หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3825

เฉินผิงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก สายตาของเขาจับจ้องไปยังอสูรกลืนสวรรค์ด้วยความยินดีเกินบรรยาย ตัวแค่นี้ยังร้ายกาจขนาดนี้ ถ้าโตขึ้นใครจะรู้ว่ามันจะทรงพลังแค่ไหน? แต่มันก็กินมากเกินไป! มันกลืนกินทุกอย่างแต่ก็ไม่เห็นว่าน้ำหนักจะเพิ่มขึ้นเลย

“เจ้าหนู อย่าได้คิดจะแย่งอสูรกลืนสวรรค์ของข้า เมื่อได้ร่างกายกลับมาข้าที่จะขี่มันไปที่อาณาจักรแดนสรวง” จ้าวมารสีชาดที่ล่วงรู้ความคิดของเฉินผิงรีบพูดขึ้น

“ผมเป็นคนพบอสูรกลืนสวรรค์ตัวนี้ อสูรกลืนสวรรค์ของคุณตายไปนานแล้ว” เฉินผิงไม่เชื่อว่าอสูรกลืนสวรรค์ตัวนี้จะเป็นของจ้าวมารสีชาด

จ้าวมารสีชาดพูดไม่ออกชั่วขณะ อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักได้ว่าเฉินผิงเป็นคนพบอสูรกลืนสวรรค์ ตัวน้อยจริงๆ

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเริ่มเจรจากับเฉินผิง “เจ้าหนู เรามาตกลงกัน จนกว่าข้าจะได้ร่างกายกลับมา เจ้าสามารถใช้มันได้ในขณะอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ เมื่อข้าได้ร่างกายคืนมาแล้ว เจ้าจะต้องคืนมันให้ข้า กว่าจะได้ขึ้นเป็นเซียนเจ้าคงสิ้นเนื้อประดาตัวพอดี เจ้าเลี้ยงมันไม่ไหวหรอก”

ถ้าคนอื่นรู้ว่าจ้าวมารกำลังเจรจากับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับสามคงไม่เชื่อตาตัวเอง

“ตกลงตามนั้น” เฉินผิงพยักหน้าเห็นด้วย

ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะเลี้ยงอสูรกลืนสวรรค์ไม่ไหวจริงๆ

เมื่อมองดูซากศพของสัตว์อสูรที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้น เฉินผิงก็รู้สึกตื่นเต้น เพราะทุกร่างล้วนมีแก่นอสูร

แก่นอสูรที่มากขนาดนี้เฉินผิงคงเอาไปใช้ได้พักใหญ่

เฉินผิงก้มลงไปเก็บแก่นอสูรโดยไม่สนใจอสูรกลืนสวรรค์

เขาเริ่มใช้กระบี่พิฆาตมังกรผ่าร่างของสัตว์อสูรและดึงแก่นอสูรออกมา

ทันใดนั้นอสูรกลืนสวรรค์ตัวน้อยก็ส่งเสียงคำราม แล้วอ้าปากอันใหญ่โตของมันทันที

ทันใดนั้น ทั่วท้องฟ้าก็เปลี่ยนสีไป ปากที่อ้ากว้างของอสูรกลืนสวรรค์ราวกับหลุมดำซึ่งเปี่ยมด้วยแรงดึงดูดทรงพลัง

ก่อนที่เฉินผิงจะทันได้โต้ตอบ ร่างของสัตว์อสูรและแก่นอสูรก็ถูกอสูรกลืนสวรรค์กลืนกินอย่างฉับพลัน

เพียงชั่วพริบตา สิ่งที่เหลืออยู่บนพื้นมีเพียงคราบเลือดสีแดงสด ไม่มีร่างของสัตว์อสูรพร้อมกับแก่นอสูรอยู่เลย

เฉินผิงตาค้าง

อสูรกลืนสวรรค์เรอออกมาอย่างพอใจแล้วกลับไปนอนในแหวนเก็บของ

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา “บัดซบ!”

ศพของสัตว์อสูรทุกตัวมีแก่นอสูรอยู่

อย่างไรก็ตาม เมื่อวิ่งเข้าไปใกล้ พวกเขาก็ตระหนักว่าไม่มีซากของสัตว์อสูรบนพื้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแก่นอสูรที่ไร้วี่แวว

ในขณะนั้นทุกคนพากันตกตะลึง ไม่อาจเข้าใจได้ว่าซากสัตว์อสูรที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร

ดังนั้น ทุกคนจึงหันไปสนใจเฉินผิง

พวกเขาสงสัยจริงๆ ว่าร่างของสัตว์อสูรทั้งหมดหายไปไหน

ไม่มีทางที่เฉินผิงจะทำให้ซากสัตว์อสูรเหล่านั้นหายไปในทันที

ฝ่ายปิงลู่รีบเข้าไปหาพร้อมถามด้วยความกังวล “คุณเฉิน คุณปลอดภัยไหม”

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ผมไม่เป็นไร ผมใช้พลังไปเยอะมาก ได้พักสักหน่อยน่าจะดี”

“พ่อหนุ่ม ขอบคุณที่เข้ามาช่วยพวกเรา บุญคุณครั้งนี้เราคงใช้ไม่หมด” โอวหยางเจิ้นฮว๋าเดินไปหาเฉินผิง แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ