หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 381

ในตอนนี้เฉินผิงยืนมองเสือดุร้ายที่สร้างจากกำลังภายในกำลังกระโจนเข้ามาทางเขาอยู่บนสังเวียน ร่างของเขาไม่ขยับ แต่จิตตวิสุทธิภายในจุดชีพจรตันเถียนของเขานั้นเริ่มคลุ้มคลั่งมาตั้งแต่ต้นแล้ว

ในตอนนี้เฉินผิงมีความคิดบ้าบิ่นอย่างหนึ่งคือหากจิตตวิสุทธิมีเพียงพอที่จะรังสรรค์ทุกสรรพสิ่งขึ้นมาได้ก็จะสามารถนำพลังวิญญาณและพลังยุทธทั้งหมดในตัวมนุษย์เข้าสู่ร่างกายของเขาเอง

แต่เพียงเพื่อการบำเพ็ญฌาณแล้วจะไปสังหารผู้คนเพื่อดูดพลังบนร่างของคนอื่นนั้นคงไม่ต่างอะไรกับการฝึกวิชามาร!

ในเมื่อไม่สามารถดูดมาจากร่างผู้คนได้โดยตรง ถ้าแบบนั้นความแข็งแกร่งที่ถูกปลดปล่อยออกมาแล้วตัวเขาสามารถดูดเข้ามาได้ไหมนะ

เฉินผิงคิดไปพลางเดินพลังจิตตวิสุทธิไปพลาง มือทั้งสองข้างของเขายื่นออกมาแล้วออกแรงต้านไปยังเจ้าเสือน่ารังเกียจที่แสนดุร้ายนั่น!

เฉินผิงไม่ได้ออกแรงสักนิด ถ้าเพียงแค่เฉินผิงออกแรงไปล่ะก็เสือที่ถูกสร้างจากกำลังภายในนี้ย่อมต้องกลายเป็นฝุ่นควันไปในพริบตา!

เฉินผิงในตอนนี้ใช้เพียงแค่ร่างกายแบกรับพลังนี้เอาไว้ พลังจิตตวิสุทธิยังคงหมุนเวียนอย่างไม่ขาดสายและเริ่มดูดพลังยุทธเหล่านี้!

สังเวียนภายใต้ฝ่าเท้าของเฉินผิงเริ่มปรากฏให้เห็นรอยร้าว แรงกระทบอันมหาศาลทำให้ขาทั้งสองข้างของเขาเริ่มงอลง!

“เฉินผิงคนนี้ยังเด็กอยู่ เขาไม่ใช่คู่มือของเจียงเจิ้งจ้งอย่างที่คิดไว้จริงด้วย!”

“สามารถอดทนมาได้ถึงขนาดนี้ เจ้าหนุ่มคนนี้นับว่ามีความสามารถอยู่บ้างเหมือนกัน!”

เสียงของผู้ชมกำลังวิพากษ์วิจารณ์กัน!

มือทั้งสองข้างของซูอวี่ฉีกำแน่นอยู่ที่ชายเสื้อมือทั้งคู่ของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ!

“คุณเฉินกำลังจะแพ้ ฉันจะไปช่วยเขา...”

ชื่อเฟิ่งขบกราม เธอเด้งตัวลุกขึ้นมา ต่อให้ต้องเดิมพันด้วยชีวิตเธอก็ไม่ยอมเห็นเฉินผิงมีอันตราย!

หลินเทียนหู่ดึงชื่อเฟิ่งไว้พร้อมพูดว่า “ตอนนี้ร่างกายของเธอได้รับบาดเจ็บ ขึ้นไปบนนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้ ลองดูก่อนสักพักค่อยว่ากัน คุณเฉินไม่ได้แพ้ได้ง่ายแบบนั้น!”

แม้ว่าหลินเทียนหู่จะพูดแบบนี้ แต่ภายในใจของเขานั้นก็ร้อนรนเป็นอย่างมาก เขาเริ่มเกลียดแค้นจนบ้าคลั่ง เกลียดตัวเองที่ทำไมถึงได้ไร้ความสามารถแบบนี้!