หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3836

เฉินผิงค่อยๆหยิบภาพเขียนม้วนนั้นขึ้นมาแล้วพินิจดูอย่างละเอียดรอบคอบ แม้แต่เรือนตรงบริเวณที่เฉินผิงกำลังยืนอยู่ก็อธิบายด้วยภาพเอาไว้อย่างชัดเจน

แต่เมื่อเฉินผิงหยิบภาพเขียนขึ้นมาชื่นชม เขาก็สังเกตพบว่าภาพเขียนม้วนนั้นส่องแสงราวกับมีบางอย่างรางๆ อยู่ข้างหลังภาพเขียน

ไม่ว่าใครก็มองเห็นเพียงแค่เงา แต่มองไม่เห็นตัวจริง

“หรือว่าภาพเขียนม้วนนี้จะเป็นภาพเขียนในภาพเขียน?” เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ที่เรียกว่าภาพเขียนในภาพเขียนก็เพราะซ่อนภาพเขียนชิ้นหนึ่งเอาไว้ในภาพเขียนอีกชิ้นหนึ่ง และจะมองเห็นได้ภายใต้สภาพการให้แสงสว่างเฉพาะบริเวณหรือเมื่อจุ่มลงในสารละลายพิเศษเท่านั้น

เฉินผิงหยิบภาพเขียนขึ้นมาแล้วหันไปทางปิงลู่และคนอื่นๆ แล้วถามว่า “พวกเจ้าสังเกตเห็นอะไรในภาพเขียนม้วนนี้บ้างหรือเปล่า?”

แต่ปิงลู่และคนอื่นๆ ต่างส่ายหน้า

“คุณเฉิน เจ้าสิ่งนี้ไม่ใช่แค่ภาพเขียนของสำนักเซียนอู๋จี๋หรอกหรือ? จะมีภาพเขียนอื่นได้อย่างไรกัน ข้าไม่เห็นเลยสักนิด?” ปิงลู่กล่าวขึ้น

เฉินผิงรู้สึกสับสนเข้าแล้วจริงๆ เขายกภาพเขียนขึ้นมาอีกครั้งพลางตรวจสอบภายใต้แสงสว่างอย่างละเอียดถี่ถ้วน ที่จริงเขาเห็นภาพรางๆ อยู่ใต้ภาพเขียนของสำนักดังกล่าว

เฉินผิงพยายามเบิกเนตรส่องนภาของตนเอง เพราะมันมีพลังในการขจัดสิ่งกีดกั้นทั้งมวลและเข้าใจแก่นแท้ของสรรพสิ่ง

ยามที่เฉินผิงเบิกเนตรส่องนภา เขาพบว่าภาพเขียนค่อยๆ เปลี่ยนไป เมื่อสำนักใหญ่หายไปโดยไร้ร่องรอย ภาพที่ก่อนหน้านี้เคยเลือนรางกลับยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้นเอง ก็มีคนสวมชุดคลุมพร้อมประดับมงกุฎสีดำและถือคฑากระดูกปรากฏตัวขึ้น

คนผู้นี้มีดวงตาลึกล้ำดำมืดและมีพลังมารแผ่ออกมา เหลือบมองเพียงปราดเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้ใดก็ตามรู้สึกราวกับพวกเขาตกลงไปในหุบเหวไร้ก้น

ยิ่งไปกว่านั้น รอบตัวคนผู้นี้ยังมีวิญญาณร้ายหน้าตาน่ากลัวเป็นที่สุดกำลังแสยะคมเขี้ยววนเวียนอยู่อีกนับไม่ถ้วน

บนชุดคลุมของคนผู้นี้ ดูเหมือนลวดลายเป็นรูปหน้าแสยะยิ้มที่กำลังเปล่งแสงออกมา และเป็นลำแสงสายนี้เองที่ดึงดูดวิญญาณร้ายให้เข้ามาหาเขา

เฉินผิงอยากรู้นักว่าคนที่อยู่ในภาพเขียนม้วนนี้เป็นผู้ใดกันแน่ ดูเหมือนว่าเขาจะน่าจะเป็นเป็นผู้ฝึกวิชามาร แต่ทำไมถึงมีภาพเหมือนของผู้ฝึกวิชามารซ่อนอยู่ในภาพเขียนของสำนักเซียนอู๋จี๋ได้เล่า? เรื่องแบบนี้ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

ขณะที่เฉินผิงตะลึงงันสุดขีดอยู่นั้น คนในภาพเขียนก็ดูเหมือนจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แววตาลึกล้ำดำมืดเปล่งประกายชวนให้ตกใจ

“น่าแปลกชะมัด หรือว่าจะเป็นแค่ภาพลวงตากันนะ?” เฉินผิงเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผาก

แต่ความรู้สึกที่เขาเพิ่งจะสัมผัสได้เหมือนจริงมากเหลือเกิน ทั้งยังน่าสะพรึงกลัวสุดขีดอีกต่างหาก โดยเฉพาะในภาพเหมือนของผู้ฝึกวิชามาร แสงที่เปล่งออกมาทำให้เฉินผิงรู้สึกราวกับตกลงไปในขุมนรกก็ไม่ปาน

“นั่นไม่ใช่ภาพลวงตาหรอก เมื่อสักครู่นี้ลำแสงสีทองที่วูบผ่านทะเลจิตสำนึกของเจ้าเกือบเอาชีวิตข้าได้แล้วนะ” จ้าวมารสีชาดเอ่ยทั้งๆ เนื้อตัวสั่นสะท้าน

จากนั้นเฉินผิงก็นึกขึ้นได้ว่าคัมภีร์ทองต้าหลัวในทะเลจิตสำนึกของเขาเมื่อสักครู่นี้ จู่ๆ ก็ระเบิดเป็นลำแสงสีทอง

แม้แต่เฉินผิงเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

เฉินผิงหันไปถามจ้าวมารสีชาดว่า “ผู้อาวุโสมารสีชาด ท่านรู้จักคนที่วาดภาพเขียนม้วนนี้หรือเปล่า? ดูเหมือนว่าเขาก็เป็นผู้ฝึกวิชามารเช่นกันนะ”

ในเมื่อได้ประจักษ์ด้วยตนเองแล้ว เฉินผิงก็คิดว่าจ้าวมารสีชาดเองก็ย่อมต้องเห็นเช่นกัน

จ้าวมารสีชาดส่ายหน้า “ข้าไม่รู้จักหรือบางทีข้าก็อาจจะจำไม่ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้ถูกสำนักเซียนอู๋จี๋ผนึกเอาไว้ภายในภาพเขียนม้วนนี้ การที่วาดแผนที่สำนักลงไปบนนั้นก็เพื่อใช้ผนึกให้เขาอยู่ภายในนั้นชัดๆ เลย!”