เมื่อเห็นหุ่นเชิด ปิงลู่ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความชื่นชม “เหลือเชื่อ มันดูเหมือนจริงมาก! เป็นผลงานชิ้นเอกได้เลย”
โอวหยางเจิ้นฮว๋ามีสีหน้าพอใจในขณะที่เขาพูดว่า “สำนักหลู่ป้านสอนวิชานี้ให้บรรพบุรุษของตระกูลเรา เราถึงได้รู้วิธีสร้างหุ่นเชิด”
“สำนักหลู่ป้าน?” เฉินผิงนึกถึงพัดของเขาได้ทันที ซึ่งเป็นผลงานของสำนักหลู่ป้านเช่นกัน
“โอ้ คุณเคยได้ยินชื่อสำนักหลู่ป้านด้วยเหรอ?” โอวหยางเจิ้นฮว๋าถามโดยหันไปทางเฉินผิง
เฉินผิงพยักหน้า “ใช่ ผมเคยได้ยิน เห็นได้ชัดว่าเป็นสำนักที่ขึ้นชื่อเรื่องการประดิษฐ์ เป็นไปได้ไหมที่คุณจะสอนวิธีสร้างหุ่นเชิดให้ผม โอวหยางเจิ้นฮว๋า? ว่าแต่พวกมันใช้อะไรเป็นแหล่งพลัง?”
หากเป็นหุ่นเชิดผีดิบที่มารสร้างขึ้น พวกมันจะใช้พลังโดยธรรมชาติของศพควบคู่ไปกับความแข็งแกร่งทางกายของพวกมัน
ดังนั้นความแข็งแกร่งของหุ่นเชิดผีดิบจึงสอดคล้องกับพลังที่มันครอบครองเมื่อยังมีชีวิตอยู่
อย่างไรก็ตาม หุ่นเชิดของโอวหยางเจิ้นฮว๋านั้นต่างออกไป มันน่าจะเกี่ยวข้องกับวิธีการและวัสดุที่ใช้สร้าง เช่นเดียวกับพลังที่ใช้ขับเคลื่อน
“พ่อหนุ่ม ถึงคุณจะช่วยพวกเราไว้ แต่การสร้างหุ่นเชิดถือเป็นทักษะลับสุดยอดของตระกูลโอวหยาง เกรงว่าฉันคงไม่สามารถถ่ายทอดให้คุณได้ ยังไงก็ตาม หุ่นเชิดนี้ขับเคลื่อนด้วยของหลายอย่าง ทั้งศิลาวิญญาณและแก่นอสูร ยิ่งคุณภาพของศิลาวิญญาณหรือแก่นอสูรสูงเท่าไร พลังของหุ่นก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น” โอวหยางเจิ้นฮว๋ากล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ไม่แปลกใจ ท้ายที่สุดแล้วมันเป็นทักษะระดับสูงของตระกูลพวกเขา คงไม่น่าจะสอนให้คนอื่นง่ายๆ
“โอวหยางเจิ้นฮว๋า ผมมีอาวุธป้องกันที่สำนักหลู่ป้านสร้างด้วย เอาไปดูสิ” เฉินผิงหยิบพัดนั้นออกมา
โอวหยางเจิ้นฮว๋าหยิบมันขึ้นมา ตรวจสอบอย่างระมัดระวังแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ไม่เลว พัดนี้สร้างขึ้นโดยสำนักหลู่ป้าน อย่างไรก็ตาม มันมีตำหนิเล็กน้อย ฉันเกรงว่ามันคงใช้งานได้ไม่กี่ครั้ง”
“พัดนี้ต้านทานการโจมตีของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับสูงสุดได้สบายๆ โอวหยางเจิ้นฮว๋า ผมอยากจะมอบพัดนี้ให้คุณ คุณช่วยสอนวิธีสร้างหุ่นเชิดให้ผมได้ไหม? ผมสัญญาว่าจะไม่แพร่งพราย ผมแค่อยากรู้จริงๆ” เฉินผิงฝืนใจมอบของหายากให้เพื่อแลกกับวิธีสร้างหุ่นเชิด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...