หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3782

เฉินผิงหันไปมองมิติโกลาหล หมาป่าขาวคงจะโผล่ออกมาจากมิติโกลาหล

ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ พวกมันถึงได้หลบเลี่ยงการตรวจจับของฉันได้

แต่มิติโกลาหลเต็มไปด้วยกระแสของเวลาและมิติที่สับสนอลหม่าน ความตายเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้เมื่อเข้าไป

แล้วทำไมหมาป่าขาวเหล่านี้ถึงไม่กลัว?

เฉินผิงพบว่าตัวเองจมอยู่ในภวังค์และรู้สึกสับสน ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้

“เจ้าสับสนเรื่องอะไร? ขอบเขตที่เรียกว่ามิติโกลาหลนั้นคือกำแพงดีๆ นี่เอง ท่านผู้ที่สร้างอาณาจักรนิรันดร์ปล่อยให้สัตว์อสูรข้ามกำแพงไปได้ ในขณะที่ห้ามไม่ให้มนุษย์ทำแบบนั้น ข้าเองก็สามารถสร้างอาณาจักรลับและวางวงแหวนอาคมที่กันไม่ให้มนุษย์เข้าไปได้เช่นกัน แต่สัตว์อสูรสามารถเข้าไปได้อย่างอิสระ ของง่ายๆ เลิกงงได้แล้ว มิติโกลาหลนี้ได้ถูกออกแบบมาให้เล่นงานมนุษย์โดยเฉพาะ” จ้าวมารสีชาดกล่าว

"จ้าวมาร มีอะไรอยู่ในมิติโกลาหลแห่งนี้?”

เฉินผิงอดใจรอไม่ไหวที่จะได้รู้ว่ามีอะไรอยู่ที่นอกขอบเขตของอาณาจักรนิรันดร์

"พูดยาก อาจเป็นอีกโลกหนึ่งหรือบางทีอาจเป็นอาณาจักรนิรันดร์เหมือนเดิม หรืออาจเป็นความว่างเปล่าก็ได้ อาณาจักรนิรันดร์ไม่ใช่สิ่งที่ข้าสร้างขึ้น ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”

เมื่อเห็นว่าถามไปก็ไม่ได้รู้อะไรเพิ่ม เฉินผิงจึงตัดสินใจหยุดเซ้าซี้ เขาหันไปหาปิงลู่และคนอื่นๆ พร้อมแนะนำว่า "ระวังตัวด้วยตอนที่ไปเก็บศิลาขั้วโลก..."

เฉินผิงให้ปิงลู่และคนอื่นๆ เก็บศิลาขั้วโลกและตัดสินใจว่าจะไม่เก็บไว้เอง เขาไม่กล้าเอาศิลาไว้ในแหวนเก็บของ โดยกลัวว่าอสูรกลืนสวรรค์อาจจะกินศิลาอีกครั้ง

ขณะที่ปิงลู่และธิดาเทพกำลังรวบรวมศิลาขั้วโลก มู่เย่าและตระกูลมู่ก็มาถึงอีกฝั่งของรอยแยกแล้ว

พวกเขาคงสัมผัสได้ถึงรัศมีของการต่อสู้ที่นี่และเดินทางมา

เมื่อเห็นมู่เย่ามาถึงพร้อมกับคนของเขา เหล่าธิดาเทพก็ตัวสั่น

เพราะในตอนนั้นตำหนักก่วงหานแตกหักกับตระกูลมู่แล้ว