หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3811

เฉินผิงหมดหวังที่จะหนีจากลาวา ราวกับว่าเขาติดอยู่ในหล่ม ต่อให้ดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้

เฉินผิงพยายามควบคุมจุติเพลิงของเขาด้วยการดึงคลื่นความร้อนและเปลวไฟที่อยู่รอบๆ

อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะดูดกลืนพวกมัน ราวกับว่าเปลวไฟของในลาวาและเพลิงปีศาจของเขาไม่เหมือนกัน

ในเวลาเดียวกัน เกราะทองคำก็เริ่มหลุดลอกภายใต้คลื่นความร้อนรุนแรง

เฉินผิงรู้ดีว่าหากไม่มีร่างเกราะทองคำ ร่างกายของเขาคงไม่สามารถต้านทานเปลวไฟร้อนจัดของลาวาได้

ขณะตกอยู่ในความสิ้นหวัง คลื่นแห่งความเยือกเย็นก็ปกคลุมเขาจากทุกทิศทาง

แก่นวิญญาณเพลิงปีศาจที่เขาได้มาเริ่มเปล่งแสงสีแดงระยิบระยับ

แก่นวิญญาณเพลิงปีศาจกะพริบแสงสีแดง ขณะที่คลื่นความร้อนและเปลวไฟรุนแรงจากลาวาถูกดูดกลืนอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็รู้สึกโล่งอก

“เจ้าหนู นี่คือโอกาสทอง ถ้าเจ้าสามารถกลั่นอัคคีแก่นพิภพได้ เจ้าก็จะมีเพลิงปีศาจรูปแบบใหม่ มันทรงพลังยิ่งกว่าจุติเพลิงที่เจ้ามีในตอนนี้เสียอีก” จ้าวมารสีชาดกล่าว

เฉินผิงมัวแต่โล่งอกโล่งใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวมารสีชาด ดวงตาของเขาก็ลุกวาวขึ้นทันที

เมื่อเพลิงปีศาจมีความสามารถในการดูดกลืนอัคคีแก่นพิภพ เขาก็น่าจะกลั่นมาใช้บางส่วนได้

หากไม่ใช่เพราะแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจของเขา เฉินผิงคงถูกอัคคีแก่นพิภพเผาตาย ไม่ทันจะได้กลั่นด้วยซ้ำ

เฉินผิงหลับตาลงเล็กน้อยขณะที่สัมผัสถึงเปลวเพลิงรุนแรงรอบตัวเขา

อัคคีแก่นพิภพถูกแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจดูดกลืน มันจึงทำอันตรายเฉินผิงไม่ได้เลย

เฉินผิงเริ่มแยกเปลวเพลิงออกจากอัคคีแก่นพิภพที่ถูกดูดกลืนโดยแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจ ด้วยการใช้พลังของจุติดาวฤกษ์ เขาก็ค่อยๆ ดูดซับเปลวไฟเข้าสู่ร่างของเขา

เฉินผิงไม่กล้าโลภมากเกินไป ด้วยพลังในปัจจุบันของเขา เขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะสามารถควบคุมอัคคีแก่นพิภพแม้แต่เสี้ยวเดียวได้

หากเขาไม่สามารถควบคุมและกลั่นมันได้ ก็จะทำให้เกิดความเสียหายภายในร่างกายของเขา ซึ่งจะนำไปสู่ปัญหาร้ายแรง

เฉินผิงระมัดระวังยิ่งยวด เขาค่อยๆ ควบคุมอัคคีแก่นพิภพ

“แล้วเราจะเอายังไงกับผู้อาวุโสของสำนักก่วยชา?” เจ้าสำนักเฉินถามขณะที่ผู้อาวุโสรองยังอยู่ในกำมือพวกเขา

เจ้าสำนักหลัวจ้องผู้อาวุโสรองอย่างโกรธเกรี้ยว ถ้าไม่ใช่เพราะการซุ่มโจมตีของสำนักก่วยชา เหล่าศิษย์ของห้าสำนักใหญ่ก็คงไม่ต้องตาย

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินผิงก็คงไม่ต้องติดอยู่ในรอยแยกโดยไม่อาจทราบชะตากรรม

“พวกสำนักก่วยชาเดรัจฉานสมควรตาย โยนเขาเข้าไปในรอยแยก ปล่อยให้เขาพบกับจุดจบน่าสังเวช” เจ้าสำนักหลัวพูดพลางกัดฟัน

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสรองก็ขวัญหนีดีฝ่อ

“ไม่ อย่าฆ่าฉันเลย ฉันรู้แล้วว่าทำผิดไป ฉันสาบานว่าจะไม่ยุ่งกับห้าสำนักใหญ่อีก นอกจากนี้ ถ้าคุณปล่อยฉันไป ฉันยอมเป็นสายลับให้คุณก็ได้ ถ้าสำนักก่วยชาวางแผนเล่นงานพวกคุณ ฉันจะบอกให้รู้ล่วงหน้า” ผู้อาวุโสรองร้องขออย่างสิ้นหวัง

เขาผ่านความยากลำบากมามากกว่าจะมีพลังระดับนี้ เขาไม่ยอมตายแน่

เจ้าสำนักหลัวไม่มีกะใจจะฟัง เขาตั้งใจที่จะระบายความโกรธทั้งหมดใส่ผู้อาวุโสรอง

ขณะที่กำลังจะโยนผู้อาวุโสรองลงไปในรอยแยกใหญ่ พื้นดินก็สั่นสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินไหว