หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3839

เฉินผิงไม่อยากให้จ้าวมารสีชาดคืนชีพเสียแล้ว ถ้ามีเขาอยู่เป็นที่ปรึกษาให้ฉันอยู่ภายในทะเลจิตสำนึกก็น่าจะมีประโยชน์ทีเดียว!

“เจ้าหนุ่ม จงอย่าได้มีความคิดอื่นใดกับข้าเชียว ตาเฒ่าจะไม่อยู่ในทะเลจิตสำนึกของเจ้าตลอดไป ถ้าเจ้าบังอาจกักขังตาเฒ่าล่ะก็ ตาเฒ่าขอสาบานว่าต่อให้วิญญาณต้องแหลกเป็นเสี่ยงๆ ก็จะระเบิดทะเลจิตสำนึกของเจ้าให้ได้!” จ้าวมารสีชาดข่มขู่เฉินผิง

แท้ที่จริงแล้วจ้าวมารสีชาดก็เพียงแค่ข่มขู่เท่านั้น ถ้าเขาสามารถระเบิดทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมกับเฉินผิงและคงจะยึดครองร่างของเฉินผิงไปตั้งนานแล้ว

เฉินผิงรู้ว่าการที่คัมภีร์ทองต้าหลัวภายในทะเลจิตสำนึกเปล่งลำแสงสีทองออกมาวูบหนึ่ง ก็เพียงพอที่จะทำให้จ้าวมารสีชาดหวาดกลัวแทบตายแล้ว การที่จ้าวมารสีชาดคิดจะระเบิดทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงจึงไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

“ผู้อาวุโสมารสีชาด ข้าก็แค่คิดดังไปหน่อย อย่าได้ร้อนใจไปเลย” เฉินผิงยิ้มพลางกล่าว

“เจ้าหนุ่ม ผู้เฒ่าไม่คิดเลยว่าท่ามกลางผู้คนทั้งหมด กลับต้องมาจนมุมเพียงเพราะเจ้าเด็กที่ขนยังไม่ทันจะขึ้นซึ่งเพิ่งจะเลื่อนขึ้นสู่ระดับผู้ทุกข์ยากเสียได้ ยิ่งไปกว่านั้น เพลิงน้ำแข็งจี๋หานก็เป็นเพลิงปีศาจอีกรูปแบบหนึ่งด้วย เจ้าน่าจะซึมซับมันเอาไว้ได้ ถ้าเจ้าสามารถหล่อหลอมมันเอาไว้ได้ เจ้าก็จะได้ครอบครองเพลิงปีศาจทั้งสามรูปแบบ” จ้าวมารสีชาดบอกกับเฉินผิง

“ขะ ข้าจะหล่อหลอมได้อย่างไรกัน? ถ้าหากข้าแตะถูกมันเข้า ข้าจะไม่ถูกมันแช่แข็งหรอกหรือ?” เฉินผิงถึงกับพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง

“ไม่ต้องห่วง เจ้ามีแก่นวิญญาณของเพลิงปีศาจย่อมไม่มีทางที่เจ้าจะถูกแช่แข็งจนตายแน่ ถ้าเรื่องราวเกินกว่าจะควบคุมไหวจริงๆ เจ้าก็ใช้แก่นวิญญาณของเพลิงปีศาจเพื่อซึมซับเพลิงน้ำแข็งจี๋หานได้ แต่แบบนั้นก็ออกจะเสียของไปสักหน่อยนะ” จ้าวมารสีชาดเอ่ยขึ้น

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า จากนั้นเขาก็ชักกระบี่พิฆาตมังกรแล้วฟาดฟันใส่ศิลาขั้วโลกที่อยู่ตรงหน้าอย่างรุนแรง

เขาต้องปลดปล่อยเพลิงน้ำแข็งจี๋หานเสียก่อน เพื่อให้เขาสามารถหล่อหลอมมันได้ดียิ่งขึ้น

ตู้ม!

ศิลาขั้วโลกระเบิดดังปัง จากนั้นเพลิงน้ำแข็งจี๋หานก็ลอยขึ้นกลางอากาศ

เพลิงน้ำแข็งจี๋หานราวกับมีชีวิต หลังจากหลุดพ้นออกมาจากศิลาขั้วโลกก็พยายามจะหนีไปอย่างรวดเร็ว

แต่เฉินผิงก็กระโจนเข้าไปคว้าจับเพลิงน้ำแข็งจี๋หานเอาไว้ในฝ่ามือ

เพลิงน้ำแข็งจี๋หานที่ดิ้นรนขัดขืน แล้วปราณเย็นก็พลันโอบล้อมเฉินผิงเอาไว้ทันที

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เฉินผิงก็รีบปลุกกระตุ้นจุติเพลิงในร่างของตนขึ้นมา แต่กระนั้นร่างของเขาก็มีน้ำแข็งก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนแทบจะเปลี่ยนเขาให้เป็นประติมากรรมน้ำแข็ง

เมื่อปิงลู่และคนอื่นๆ เห็นเฉินผิงถูกแช่แข็ง พวกเธอก็รู้สึกตกใจสุดขีด

ขณะที่พวกเธอกำลังจะลงไปในหลุมลึกเพื่อช่วยเหลือเฉินผิง พวกเธอก็พบว่าปราณเย็นภายในนั้นช่างรุนแรงเหลือเกิน แม้แต่เคล็ดวิชาธาตุน้ำแข็งของพวกเธอ ก็ยากที่จะต้านทานปราณเย็นเช่นนี้ได้

ปิงลู่และคนอื่นๆ ได้แต่เฝ้ามองดูตรงปากหลุมลึกด้วยท่าทีร้อนใจและอับจนหนทาง

ขณะที่เฉินผิงกำลังควบคุมและหล่อหลอมเพลิงน้ำแข็งจี๋หานอยู่นั้น มู่ไน่อี๋ก็พามู่เย่าและคนอื่นๆ เข้าไปในสำนักเซียนอู๋จี๋

“คุณหนูใหญ่ ระ เรื่องนี้ร้ายแรงเกินไปแล้ว ใครจะคิดว่าสำนักใหญ่เช่นนั้นจะซุกซ่อนอยู่ในยอดเขาแห่งนี้กันเล่า?” มู่เย่ามองสำนักเซียนอู๋จี๋ที่อยู่ตรงหน้าแล้วให้รู้สึกตะลึงงัน

“สำนักแห่งนี้ไม่ได้อยู่ภายในยอดเขาหรอก แต่อยู่ในแดนโกลาหลต่างหากเล่า เจ้าไม่เห็นท้องฟ้าเหนือสำนักหรอกหรือว่าเกิดความผันแปรของห้วงมิติและกาลเวลาอยู่ไม่หยุดหย่อน?”

มู่ไน่อี๋แหงนหน้ามองสำนักเซียนอู๋จี๋ ดวงตาของเธอเปี่ยมไปด้วยแววตกตะลึง