“นั่นคือภูเขาขั้วโลก ซึ่งเป็นที่ตั้งของเหมืองศิลาขั้วโลก เพียงแต่ว่าภูเขาขั้วโลกถูกบดบังด้วยม่านพลังมาตลอด ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ เมื่อมิติเวลาเกิดบิดเบี้ยวในมิติโกลาหลที่ชายแดน ภูเขาขั้วโลกจึงจะปรากฎออกมา เมื่อนั้นจึงจะมีโอกาสเข้าไปในภูเขาขั้วโลกเพื่อเก็บรวบรวมศิลาขั้วโลก ฉันเพิ่งรู้เรื่องนี้ได้ไม่นาน เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมาตามหาแกที่แดนขั้วโลก” ผู้อาวุโสมู่อธิบาย
มู่เย่าจึงได้รู้ว่าเหตุใดผู้อาวุโสมู่ถึงมาที่แดนขั้วโลกกะทันหัน
ไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกเขาเจอแต่เศษเล็กเศษน้อยของศิลาขั้วโลกและไม่พบเหมืองศิลาขั้วโลกเลย ที่แท้ก็มีม่านพลังซ่อนมันเอาไว้
ยิ่งไปกว่านั้น ภูเขาขั้วโลกยังตั้งอยู่ในมิติโกลาหลบริเวณชายแดน สถานที่ซึ่งไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครค้นพบ
“ผู้อาวุโสมู่ คุณบีบให้ธิดาเทพแห่งตำหนักก่วงหานเข้าสู่มิติโกลาหลเพื่อบิดเบือนมิติเวลาภายในนั้น เพื่อที่คุณจะได้เข้าไปในภูเขาขั้วโลกใช่ไหม?”
มู่เย่าเข้าใจทันที
“ไม่เลว แกฉลาดใช้ได้” ผู้อาวุโสมู่ยิ้มบางๆ
ในเวลานั้น ปิงลู่และคนอื่นๆ ได้มาถึงขอบเขตของมิติโกลาหลแล้ว หากไปต่อ พวกเธอจะถูกดูดเข้าสู่กระแสพลังอันปั่นป่วนของมิติโกลาหล
พวกเธอจะตายแน่นอนและแม้แต่ร่างก็จะไม่เหลือ
“ทุกคน จับมือกันไว้ ไม่มีอะไรต้องกลัว เมื่อเข้าสู่มิติโกลาหลเราจะถูกกระแสพลังปั่นป่วนฉีกเป็นชิ้นๆ จนไม่ทันเจ็บปวดด้วยซ้ำ”
ปิงลู่จับมือทุกคน จากนั้นเธอก็มุ่งหน้าสู่มิติโกลาหลด้วยสายตาแน่วแน่
“อย่าทำอะไรโง่ๆ นะ!”
ในขณะนั้น เสียงของเฉินผิงก็ดังก้อง และร่างของเขาค่อยๆ ปรากฏให้เห็น
“คุณเฉิน...”
ปิงลู่ดีใจมาก เธอไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะหาพวกเธอพบ
พวกเธอจะปลอดภัยเมื่อเฉินผิงอยู่ที่นี่
พวกเธอได้เห็นความสามารถของเฉินผิงแล้วด้วยตาตัวเอง
ขณะที่พวกเธอหยุดและรอให้เฉินผิงเข้ามา พลังมหาศาลก็เริ่มดึงพวกเธอเข้าสู่มิติโกลาหลทันที
ธิดาเทพสองคนลอยขึ้นไปในอากาศ
โชคดีที่พวกเธอจับมือกันไว้ ซึ่งช่วยไม่ให้ถูกดึงเข้าไป
“จับให้แน่นๆ...”
ปิงลู่กัดฟันและออกแรงอย่างเต็มที่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...