หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3786

ฉีเป่ยเจี๋ยมองดูเฉินผิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ ฉีเป่ยเจี๋ยทำให้เฉินผิงต้องหนีหัวซุกหัวซน

แต่ภายในเวลาเพียงสิบกว่าวัน ความแข็งแกร่งของเฉินผิงกลับเพิ่มขึ้นมากจนทำให้เขากลัว

“เฉินผิง เราไม่มีความแค้นต่อกัน วันนี้ฉันจะไม่สู้กับแก เรื่องที่หมดที่ผ่านมาถือว่าหายกันได้ไหม?” ฉีเป่ยเจี๋ยถามเฉินผิง

เฉินผิงหัวเราะ

“ไม่ละอายใจบ้างเหรอ? ตอนที่ฉันอ่อนแอกว่าแก แกไล่ต้อนฉันอย่างกับหมาตัวหนึ่ง พอตอนนี้ฉันแข็งแกร่งกว่าแกแล้ว แกกลับอยากให้เราเลิกแล้วต่อกัน ทำไมถึงไร้ยางอายแบบนี้? ไปเรียนวิชาไร้ยางอายในถ้ำกลืนปีศาจมาหรือไง?”

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะถากถางฉีเป่ยเจี๋ยอย่างไม่ลดละ

“เจ้าหนู ถ้าจะด่ามันก็อย่าลากข้าเข้าไปเกี่ยว ข้าไม่ได้สอนอะไรมันเลย มันเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเองในถ้ำนั้น”

จ้าวมารสีชาดในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงแสดงความไม่พอใจ

ฉีเป่ยเจี๋ยรู้สึกว่าหน้าของเขาแดงก่ำ แต่เขาก็ยังระงับความโกรธเอาไว้ “เฉินผิง ดูจากสถานะของแกในตอนนี้ แกคิดว่าจะหนีไปได้งั้นหรือหากการต่อสู้ของเราดึงดูดความสนใจคนอื่น? ตัวแกคือขุมทรัพย์ มีหลายคนที่ปารถนาบรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมาร... "

ฉีเป่ยเจี๋ยยกเรื่องนี้ขึ้นมาขู่เฉินผิงเพื่อกันไม่ให้เขาลงมือ

“คิดว่าฉันกลัวเหรอ?” เฉินผิงยิ้มเยาะ

ฉีเป่ยเจี๋ยรู้ว่าวันนี้เฉินผิงจะไม่ปล่อยเขาให้หลุดมือไป เขาจึงหยุดพูด และความตึงเครียดที่เห็นได้ชัดก็เริ่มก่อตัวภายในตัวเขา

เนื่องจากการต่อสู้เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจว่าจะสู้สุดกำลัง บางทีอาจยังมีโอกาสที่จะหนีรอด

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเฉินผิง และดวงตาของเขาเผยให้เห็นความเหยียดหยามเมื่อเห็นว่าฉีเป่ยเจี๋ยพร้อมที่จะลงมือ

ตอนนี้เฉินผิงจะได้กอบกู้ความอัปยศทั้งหมดที่เขาได้รับในสมรภูมิแห่งทวยเทพแล้ว

หลานอิ๋งอิ๋งรู้สึกเคร่งเครียดขณะที่เธอสัมผัสได้ถึงรัศมีที่แผ่ออกมาจากฉีเป่ยเจี๋ย

เมื่อเห็นฉีเป่ยเจี๋ยกำลังจะลงมือ หลานอิ๋งอิ๋งจึงพูดกับเฉินผิงว่า “ถ้าเราร่วมมือกัน เราอาจจะมีโอกาสหนีรอดก็ได้”

"หนี? เมื่อกี้ไม่ได้ยินเหรอว่าเขาขอไม่ให้ผมทำร้ายเขา? ตัวคุณในตอนนี้จะสู้ได้จริงเหรอ? ขืนสู้เสื้อผ้าคงหลุดลุ่ยหมด คุณไม่กลัวว่าจะมีใครเห็นข้างในเหรอ?”