เฉินผิงค่อยๆหยิบภาพเขียนม้วนนั้นขึ้นมาแล้วพินิจดูอย่างละเอียดรอบคอบ แม้แต่เรือนตรงบริเวณที่เฉินผิงกำลังยืนอยู่ก็อธิบายด้วยภาพเอาไว้อย่างชัดเจน
แต่เมื่อเฉินผิงหยิบภาพเขียนขึ้นมาชื่นชม เขาก็สังเกตพบว่าภาพเขียนม้วนนั้นส่องแสงราวกับมีบางอย่างรางๆ อยู่ข้างหลังภาพเขียน
ไม่ว่าใครก็มองเห็นเพียงแค่เงา แต่มองไม่เห็นตัวจริง
“หรือว่าภาพเขียนม้วนนี้จะเป็นภาพเขียนในภาพเขียน?” เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
ที่เรียกว่าภาพเขียนในภาพเขียนก็เพราะซ่อนภาพเขียนชิ้นหนึ่งเอาไว้ในภาพเขียนอีกชิ้นหนึ่ง และจะมองเห็นได้ภายใต้สภาพการให้แสงสว่างเฉพาะบริเวณหรือเมื่อจุ่มลงในสารละลายพิเศษเท่านั้น
เฉินผิงหยิบภาพเขียนขึ้นมาแล้วหันไปทางปิงลู่และคนอื่นๆ แล้วถามว่า “พวกเจ้าสังเกตเห็นอะไรในภาพเขียนม้วนนี้บ้างหรือเปล่า?”
แต่ปิงลู่และคนอื่นๆ ต่างส่ายหน้า
“คุณเฉิน เจ้าสิ่งนี้ไม่ใช่แค่ภาพเขียนของสำนักเซียนอู๋จี๋หรอกหรือ? จะมีภาพเขียนอื่นได้อย่างไรกัน ข้าไม่เห็นเลยสักนิด?” ปิงลู่กล่าวขึ้น
เฉินผิงรู้สึกสับสนเข้าแล้วจริงๆ เขายกภาพเขียนขึ้นมาอีกครั้งพลางตรวจสอบภายใต้แสงสว่างอย่างละเอียดถี่ถ้วน ที่จริงเขาเห็นภาพรางๆ อยู่ใต้ภาพเขียนของสำนักดังกล่าว
เฉินผิงพยายามเบิกเนตรส่องนภาของตนเอง เพราะมันมีพลังในการขจัดสิ่งกีดกั้นทั้งมวลและเข้าใจแก่นแท้ของสรรพสิ่ง
ยามที่เฉินผิงเบิกเนตรส่องนภา เขาพบว่าภาพเขียนค่อยๆ เปลี่ยนไป เมื่อสำนักใหญ่หายไปโดยไร้ร่องรอย ภาพที่ก่อนหน้านี้เคยเลือนรางกลับยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเอง ก็มีคนสวมชุดคลุมพร้อมประดับมงกุฎสีดำและถือคฑากระดูกปรากฏตัวขึ้น
คนผู้นี้มีดวงตาลึกล้ำดำมืดและมีพลังมารแผ่ออกมา เหลือบมองเพียงปราดเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้ใดก็ตามรู้สึกราวกับพวกเขาตกลงไปในหุบเหวไร้ก้น
ยิ่งไปกว่านั้น รอบตัวคนผู้นี้ยังมีวิญญาณร้ายหน้าตาน่ากลัวเป็นที่สุดกำลังแสยะคมเขี้ยววนเวียนอยู่อีกนับไม่ถ้วน
บนชุดคลุมของคนผู้นี้ ดูเหมือนลวดลายเป็นรูปหน้าแสยะยิ้มที่กำลังเปล่งแสงออกมา และเป็นลำแสงสายนี้เองที่ดึงดูดวิญญาณร้ายให้เข้ามาหาเขา
เฉินผิงอยากรู้นักว่าคนที่อยู่ในภาพเขียนม้วนนี้เป็นผู้ใดกันแน่ ดูเหมือนว่าเขาจะน่าจะเป็นเป็นผู้ฝึกวิชามาร แต่ทำไมถึงมีภาพเหมือนของผู้ฝึกวิชามารซ่อนอยู่ในภาพเขียนของสำนักเซียนอู๋จี๋ได้เล่า? เรื่องแบบนี้ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?
ขณะที่เฉินผิงตะลึงงันสุดขีดอยู่นั้น คนในภาพเขียนก็ดูเหมือนจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แววตาลึกล้ำดำมืดเปล่งประกายชวนให้ตกใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...