หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3824

ฝ่ามือดิ่งลงมาจากกลางอากาศ โจมตีสัตว์อสูรเหล่านั้น

เฉินผิงต้องหยุดสัตว์อสูรเหล่านี้ไว้ชั่วครู่ ไม่เช่นนั้นปิงลู่และสหายของเธอจะไม่มีโอกาสหลบหนี

ปิงลู่และคนอื่นๆ วิ่งหนีจ้าละหวั่นโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“เกิดอะไรขึ้น?”

ที่ยอดเขา ผู้อาวุโสมู่มองลงไปยังเชิงเขาด้วยคิ้วขมวดมุ่น

ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงคำรามไม่หยุดหย่อนจากเชิงเขา ท้องฟ้าเต็มไปด้วยพลังวิญญาณเชื่อมโยงกันพร้อมด้วยแสงส่องประกาย

“ผู้อาวุโสมู่ มีสัตว์อสูรโจมตีที่ด้านล่าง และเฉินผิงรวบรวมคนเข้ารับมือ” มู่เย่าก้าวไปข้างหน้าและพูด

“ไอ้เด็กนั่นกล้าเผชิญหน้ากับฝูงสัตว์อสูรตรงๆ ช่างไม่รู้จักประมาณตน”

ผู้อาวุโสมู่แค่นหัวเราะเย็นชาแล้วสั่งว่า “ปล่อยมันไป ฉันอยากรู้ว่าพวกมันจะรอดขึ้นมาบนภูเขาได้หรือเปล่า ตอนนี้จงพาคนของแกไปเก็บศิลาขั้วโลกมาซะ อีกอย่าง ให้ค้นหาทางเข้าสู่เหมืองศิลาขั้วโลกและเอาศิลามาให้ได้มากที่สุด หากเราปล่อยให้ฝูงสัตว์อสูรขึ้นมาบนภูเขาคงไม่ทันการ”

ผู้อาวุโสมู่รู้ว่าสัตว์อสูรเหล่านี้มาเพื่อชิงศิลาขั้วโลกอย่างแน่นอน

“รับทราบ!” มู่เย่าพยักหน้าและเริ่มพาคนไปเก็บศิลาขั้วโลก

ในขณะนั้น เฉินผิงยังคงต่อสู้กับสัตว์อสูรอย่างดุเดือด

ปิงลู่และธิดาเทพถอยออกห่างจากสัตว์อสูรที่อยู่ข้างหลังไปไกลพอสมควร

โอวหยางเจิ้นฮว๋าและคนอื่นๆ ก็ถอยกลับขึ้นไปบนยอดเขาเช่นกัน

ในขณะนั้น เฉินผิงตัวคนเดียวกวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกร ท่ามกลางสายฟ้าที่ผ่ากระหน่ำทั่วฟ้าดิน เขาสังหารสัตว์อสูรอย่างไม่ลดละ

ทุกคนจ้องมองเฉินผิงตาค้าง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ดวลเดี่ยวกับฝูงสัตว์อสูร!

ในฐานะผู้ทุกข์ยากระดับเก้า โอวหยางเจิ้นฮว๋าไม่มีความกล้าหาญระดับนี้ด้วยซ้ำ!

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นมีเพียงเฉินผิงที่รู้ว่าเขาก็ต้องล่าถอยเช่นกัน แต่เขาถูกมวลสัตว์อสูรรั้งไว้ ไม่สามารถหลบหนีได้เลย

เฉินผิงไม่ใช่คนโง่ เขารู้จักฝีมือของตัวเองดี

ไม่มีทางที่เขาจะสามารถหยุดยั้งการรุกรานของสัตว์อสูรได้ด้วยตัวเอง

ในขณะนั้นเฉินผิงถูกฝูงสัตว์อสูรถาโถม เขาคิดหาทางหลบหนีสุดชีวิต อย่างไรก็ตาม จำนวนสัตว์อสูรกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ปราณเย็นอันท่วมท้นค่อยๆ บดบังร่างของเฉินผิง

ถ้าเฉินผิงไม่มีแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจ เขาคงถูกปราณเย็นแช่แข็งไปแล้ว

ฮูม...

เสียงคำรามสั่นสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน ทำให้ภูเขาพังทลายลง

ท่ามกลางเสียงคำรามดังสนั่นของอสูรกลืนสวรรค์ คลื่นสัตว์อสูรก็เริ่มถอยออกไปอย่างน่าประหลาดใจ

จากนั้นพวกมันก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไป สัตว์อสูรนับหมื่นตัวหวาดกลัวเสียงคำรามของอสูรกลืนสวรรค์

อสูรกลืนสวรรค์ตัวน้อยนี้มีขนาดเล็กจิ๋ว มันเล็กเท่ามดเมื่อเทียบกับสัตว์อสูรเหล่านั้นที่ตัวยาวหลายหลา

แม้จะมีขนาดเล็ก แต่อสูรกลืนสวรรค์ก็ขู่สัตว์อสูรหลายพันตัวให้หนีไปด้วยเสียงคำราม

“นี่มันเสียงคำรามอะไรกัน? เสียงพญาอสูรหรือไง?”

“น่ากลัวมาก เสียงคำรามนี้แทบทำฉันหัวใจวาย”

“จบสิ้นแล้ว ฉันว่าเราคงมาไกลได้เพียงเท่านี้”

ท่าทีของผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงคำรามของอสูรกลืนสวรรค์

โอวหยางเจิ้นฮว๋าและคนอื่นๆ ก็ตัวสั่นเช่นกัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ปิงลู่และธิดาเทพหันกลับมา สายตาของพวกเธอจับจ้องไปยังปราณเย็นที่ปกคลุมเชิงเขา ทุกคนตกใจด้วยความเป็นห่วงเฉินผิง