ความเย่อหยิ่งของเฉินผิงทำให้ใบหน้าของมู่เย่าเปลี่ยนเป็นสีแดง อย่างไรก็ตาม แม้เขาจะโกรธ แต่เขาก็ไม่โง่
เขารู้ว่าเฉินผิงกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง
เมื่อเห็นมู่เย่าลังเล เฉินผิงก็เยาะเย้ยต่อไปอีกว่า “เป็นอะไรไป? กลัวงั้นเหรอ? นึกว่าตระกูลมู่จะเก่งจริงเสียอีก ที่แท้ก็แค่พวกขี้ขลาด ขอบอกว่าผมนี่แหละที่เป็นคนฆ่ามู่ขุย ทายาทคนโตของตระกูลมู่ ตอนนั้นเขาคุกเข่าต่อหน้าผมและยังร้องขอชีวิตด้วย”
เฉินผิงกำลังยั่วยุคนของตระกูลมู่
เมื่อฟังคำเยาะเย้ยตระกูลมู่ของเฉินผิง ปิงลู่และคนอื่นๆ ก็เริ่มใจเย็นลง
มู่เย่ากำหมัดแน่น แต่เขายังไม่พุ่งเข้าไป
อย่างไรก็ตาม ศิษย์ตระกูลมู่สองคนไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป
“กล้าดียังไงมาหยามเกียรติตระกูลมู่! แกรนหาที่ตายแล้ว...”
ยอดฝีมือสองคนของตระกูลมู่พุ่งเข้าใส่เฉินผิง
ขณะที่ทั้งสองกระโดดข้ามรอยแยก รัศมีรุนแรงก็พุ่งออกมาจากรอยแยกอย่างฉับพลัน
ยอดฝีมือสองคนของตระกูลมู่ถูกสังหารในทันที ร่างที่แหลกเป็นชิ้นของพวกเขาร่วงลงไปในรอยแยก
อย่างไรก็ตาม คราวนี้มีเสียงดังมาจากภายในรอยแยกอย่างน่าประหลาด
เฉินผิงถึงกับผงะ เขาไม่นึกว่าจะมีสิ่งมีชีวิตที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ในรอยแยกนี้
เสียงคำรามนั้นฟังดูราวกับว่าเป็นเสียงสัตว์อสูร ไม่ก็เสียงกรีดร้องที่สะท้อนมาจากก้นบึ้งนรก
มู่เย่าตกตะลึง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเห็นศิษย์สองคนของตระกูลมู่ตาย
พวกเราถูกหลอก!
มันคงรู้อยู่แล้วว่ารอยแยกนี้ไม่อาจข้ามได้โดยง่าย มิน่าล่ะถึงจงใจยั่วยุเรา
“ทุกคน อย่าหลงกล ไม่ว่าใครก็ห้ามข้ามรอยแยกนี้ มีบางอย่างแปลกๆ อยู่ข้างใน” มู่เย่าเตือนตะกูลมู่
เมื่อเห็นว่ามู่เย่าไม่ตกหลุมพรางของเขาอีกต่อไป เฉินผิงจึงตัดสินใจเมินเฉย เขาสั่งให้ปิงลู่และคนอื่นๆ รีบรวบรวมศิลาขั้วโลก
"จ้าวมาร ทำไมดูเหมือนจะมีตัวอะไรสักอย่างอาศัยอยู่ในรอยแยกที่เกิดจากการโจมตีด้วยดาบของคุณ?” เฉินผิงถามจ้าวมารสีชาด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...