“ว้าว! นะ-นี่น่ะเหรอสุสานอมตะ?”
“เป็นสำนักที่ยิ่งใหญ่จริงๆ! พวกเรารวยแล้ว! พวกเรารวยแล้ว!”
“ที่นี่คงจะมีสมบัติอยู่ไม่น้อย โชคดีที่เราไม่ได้หนีไป”
ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากรีบไปที่ทางเข้าถ้ำ จ้องมองไปยังประตูใหญ่ของสำนักจากด้านล่าง พวกเขาดีใจกันมากจนแทบกระโดดโลดเต้น
โอวหยางเจิ้นฮว๋าก็ทึ่งกับภาพตรงหน้าเขาเช่นกัน
เขาไม่นึกมาก่อนว่าถ้ำแห่งนี้จะพาไปสู่สำนักขนาดใหญ่
ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากกระโดดลงมาทีละคน แต่ละคนกระตือรือร้นและตื่นเต้น
เมื่อถึงจุดนั้น เฉินผิงและพรรคพวกของเขาเข้าไปในประตูสำนักแล้ว ขณะมองไปยังอาคารที่ทรุดโทรมและพังทลาย เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความเสียดาย
“ระวังตัวไว้นะทุกคน! อาจมีกับดักภายในสำนักนี้!”
เฉินผิงรู้ว่าถึงสำนักขนาดใหญ่แห่งนี้จะถูกทำลายไปแล้ว แต่ก็อาจมีกับดักและกลไกซุ่มซ่อนอยู่ภายในส่วนลึก
อาจมีวงแหวนอาคมหลงเหลืออยู่ด้วยซ้ำ
ท้ายที่สุดแล้ว สำนักแบบนี้จะต้องมีค่ายกลป้องกันสำนักที่แข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย
ในขณะนั้นโอวหยางเจิ้นฮว๋าและกลุ่มของเขาก็ตามมาทัน เมื่อเห็นเฉินผิงและธิดาเทพเดินอย่างระมัดระวัง โอวหยางเจิ้นฮว๋าก็ก้าวไปข้างหน้าและถามว่า “พ่อหนุ่ม ยังมีอันตรายอยู่ในสำนักทรุดโทรมแห่งนี้งั้นหรือ?”
เหตุผลที่โอวหยางเจิ้นฮว๋าถามเฉินผิง ก็เพราะเขารู้สึกว่าเฉินผิงรู้เรื่องของที่นี่อยู่ก่อนแล้ว
ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนกลัวจนไม่กล้าเข้าไปในถ้ำนั้น แต่เฉินผิงเป็นคนแรกที่เข้าไป
เฉินผิงจะกล้าเข้าไปได้ยังไงถ้าเขาไม่มั่นใจเต็มร้อย?
“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ทางที่ดีควรเข้าไปอย่างระมัดระวัง สถานที่กว้างใหญ่เช่นนี้มีแนวโน้มที่จะมีค่ายกลป้องกันสำนักวางเอาไว้ ยังไม่นับกับดักและหลุมพราง” เฉินผิงตอบ
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งหุ่นเชิดไปสอดแนม หากมีอันตรายเราจะได้รับมือทัน”
หลังจากโอวหยางเจิ้นฮว๋าพูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อและมีเงาสองสายปรากฏขึ้นในทันที
หลังจากนั้น พวกมันก็กลายเป็นหุ่นเชิดสองตัวที่สูงเท่าคน ภายใต้คำสั่งของโอวหยางเจิ้นฮว๋า พวกมันเริ่มเดินลึกเข้าไปในสำนัก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...