หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3820

“คุณครับ พูดตามตรง ไม่มีสุสานอมตะในแดนขั้วโลกแห่งนี้ ทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก ภายในแดนขั้วโลกมีศิลาขั้วโลกอยู่มากมาย แต่ศิลาเหล่านี้มีประโยชน์เฉพาะกับสำนักและตระกูลที่ฝึกวิชาเกี่ยวกับน้ำแข็งเท่านั้น พวกเราตำหนักก่วงหานบำเพ็ญเพียรวิชาเยือกแข็ง ดังนั้นเราจึงมาเพื่อค้นหาศิลาขั้วโลก และพวกตระกูลมู่ที่เพิ่งวิ่งหนีไปมีผู้บำเพ็ญเพียรหญิงในตระกูลของพวกเขาที่ฝึกวิชาเยือกแข็งเช่นกัน ดังนั้นศิลาขั้วโลกจึงมีประโยชน์สำหรับพวกเขาด้วย! ถ้าพวกคุณไม่ได้บำเพ็ญเพียรวิชาเยือกแข็งก็ควรไปจากที่นี่โดยเร็วเพราะมันอันตรายเกินไป อีกไม่นานสัตว์อสูรนับพันจะมาที่นี่ และเมื่อถึงเวลานั้นคงไม่ทันการ!”

เฉินผิงพูดตามความจริงเพื่อให้ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ออกไป

ท้ายที่สุดแล้ว สำหรับเฉินผิงผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้เป็นตัวแปรที่คาดเดาไม่ได้

โอวหยางเจิ้นฮว๋าขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูค่อนข้างตกใจ

เห็นได้ชัดว่าพวกศิษย์ตระกูลโอวหยางไม่เชื่อคำพูดของเฉินผิงและโต้กลับเสียงดัง “เป็นไปได้ยังไง? คิดจะหลอกลวงพวกเราและฮุบสมบัติในสุสานอมตะไว้คนเดียวใช่ไหม? สำนักและตระกูลหลายแห่งพากันเดินทางมายังแดนขั้วโลก พวกเขามากันเป็นร้อยคน จะบอกว่าทุกคนถูกหลอกงั้นเหรอ?”

“ไม่เชื่อก็ตามใจ ผมแค่พูดความจริง!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเดินจากไป

“หมอนี่มันคิดจะขู่ให้พวกเราหนีไป!”

“ไปกันเถอะ ภูเขาที่ปรากฏขึ้นกะทันหันจะต้องมีสมบัติอยู่ภายในแน่ บางทีนี่อาจเป็นสุสานอมตะก็ได้!”

“ใครที่ไหนมันจะเชื่อที่เขาพูด? มีวงแหวนอาคมปกป้องภูเขาลูกนี้ไว้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าที่นี่ไม่มีสมบัติ!”

“ขึ้นไปบนภูเขากันเถอะ...”

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนไม่เชื่อคำพูดของเฉินผิงและเริ่มขึ้นไปบนภูเขาทีละคน

โอวหยางเจิ้นฮว๋าลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยังเลือกที่จะเดินทางขึ้นไปบนภูเขาต่อ

พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้วและไม่ได้อะไรเลย ถ้าไม่นับแก่นอสูรที่ได้มาจากการฆ่าสัตว์อสูรจำนวนหนึ่ง พวกเขาไม่พบอย่างอื่นอีก

ถ้าหากกลับไปแบบนี้พวกเขาคงกลายเป็นตัวตลกของตระกูล

ไม่ว่าสิ่งที่เฉินผิงพูดจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ พวกเขาก็ตัดสินใจขึ้นไปบนภูเขาเพื่อดูด้วยตนเอง

ขณะที่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นพื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ดูเหมือนภูเขาทั้งลูกจะสั่นสะเทือน

“แผ่นดินไหวเหรอ?” มีคนอุทานด้วยความตกใจ

มีคนตะโกนพร้อมวิ่งไปที่ภูเขาสุดกำลัง หวังว่าจะออกไปจากวงแหวนอาคมนี้ได้ไวๆ

ทุกคนวิ่งหนีอย่างกระเสือกกระสน กระนั้นกว่าจะก้าวเท้าได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

พวกเขาแทบจะขยับเท้าไม่ได้เลยเมื่อเดินบนกองหิมะทับถม

เมื่อถึงจุดนี้ทุกคนก็เริ่มเชื่อในคำพูดของเฉินผิง

เฉินผิงมองย้อนกลับไปยังสัตว์อสูรที่ออกมาจากมิติโกลาหล เขาไม่พูดอะไร ยังงคงเดินหน้าต่อไปพร้อมก้มหัวลง

ปิงลู่และคนอื่นๆ ตื่นตระหนกและรีบตามไป

พวกเขารู้สึกว่าเดินได้ยากมากเมื่อไม่มีพลังวิญญาณ และทุกคนก็หายใจหอบหนัก

จู่ๆ เฉินผิงก็รู้สึกถึงพลังที่โคจรอยู่ในตัวเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าในที่สุดแม่น้ำที่แห้งแล้งก็มีน้ำไหลผ่าน เขาโล่งใจในทันใด รู้สึกว่าเท้าเบาขึ้นมาก

ปิงลู่และคนอื่นๆ รู้สึกผ่อนคลายราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก