เมื่อเฉินผิงและธิดาเทพมาถึง พวกเขาก็พบว่าโอวหยางเจิ้นฮว๋าและคนอื่นๆ ก็อยู่ที่นั่นด้วย
วงแสงนั้นส่องสว่างใส่ทุกคน
เฉินผิงจึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วแสงนั้นเล็ดลอดออกมาจากถ้ำมืด
เมื่อเห็นทางเข้าถ้ำ เฉินผิงก็รู้สึกหัวใจเต้นรัว
เขาไม่แน่ใจว่านั่นคือถ้ำที่จ้าวมารสีชาดพูดถึงหรือไม่
ในเวลานั้นทุกคนรวมตัวกันอยู่บริเวณทางเข้าถ้ำ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปเลยสักคน ใครกันล่ะที่กล้าพอจะสำรวจถ้ำที่ไม่มีใครรู้จักเช่นนี้ ในเมื่อคนที่ก้าวเข้าไปก่อนจะเสี่ยงมากที่สุด
ทุกคนมาตามหาสมบัติ แต่ไม่มีใครยอมเสี่ยงเดินนำหน้า
“จ้าวมาร นี่คือถ้ำที่คุณพูดถึงใช่ไหม? มีอันตรายอยู่ข้างในหรือเปล่า?” เฉินผิงถามจ้าวมารสีชาด
ตอนนั้นเฉินผิงไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไป
จ้าวมารสีชาดส่ายหัวแล้วพูด “ข้าจะไปรู้ได้ยังไง? ก็บอกไปแล้วว่าข้าจำได้ไม่มาก ส่วนที่เหลือข้านึกไม่ออก”
“ในเมื่อคุณจำไม่ได้งั้นผมจะลองเสี่ยงเข้าไป ถ้าผมเจอกับอันตรายและเป็นอะไรไป คุณก็จะตายเช่นกัน” เฉินผิงกล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวมารสีชาดก็รีบตอบ “อย่ามากดดันข้า ขอข้าคิดดูก่อน ข้าอาจจะจำรายละเอียดเพิ่มเติมได้”
จ้าวมารสีชาดขมวดคิ้วพร้อมครุ่นคิด
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามเต็มที่แล้ว
ครู่ต่อมา จ้าวมารสีชาดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่มีอันตรายในถ้ำ แต่จะมีอันตรายภายใน สำนักเซียนอู๋จี๋หรือไม่นั้นข้าบอกไม่ได้”
เฉินผิงรีบถาม “สำนักเซียนอู๋จี๋? นี่คุณจะบอกว่าภายในมิติโกลาหลมีสำนักอยู่จริงเหรอ? และชื่อของมันคือสำนักเซียนอู๋จี๋?
“ใช่ สำนักเซียนอู๋จี๋ เป็นสำนักใหญ่ในอาณาจักรแดนสรวง ข้าไม่แน่ใจว่าพวกเขามาอยู่ในมิติโกลาหลได้ยังไง มีโอกาสที่อาณาจักรนิรันดร์จะถูกสร้างขึ้นโดยสำนักเซียนอู๋จี๋” จ้าวมารสีชาด กล่าวช้าๆ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ประหลาดใจ สำนักที่สามารถสร้างโลกอย่างอาณาจักรนิรันดร์ได้จะยิ่งใหญ่และทรงพลังขนาดไหนกัน? การที่ผู้บำเพ็ญเพียรเพียงคนเดียวสามารถสร้างอาณาจักรลับได้ก็นับว่าน่าประทับใจแล้ว แต่นี่มันโลกทั้งใบ!
เฉินผิงรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบกับสำนักเซียนอู๋จี๋
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...