“คุณหนูใหญ่ ดูเหมือนว่าเฉินผิงกับคนของเขาน่าจะอยู่ที่นี่แล้ว ไหนๆ พวกเราก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลังแล้ว รีบมุ่งหน้าลงไปกันเถอะ ในสำนักใหญ่เช่นนั้นจะต้องมีของวิเศษซ่อนอยู่ในนั้นมากมายเป็นแน่” มู่เย่าชักจะเริ่มหมดความอดทนแล้ว
มู่ไน่อี๋พยักหน้าพลางกล่าวว่า “ลงไปได้แต่ก็ต้องระวังตัวให้ดี สำนักใหญ่เช่นนั้นกลับมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่จะต้องมีกับดักและกลไกมากมายอยู่ในนั้นเป็นแน่”
หลังจากเตือนสติแล้ว มู่ไน่อี๋ก็กระโดดลงไปเป็นคนแรก
เมื่อเข้ามาในสำนักเซียนอู๋จี๋ คนตระกูลมู่เองก็ตกตะลึงสุดขีด
เมื่อเห็นเรือนอยู่ในสภาพสมบูรณ์ มู่เย่าเองก็พาคนเข้าไปสำรวจ
น่าเสียดายที่เรือนพวกนี้ถูกสำรวจจนทั่วและไม่มีของมีค่าเหลงเหลืออยู่เลย
“คุณหนูใหญ่ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเรือนพวกนี้มีคนเข้ามายุ่งแล้ว คาดว่าของล้ำค่าล้วนถูกเอาไปหมดแล้ว ข้าคิดว่าพวกเราควรจะเร่งฝีเท้าเพื่อชิงตัดหน้าคนพวกนี้” มู่เย่ากล่าวขึ้น
มู่ไน่อี๋พยักหน้าแล้วเร่งฝีเท้า
ไม่นานนัก มู่ไน่อี๋และคนของตนเองก็เจอโอวหยางเจิ้นฮว๋าและคนของอีกฝ่าย คนทั้งสองกลุ่มเพียงแค่มองหน้ากันโดยไม่ได้พูดอะไร แล้วมู่ไน่อี๋ก็พาคนของตนเองเดินลึกเข้าไปอีก
ในยามนี้เอง ธิดาเทพที่มีท่าทีลุกลี้ลุกลนคนหนึ่งก็เอ่ยกับปิงลู่ขึ้นมาว่า “พี่ปิงลู่ คนจากตระกูลมู่มาถึงแล้ว”
คนตระกูลมู่กำลังไปที่นั่นแล้ว แต่เฉินผิงยังถูกแช่แข็งอยู่ก้นหลุมอยู่เลย
ถ้าหากถูกคนตระกูลมู่พบเข้า คงได้เกิดปัญหาใหญ่เป็นแน่
ปิงลู่เองก็รู้สึกตื่นตระหนก “พวกเราควรจะทำยังไงกันดี?”
พวกเธอไม่กี่คนไม่ใช่คู่ประมือของตระกูลมู่ ถ้าตอนนั้นตระกูลมู่เจอเฉินผิงเข้าล่ะก็ เขาคงได้ตกอยู่ในอันตรายครั้งใหญ่เป็นแน่
ขณะที่ปิงลู่ออกจะตกตะลึงอยู่บ้าง หลานอิ๋งอิ๋งก็เอ่ยขึ้นมาว่า “มากลบฝังคุณเฉินกันก่อนเถอะ พวกเราไม่อยากให้ตระกูลมู่พบตัวเขา เมื่อตระกูลมู่จากจากไป พวกเราค่อยหาทางช่วยคุณเฉินออกมา”
เมื่อปิงลู่ได้ยินเช่นนี้ เธอก็พยักหน้าเช่นกัน ตอนนี้มีทางนี้เพียงทางเดียวแล้ว
เพราะฉะนั้นพวกเธอจึงร่วมมือกัน จากนั้นปราณเย็นก็ปะทะปากหลุมลึกครั้งแล้วครั้งเล่า ดินเริ่มแหลกละเอียดแล้วร่วงหล่นลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่นานเฉินผิงก็ถูกกลบฝัง
เมื่อเห็นว่ากลบฝังเฉินผิงแล้ว ปิงลู่และคนอื่นๆ ก็รีบไปหาซากปรักหักพังเพื่อหลบซ่อนตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...