หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3785

เหล่าธิดาเทพพักผ่อนในถ้ำบนภูเขา

เฉินผิงนั่งลงที่ปากถ้ำ ปล่อยให้ลมและหิมะอาบร่างกายของเขา

แม้แต่ในตอนนี้ ค่ำคืนในแดนขั้วโลกก็ยังส่องสว่างราวกับเวลากลางวัน แสงจันทร์สะท้อนหิมะสีขาว เปล่งแสงเจิดจ้าสดใส

เฉินผิงใช้ปราณสัมผัสของเขา จากนั้นจึงหลับตาลงอย่างเงียบๆ

เขาไม่ได้บำเพ็ญเพียร แต่เขากลับครุ่นคิดถึงสิ่งที่อยู่ภายในมิติโกลาหล

หมาป่าขาวเหล่านั้นสามารถเดินทางผ่านมิติโกลาหลได้ แต่มนุษย์ไม่สามารถทำได้

ขณะที่จมอยู่กับความคิด เขาก็ขมวดคิ้วทันที เขาสัมผัสได้ถึงตัวตนที่คุ้นเคย แม้จะเลือนรางแต่ก็ไม่ผิดแน่

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ มีคำอธิบายที่เป็นไปได้เพียงข้อเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือระยะทางไกลเกินไป และปราณสัมผัสของเฉินผิงไม่สามารถบอกได้ชัดเจน

เฉินผิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เดินไปในทิศทางที่รัศมีนั้นแผ่ออกมา

ห่างจากถ้ำที่เฉินผิงและกลุ่มของเขาพักอยู่หลายไมล์ ฉีเป่ยเจี๋ยกำลังค่อมร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลานอิ๋งอิ๋งที่หนีจากเฉินผิงและธิดาเทพ

ฉีเป่ยเจี๋ยออกเดินทางค้นหาสมบัติและทรัพยากรในแดนขั้วโลก แต่แม้ว่าจะใช้เวลาค้นหาอยู่นาน เขากลับไม่พบอะไรเลย

ทุกคนที่มาที่นี่เป็นคนของสำนักและตระกูลชั้นสูงที่มากันเป็นกลุ่ม ส่วนเขาเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรคนหนึ่ง

เพราะแบบนั้นเขาจึงระวังตัวเป็นพิเศษ หลังจากเข้าสู่แดนขั้วโลกแล้ว เขาต้องคอยหลบหน้าผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ฉีเป่ยเจี๋ยไม่พบอะไรเลย เขารู้สึกสิ้นหวังเป็นที่สุด แต่จู่ๆ เขาก็มาเจอกับหลานอิ๋งอิ๋ง

หลานอิ๋งอิ๋งตัวคนเดียว และเธอเป็นคนที่สวยหาตัวจับยาก ซึ่งกระตุ้นความคิดชั่วๆ ในตัวฉีเป่ยเจี๋ยทันที

พลังของหลานอิ๋งอิ๋งเทียบกับฉีเป่ยเจี๋ยไม่ได้เลย

เธอพบว่าตัวเองถูกฉีเป่ยเจี๋ยกดร่างเอาไว้

“ไอ้สารเลว ปล่อยฉันไปนะ ฉันมาจากตำหนักก่วงหาน ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน เราจะตามล่าแกไม่จบไม่สิ้น แกมันก็แค่ผู้ใช้วิชามารคนหนึ่ง” หลานอิ๋งอิ๋งสาปแช่งฉีเป่ยเจี๋ย

ในขณะนั้นฉีเป่ยเจี๋ยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาก้าวไปข้างหน้าและฉีกเสื้อผ้าของหลานอิ๋งอิ๋งออก

หลานอิ๋งอิ๋งแทบจะน้ำตาไหล

ทำไมฉันถึงหนีมา?

ถ้าฉันไม่หนีมาและอยู่กับเฉินผิงกับธิดาเทพ เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น