หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3795

หลังจากที่หนีออกมาไกลหลายกิโลเมตร พวกเขาก็ยังเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของไห่ต้าฟู่และเจ้าสำนักหยางอยู่!

เฉินผิงเห็นว่าเจ้าสำนักหลัวขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา

บางทีเจ้าสำนักหลัวอาจไม่เคยต้องการให้ทำถึงขนาดนี้

ในอนาคตห้าสำนักใหญ่อาจเหลือเพียงสองสำนัก

หลังจากดูอาการเจ้าสำนักเฉิน เฉินผิงก็พบว่าเขาแค่โดนพิษกร่อนพลังแบบทั่วไป เฉินผิงจึงค้นในแหวนเก็บของของเขาและยื่นยารักษาให้เจ้าสำนักเฉิน

เจ้าสำนักหลัวถอนหายใจขณะที่พูด “เฉินผิง ขอบคุณเท่าไหร่ก็คงไม่พอ ถ้าไม่ได้คุณฉันก็คงจนปัญญา พอฉันกลับไปเมื่อไหร่ ฉันตั้งใจแน่วแน่ที่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ต้องจัดการห้าสำนักใหญ่ให้ถูกที่ถูกทาง!”

ดูเหมือนเจ้าสำนักหลัวจะแก่ขึ้นมากในคราวเดียว

เฉินผิงยิ้มอย่างเป็นกันเองแล้วพูดว่า “เจ้าสำนักหลัว ขอบคุณกันเกินไปแล้ว ถ้าตอนนั้นคุณไม่ยืนหยัดแย้งความเห็นของทุกคน เกรงว่าผมคงตายด้วยน้ำมือของห้าสำนักใหญ่ไปนานแล้ว”

เจ้าสำนักหลัวยิ้มขมขื่น เขาไม่คาดคิดว่าการตัดสินใจยืนกรานให้ปล่อยเฉินผิงไปจะช่วยชีวิตของตัวเขาเองในที่สุด นี่สินะที่เขาเรียกว่าทำดีย่อมได้ดี!

เจ้าสำนักหลัวนำหินขนาดเท่ากำปั้นออกมาจากกระเป๋าของเขา ซึ่งเป็นหินที่ประดับด้วยสีที่ต่างกันห้าสีอย่างน่าประหลาด

“เฉินผิง นี่คือศิลาห้าสีของพวกเราห้าสำนักใหญ่ เป็นของตกทอดมานานหลายปี แต่เราไม่รู้ว่ามันเอาไว้ทำอะไร พอฉันเห็นคุณเก็บศิลาขั้วโลกเพื่อใช้บำเพ็ญเพียรในวันนี้ ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่ามันอาจเป็นประโยชน์กับคุณ” เจ้าสำนักหลัวมอบศิลาห้าสีให้เฉินผิง

เฉินผิงหยิบศิลาห้าสีขึ้นมา ประหลาดใจเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้าสู่มือของเขา อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่ได้สนใจมากนัก เขาเดาว่าคงเป็นความร้อนในร่างกายของเจ้าสำนักหลัว

หลังจากเก็บศิลาห้าสีไว้ เฉินผิงก็พูดคุยกับเจ้าสำนักหลัวสักพัก หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็แยกทางกัน

เจ้าสำนักหลัวพาศิษย์ของเขากลับไปยังสำนัก

ในเมื่อสุสานอมตะไม่มีจริง ถึงพวกเขาจะอยู่ต่อก็ไม่มีความหมาย

ยิ่งกว่านั้น ไห่ต้าฟู่และพรรคพวกเพิ่งตายไปหมาดๆ จึงจำเป็นต้องควบคุมและกำราบศิษย์ในสำนักของพวกเขา

เฉินผิงพร้อมด้วยปิงลู่และคนอื่นๆ ทำภารกิจตามหาศิลาขั้วโลกต่อไป ขณะที่พวกเขาตามหาศิลาเฉินผิงก็พยายามหลีกเลี่ยงผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ที่เข้ามาในแดนขั้วโลก

เฉินผิงตรวจสอบอย่างใกล้ชิดและพบว่านอกจากสีทั้งห้าแล้ว ศิลาก้อนนี้ก็ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ ไม่ต่างจากหินธรรมดา

วัตถุขนาดเท่ากำปั้นส่องประกายแวววาว ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้ การถือมันไว้ในมือให้ความรู้สึกสบายอย่างน่าประหลาด

เฉินผิงพยายามส่งพลังวิญญาณของเขาเข้าไปในศิลาห้าสีเพื่อตรวจสอบ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่พบอะไรเลย

“เป็นหินที่ประหลาดจริงๆ” เฉินผิงจ้องมองศิลาห้าสี ฝ่ามือของเขากำแน่นขึ้นทันที

เขาคิดจะบดขยี้ศิลาด้วยความอยากรู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใน

แม้จะพยายามสุดกำลัง แต่เฉินผิงก็ไม่สามารถทำลายศิลาได้ ความล้มเหลวที่ไม่คาดคิดทำให้เฉินผิงตกตะลึงไปชั่วขณะ

ท้ายที่สุดแล้ว พลังของเขานั้นสามารถทำลายภูเขาอย่างง่ายดายด้วยหมัดเดียว แต่กลับไม่สามารถบดขยี้ศิลานี้ได้

เขาสับสนไปหมด