หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3837

เมื่อเฉินผิงได้ยินคำพูดของจ้าวมารสีชาด สีหน้าของเขาก็ยิ่งทวีความสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าภาพเขียนม้วนนี้มีเจตนาเพื่อปิดผนึกอะไรสักอย่าง ทำไมถึงไร้วี่แววของพลังวิญญาณเล่า? ภาพเขียนแบบนี้จะหยุดยั้งมารที่ปรากฎตัวในเรือนของศิษย์ทั่วไปได้อย่างไรกัน? เรื่องนี้ฟังดูไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ว่ากันตามหลักเหตุผลแล้ว ควรจะเก็บเจ้าสิ่งนี้เอาไว้ในห้องที่ปลอดภัยที่สุดในสำนัก!

ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะไม่ได้พูดอะไร แต่จ้าวมารสีชาดก็เข้าใจคำถามที่เฉินผิงไม่ได้พูดออกมา

“ข้าสงสัยว่าสาเหตุที่ทำให้ภาพเขียนม้วนนี้ไม่ปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมาเลย ก็เพื่อป้องกันไม่ให้มีใครตรวจพบ แน่นอนว่าย่อมต้องมีคนที่คิดจะช่วยผู้ที่ถูกภาพเขียนม้วนนี้ผนึกเอาไว้ นั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้สำนักเซียนอู๋จี๋สร้างให้ภาพเขียนม้วนนี้ไร้ซึ่งความผันแปรของพลังวิญญาณ ทำให้ยากที่ใครก็ตามจะหาภาพเขียนที่ไร้ซึ่งความผันแปรของพลังวิญญาณใดๆ การที่มันอาจจะเป็นวัตถุผนึก ทั้งยังอยู่ในห้องของศิษย์ทั่วไปน่าจะมีเจตนาเพื่อให้คนอื่นเข้าใจผิด คนนอกย่อมไม่มีทางสงสัยว่าของสำคัญเช่นนั้นจะเก็บอยู่ในห้องของศิษย์ทั่วไป บางทีการล่มสลายของสำนักเซียนอู๋จี๋อาจจะเกี่ยวข้องกับคนในภาพเขียนก็เป็นได้...” จ้าวมารสีชาดวิเคราะห์สถานการณ์ แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจเป็นพิเศษนัก สิ่งที่เขาทำได้ก็คือการคาดคะเนเท่านั้น

“ใครเป็นผู้ที่ผนึกคนผู้นี้เอาไว้ในภาพเขียน จนทำให้สำนักใหญ่เช่นนั้นต้องรู้สึกกระวนกระวายใจกันแน่?” เฉินผิงค่อนข้างสับสน แต่เขาก็ไม่รู้จักคนในภาพเขียน เพราะฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจเก็บภาพเขียนลงเป็นการชั่วคราว

ในยามนี้เอง โอวหยางเจิ้นฮว๋าและคนอื่นๆ ก็มาถึง พวกเขาเริ่มสำรวจโดยไม่ทันรอให้เฉินผิงได้พูดอะไรสักคำ

ในเมื่อเฉินผิงเข้ามาตรวจสอบแล้ว พวกเขาจึงคิดว่าปลอดภัยดี

ถ้ามีของดี เฉินผิงก็น่าจะได้ไปก่อน พวกเขาได้แต่เก็บส่วนที่เหลือเท่านั้น อย่างไรเสียหากไม่มีเฉินผิง พวกเขาก็คงเข้ามาไม่ได้เสียด้วยซ้ำไป

เฉินผิงยังคงสำรวจเรือนแห่งอื่นๆ ถึงแม้ว่าเรือนสองแห่งแรกจะไม่ได้อะไรมากนัก แต่ก็พบวงแหวนอาคมกับม้วนภาพ ถึงแม้ว่าตอนนี้เฉินผิงจะไม่ได้ใช้พวกมันก็ไม่ได้หมายความว่าวันข้างหน้าจะไม่ใช้สักหน่อย

เฉินผิงพร้อมกับปิงลู่และคนอื่นๆ ต่างเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆ ยิ่งพวกเขาเดินลึกเข้ามาในสำนักมากเท่าไหร่ กลับยิ่งตกตะลึงกับภาพของซากปรักหักพังกับกำแพงที่แตกหักมากขึ้นเท่านั้น ความเสียหายรุนแรงจนถึงขั้นที่ยากจะพบอาคารลานเรือนที่ยังสมบูรณ์อยู่ได้

แต่สิ่งที่ทำให้เฉินผิงแปลกใจอยู่บ้างก็คือ ทั้งๆ ที่เดินลึกเข้ามาในอาณาเขตของสำนัก เขากลับไม่เห็นซากศพสักร่างเดียว

ต่อให้ผ่านไปหลายปีจนร่างเสื่อมสลายไป แต่ก็น่าจะเหลือกระดูกขาวโพลนเอาไว้

แต่กลับไม่พบกระดูกสักท่อน

แต่ทันทีที่เฉินผิงก้าวเข้าไปข้างใน เฉินผิงก็ถูกปราณเย็นระลอกหนึ่งเข้ากลินกิน

ถึงแม้ว่าสำนักเซียนอู๋จี๋จะตั้งอยู่ในแดนโกลาหลระหว่างแดนขั้วโลกทางตอนใต้กับทุ่งน้ำแข็งทางตอนเหนือ แต่กลับไม่หนาวเย็นเลยสักนิด ดูเหมือนว่าแดนโกลาหลแห่งนี้จะไม่รับผลกระทบจากสภาพอากาศของแดนเหนือและแดนใต้

แต่เมื่อเฉินผิงเดินเข้าไปในหลุมลึก เขาก็สัมผัสได้ถึงปราณเย็นระลอกหนึ่ง

ขณะที่เฉินผิงยังคงเดินลึกลงไปในหลุม ในที่สุดเขาก็ใช้เพลิงปีศาจในตัวเพื่อต้านทานปราณเย็น

“น่าแปลกจริงๆ ทำไมที่นี่ถึงได้หนาวเย็นขนาดนั้นนะ?” เฉินผิงรู้สึกสับสนเป็นที่สุด

ไม่นานเฉินผิงก็มาถึงก้นหลุมยักษ์ ก้นหลุมเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของโถงหลัก และเฉินผิงกำลังสำรวจอย่างละเอียดถี่ถ้วน