หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3781

การจัดการกับหมาป่าขาวเหล่านี้เพียงอย่างเดียวคงไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกเขา อย่างไรก็ตาม ในที่แบบนี้ ความประมาทเพียงเล็กน้อยอาจส่งผลให้พวกเขาถูกดึงเข้าสู่มิติโกลาหล และนั่นคืออันตรายที่แท้จริง

หมาป่าขาวเหล่านี้ดูเหมือนจะสนใจศิลาขั้วโลกที่อยู่ตรงหน้าพวกมัน แต่ละตัวแยกเขี้ยวคำราม ยืนรอบๆ ศิลาขั้วโลก

เฉินผิงรู้ดีว่าหากไม่จัดการกับหมาป่าขาวเหล่านี้ ก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะเอาศิลาขั้วโลกมาได้

“เตรียมพร้อมต่อสู้...”

เฉินผิงชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมา

ปิงลู่ยืนอยู่ด้านหลังเฉินผิงพร้อมกับธิดาเทพอีกนับสิบคน

สายตาของทุกคนมีความมุ่งมั่นแน่วแน่

เมื่อเห็นเฉินผิงและธิดาเทพเตรียมโจมตี หมาป่าขาวก็ตอบสนองด้วยการส่งเสียงคำรามโกรธเกรี้ยว หมาป่าขาวหลายสิบตัวกู่ร้องอย่างดุร้ายและพุ่งเข้าหาพวกเขา

ราวกับคลื่นยักษ์ถาโถม ปราณเย็นไร้ที่สิ้นสุดพร้อมรัศมีน่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้าหาเฉินผิง

เฉินผิงตวัดกระบี่พิฆาตมังกรของเขาซึ่งถูกห่อหุ้มด้วยเพลิงปีศาจ

เพลิงปีศาจลุกโชนรุนแรง สร้างความตกใจให้กับหมาป่าขาวหลายสิบตัว

สัตว์อสูรชนิดนี้กลัวเพลิงปีศาจเป็นที่สุด

การปรากฎของเพลิงปีศาจทำให้หมาป่าขาวหลายสิบตัวหยุดโจมตี

ปิงลู่คว้าโอกาสนี้และโจมตีพวกมันพร้อมกับธิดาเทพคนอื่นๆ

ดาบน้ำแข็งหลายสิบเล่มปลดปล่อยคลื่นแสงออกมา

คลื่นรัศมีที่ไหลออกมาต่อเนื่องบรรจบกันเป็นเมฆกลางอากาศ

เมฆนั้นเริ่มขยายตัวไม่หยุด

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏที่มุมปากของเฉินผิง จากนั้นเขาก็ปล่อยเพลิงปีศาจออกมาท่ามกลางก้อนเมฆ

เมฆซึ่งตอนแรกเย็นยะเยือกกลับเริ่มร้อนขึ้นมาทันใด

ก้อนเมฆที่ลอยอยู่สั่นสะเทือน ขณะที่ศรน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนร่วงหล่นลงมาจากกลางอากาศ

ศรน้ำแข็งเหล่านี้ล้วนแฝงเพลิงปีศาจมาด้วย

ขนของหมาป่าขาวลุกชันเมื่อเห็นเช่นนั้น พวกมันรวมตัวกัน รัศมีของทุกตัวบรรจบกันกลายเป็นโล่น้ำแข็งที่สามารถมองเห็นได้

การโจมตีทะลุเกราะน้ำแข็งนี้คงยากจนไม่น่าเป็นไปได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อศรน้ำแข็งมีเพลิงปีศาจลุกท่วม มันสามารถเจาะทะลุทุกสิ่งได้ง่ายดาย

เมื่อสัมผัสกับเพลิงปีศาจ โล่น้ำแข็งก็ละลายทันที

หมาป่าขาวเหล่านี้อาศัยอยู่ที่นี่ พวกมันไม่รู้ถึงความน่ากลัวของมิติโกลาหลงั้นหรือ?

ทำไมพวกมันถึงกล้าเข้าไป?

เหล่าธิดาเทพก็มองดูด้วยความสับสนเช่นกัน

พวกเธอตั้งใจที่จะฉวยโอกาสชิงความได้เปรียบ แต่เมื่อเห็นหมาป่าขาวถอยกลับสู่มิติโกลาหล ทุกคนก็ได้แต่ยืนเงียบ

พวกเขาไม่กล้าเข้าไป

ภายใต้สายตาจ้องเขม็งของเฉินผิงและธิดาเทพ หมาป่าขาวค่อยๆ ถอยกลับเข้าสู่มิติโกลาหล

ในขณะนั้นทุกคนต่างก็ตกตะลึง

หมาป่าขาวกำลังปลิดชีพพวกมันด้วยการเข้าไปในมิติโกลาหลงั้นหรือ?

เฉินผิงไม่เชื่อว่าหมาป่าขาวเหล่านี้จะฆ่าตัวตาย ดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่กลัวมิติโกลาหล แต่พวกมันอาศัยอยู่ในนั้นต่างหาก

“มีใครสังเกตบ้างไหมว่าเมื่อครู่นี้หมาป่าขาวโผล่มาจากไหน?”

ทันใดนั้น เฉินผิงก็จำได้ว่าหมาป่าขาวเหล่านั้นดูเหมือนจะปรากฏอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

เขาตรวจสอบล่วงหน้าอย่างละเอียดแล้ว แต่ไม่ได้สังเกตเห็นหมาป่าสีขาว

แต่จู่ๆ หมาป่าขาวก็ปรากฏตัวออกมากะทันหัน ไม่มีทางที่พวกมันจะซ่อนรัศมีของตัวเองได้

ธิดาเทพทุกคนส่ายหัว ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหมาป่าขาวมาจากไหน