หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3842

แม้ว่ามู่ไน่อี๋จะโดนกระแทกจนลอยกระเด็นออกไป ทว่าเธอกลับไม่แสดงท่าทีไม่พอใจออกมาแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจขึ้นมาว่า “พอนึกขึ้นได้ว่ารูปสลักมีผนึกสะกด ก็ดูเหมือนว่าจะมีความลับอยู่ภายในนั้น หรือบางทีแผ่นหยกในมือของรูปสลักอาจจะเป็นคัมภีร์ลับชั้นสูงบางอย่างก็ได้”

“จงกลับไปดูว่ามีอะไรบันทึกอยู่บนแผ่นหยกนั่น” มู่เย่าสั่งคนตระกูลมู่ที่เข้ามาให้ออกไปตรวจสอบ

ตอนนี้คนตระกูลมู่ผู้นั้นเกือบจะร้องไห้แล้ว

แม้แต่มู่ไน่อี๋ก็ถูกผนึกสะกดกระแทกจนลอยกระเด็นออกไป เธอจะทำร้ายแม้แต่ผู้ที่มีพลังอ่อนด้อยกว่าตนเองหรืออย่างไรกัน

แต่เขาก็ไม่อาจเมินเฉยต่อคำสั่ง ตอนนี้เขาสบถด่าไปถึงมารดาของอีกฝ่ายอยู่ในใจ ทำไมเธอถึงต้องเลือกข้าอยู่ทุกทีเลยนะ?

เขาเดินคุมเชิงเข้าไปหาแล้วเข้าไปใกล้ๆ รูปสลักแล้วโน้มตัวเข้ามาอย่างแข็งขัน เพราะอยากจะเห็นเนื้อหาบนแผ่นหยก

แต่เนื่องจากกระวนกระวายใจมากเกินไป เขาจึงพลันโผเข้าใส่รูปสลัก “อ๊ะ!”

แน่นอนว่าย่อมทำให้เขาหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ดูเหมือนว่าผนึกสะกดรอบรูปสลักจะไม่ทำงาน และเขาก็ปลอดภัยดี

“ขะ... ข้าไม่เป็นอะไรเลยเหรอ?” เขาตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

ทั้งมู่เย่ากับมู่ไน่อี๋ก็ตกตะลึงสุดขีดเช่นกัน

มู่เย่าเดินเข้ามาสัมผัสรูปสลักด้วยตัวเอง แต่น่าแปลกที่ไร้การตอบสนอง

มู่เย่าหันไปทางมู่ไน่อี๋แล้วพูดว่า “คุณหนูใหญ่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”

มู่ไน่อี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปสัมผัสอีกครั้ง

หึ่ง

ปรากฎลำแสงสีทองขึ้นมาวูบหนึ่ง แล้วมู่ไน่อี๋ก็โดนพลังอันมหาศาลกระแทกจนลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ เพราะมีเลือดไหลจากมุมปาก

“นี่มัน...” มู่เย่าตะลึงงัน

เห็นได้ชัดว่าเขาสัมผัสรูปสลักแล้วไม่เป็นอะไรเลย แต่เมื่อมู่ไน่อี๋เดินเดินเข้ามาทำแบบเดียวกัน ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดเธอถึงได้ลอยกระเด็นกลับไปทันที

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก อย่างไรเสีย เจ้าสิ่งนั้นก็คือมรดกแห่งบัญญัติเซียน ถ้าพวกเขาเรียนรู้ได้ทั้งหมดก็จะบรรลุการใหญ่ได้

มรดกแห่งบัญญัติเซียนเช่นนั้นล้ำเลิศยิ่งกว่าศิลาขั้วโลกเสียอีก

เมื่อมู่ไน่อี๋ได้ยินเช่นนั้น เธอก็ลมหายใจถี่กระชั้น และจิตใจเต็มไปด้วยความดีใจเหลือล้น

“มู่เย่า เจ้าจงรีบไปเรียนรู้มรดกแห่งบัญญัติเซียนมาซะ เจ้าต้องเรียนรู้ให้เชี่ยวชาญเลยนะ เมื่อพวกเรากลับไป ข้าจะเสนอให้เจ้าขึ้นเป็นผู้อาวุโสใหญ่แห่งตระกูลมู่ เพื่อให้เจ้ามีสิทธิอำนาจที่ไม่มีใครเสมอเหมือน” มู่ไน่อี๋รู้ว่าเธอไม่มีทางได้มรดกแห่งบัญญัติเซียนมา

ดังนั้นเธอจึงได้แต่ให้มู่เย่าจัดการเท่านั้นแล้ว

“คุณหนูใหญ่โปรดวางใจ ข้าจะจัดการทุกเรื่องอย่างสุดความสามารถ” ตอนนี้มู่เย่าอยากจะร้องตะโกนด้วยความปีติยินดีออกมาหลายๆ ครั้ง เพื่อฉลองให้กับความโชคดีของตนเอง

“คนอื่นๆ คอยคุ้มกันมู่เย่า” มู่ไน่อี๋ออกคำสั่งกับคนตระกูลมู่คนอื่นๆ

“รับทราบ!” คนตระกูลมู่ขานรับด้วยความตื่นเต้น