หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3787

เจ้าสำนักหลัวจ้องมองที่แสงสีแดงที่อยู่ไกลๆ แล้วพูดว่า “ไปดูกันเถอะ อาจมีคนค้นพบสุสานอมตะเข้าแล้ว”

คนของห้าสำนักใหญ่หยุดพักแล้วมุ่งหน้าไปยังไฟสีแดงทันที

ในขณะนั้น ฉีเป่ยเจี๋ยปล่อยหมอกสีดำออกมาอย่างต่อเนื่องเพื่อป้องกันคลื่นไฟยักษ์ของเฉินผิง

เฉินผิงมองฉีเป่ยเจี๋ยที่ปกป้องตัวเองอย่างกระเสือกกะสน รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเขา

หลังจากนั้นร่างของเขาก็กระโจนขึ้นในทันใด และแส้ปราบมารก็ปรากฏในมือของเขา

ฉีเป่ยเจี๋ยยุ่งอยู่กับการป้องกันเปลวไฟโดยไม่ทันระวังตัว แล้วก็ถูกแส้ปราบมารโจมตี

การโจมตีของแส้ปราบมารทะลุไปถึงหัวใจและวิญญาณของเขา ทำให้ฉีเป่ยเจี๋ยกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้น

เขาสามารถรับความเจ็บปวดทางกายได้โดยไม่หวั่นเกรง แต่แส้ปราบมารเกิดมาเพื่อต่อต้านผู้ใช้วิชามารโดยเฉพาะ เน้นเล่นงานที่ปราณสัมผัสของพวกเขา

ความเจ็บปวดทางจิตนั้นรุนแรงกว่าความเจ็บปวดทางกายมากนัก

ขณะที่ฉีเป่ยเจี๋ยล้มลงกับพื้น แส้ปราบมารก็ตวัดเสียงดังลั่นกลางอากาศ

ร่างกายของฉีเป่ยเจี๋ยสั่นรุนแรง หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างหวาดกลัว เขาถูกครอบงำด้วยความหวาดผวา

“เฉินผิง ฆ่าฉันสักที ทำไมถึงต้องทรมานฉันแบบนี้ด้วย?”

ฉีเป่ยเจี๋ยรู้ดีว่าต่อหน้าเฉินผิงเขาคงไม่มีทางหนีรอด ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้และพร้อมที่จะตาย

อย่างน้อยความตายก็ทำให้เขาหลุดพ้น

หลานอิ๋งอิ๋งกตะลึงเมื่อเธอเห็นเฉินผิงทรมานฉีเป่ยเจี๋ย

ห้าสำนักใหญ่อยู่ห่างจากที่นี่หลายพันไมล์ พวกเขามาที่นี่ได้ยังไง? แต่ก็มาได้จังหวะพอดี ฉันอยากเจอพวกเขาอยู่พอดี พวกเขาขัดขวางฉันและทำให้ไป๋เฉียนกับคนอื่นๆ บาดเจ็บ ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลยตอนนี้โอกาสมาถึงแล้ว แต่ก่อนที่จะหาทางแก้แค้น ฉันจะต้องล้างมลทินตัวเองจากข้อกล่าวหาว่าเป็นคนสังหารศิษย์ของห้าสำนักใหญ่ก่อน ฉีเป่ยเจี๋ยเป็นคนทำต่างหากแต่ฉันกลับถูกคาดโทษอย่างไม่ยุติธรรม