หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3843

ในยามนี้เอง เฉินผิงก็มาถึงนอกคฤหาสน์อันโอ่อ่าที่ได้รับการปกป้องเอาไว้เป็นอย่างดี

แต่เฉินผิงมองแค่ปราดเดียว เขาก็สังเกตได้ถึงพลังปราณภายในคฤหาสน์ที่ราวกับสายธาราหลั่งไหล

พลังปราณเหล่านี้เกาะติดพื้นดิน แม้แต่ลมพัดเบาๆ ก็ทำให้เกิดแรงกระเพื่อมไหวได้แล้ว

แต่ดูเหมือนพลังปราณพวกนั้นจะถูกจำกัดอยู่ภายในคฤหาสน์ ราวกับง่ามันไม่สามารถเอ่อล้นออกมาได้

เฉินผิงควบคุมพลังปราณของตนเองไว้ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปพร้อมเพ่งสมาธิจิตเอาไว้

ทันทีที่เขาก้าวเดินเข้าไป ก็ดูเหมือนพลังปราณภายในคฤหาสน์จะแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติ

เมื่อเข้ามาในคฤหาสน์แล้ว เฉินผิงก็ตะลึงงันขึ้นมาทันที “ปราณเซียน?”

คาดไม่ถึงเลยว่าพลังที่หลั่งไหลอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้คือปราณเซียน ถึงแม้ว่าจะมีปราณเซียนวนเวียนอยู่เหนือพื้นดินเพียงชั้นเดียว แต่ปราณเซียนเหล่านี้กลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าพลังวิญญาณใดๆ หลายเท่าตัวนัก

สาเหตุที่ทำให้มู่ไน่อี๋และคนของเธอเข้ามาในคฤหาสน์แล้วไม่พบการดำรงอยู่ของปราณเซียนแต่อย่างใด เป็นเพราะพวกเขาตรวจหาไม่เจอ นับประสาอะไรกับเรื่องซึมซับและหล่อหลอมด้วยเล่า

มีเพียงตอนที่จะขึ้นเป็นเซียนเท่านั้น ถึงจะแปรสภาพเคล็ดวิชาฝึกบำเพ็ญฌานในร่างกายและซึมซับปราณเซียนเพื่อให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น

ลำพังด้วยเคล็ดวิชาฝึกบำเพ็ญฌานที่พวกเขากำลังฝึกฝน ย่อมไม่อาจซึมซับปราณเซียนได้

แต่เฉินผิงไม่เหมือนกัน เพราะจิตตวิสุทธิของเขาสามารถซึมซับทุกสิ่งทุกอย่างได้

“เจ้าหนุ่ม เจ้าสังเกตหรือไม่ว่าปราณเซียนนี้กำลังหลั่งไหลอยู่ไม่หยุดหย่อน? เช่นนั้นก็พิสูจน์ได้แล้วว่าจะต้องมีตำแหน่งที่ปราณเซียนกำลังหลั่งไหล ดังนั้นจึงมีปราณเซียนอยู่ภายในคฤหาสน์แห่งนี้อยู่ตลอดเวลา มิฉะนั้นหลังจากผ่านไปหลายปีขนาดนั้น ปราณเซียนชั้นบางๆ เช่นนี้ถึงค่อยๆ หายไป” จ้าวมารสีชาดเอ่ยกับเฉินผิง

“จริงด้วย ข้าก็สังเกตเห็นเหมือนกัน” เฉินผิงพยักหน้า

เขาเองก็สังเกตได้ว่าดูเหมือนปราณเซียนภายในคฤหาสน์แห่งนี้จะหลั่งไหลออกมาจากที่ไหนสักแห่ง แต่เฉินผิงก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าน่าจะอยู่ตรงไหน

ถึงแม้ว่าตอนนี้เฉินผิงอยากจะซึมซับปราณเซียนเพื่อการฝึกบำเพ็ญฌานของตนเอง แต่ก็มีโอกาสที่คนตระกูลมู่จะอยู่แถวนี้ ขณะที่เฉินผิงอยู่ระหว่างการฝึกบำเพ็ญฌาน สิ่งสุดท้ายที่เขาคิดจะทำก็คือดักซุ่มสังหารคน

เมื่ออดกลั้นต่อความอยากซึมซับปราณเซียนได้แล้ว เฉินผิงก็ค่อยๆ เดินไปทางโถงหลักของคฤหาสน์

แต่ในคฤหาสน์อันมีพื้นที่จำกัด ย่อมไม่มีที่ให้หลบซ่อนตัวเลย

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะถูกพบตัวเข้านั้น เขาก็แววตาเปล่งประกาย ในชั่วพริบตาเดียว เขาก็แปลงร่างเป็นมู่ไน่อี๋ได้อย่างน่าประหลาด

เฉินผิงพยายามปกปิดพลังของตนเองอย่างสุดความสามารถ ลำพังแค่รูปลักษณ์ภายนอก ก็ยากจะบอกได้ว่าที่จริงแล้วเขาไม่ใช่มู่ไน่อี๋

ในขณะเดียวกัน คนตระกูลมู่ทั้งสองคนเดินออกมาจากโถงหลักก็เริ่มสำรวจในเรือนของคฤหาสน์

แต่เฉินผิงกลับเดินอ้อมไปข้างหลังคนทั้งสองแล้วกระแอมให้ลำคอโล่ง

คนตระกูลมู่ทั้งสองคนตกใจเสียจนรีบหันหลังกลับมา และเมื่อเห็นว่าเป็นมู่ไน่อี๋ พวกเขาก็รีบแสดงคำนับพลางกล่าวว่า “คุณหนูใหญ่ ท่านออกมาทำไมขอรับ? พวกเราสำรวจดูแล้ว ไม่มีใครอยู่ในเรือนแห่งนี้เลย”

“ดีมาก ระมัดระวังเป็นพิเศษด้วยล่ะ” เฉินผิงพยักหน้า ระหว่างที่เขาพูดก็แสร้งทำท่าทีสงบนิ่ง

“คุณหนูใหญ่โปรดวางใจ พวกเราจะไม่ปล่อยให้ใครเข้ามารบกวนแน่ พวกเราจะทำให้ท่านลุงมู่มีเวลาเรียนรู้มรดกแห่งบัญญัติเซียนให้ดีๆ อย่างเหลือเฟือเชียวล่ะ เมื่อตระกูลมู่เชี่ยวชาญเรื่องบัญญัติเซียน ตระกูลอื่นก็จะสู้พวกเราไม่ได้อีกต่อไป!” คนตระกูลมู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น