หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3849

เฉินผิงยังคงหนีต่อไป โดยมีมู่เย่ากับคนของเขาไล่ตามไป

โชคดีที่มู่ไน่อี๋ไม่อยู่แถวนี้ เฉินผิงรู้ว่าถ้าหากมู่ไน่อี๋สอดมือเข้ามายุ่ง เขาย่อมหนีไม่พ้นเป็นแน่

ปัญหาหลักก็คือรูปสลักเทอะทะเกินไปจนเก็บลงไปในแหวนเก็บของไม่ได้

“ถ้าหากข้าไม่อยากเห็นมรดกของสำนักเซียนอู๋จี๋ ข้าก็คงจะบดขยี้เจ้าไปตั้งนานแล้ว”

เฉินผิงมองรูปสลักด้วยความรู้สึกจนใจพลางกล่าวขึ้นมา

เฉินผิงพูดจบได้ไม่นาน ก็ดูเหมือนรูปสลักจ้องมองมาที่เขาด้วยสีหน้าถมึงทึง

เดิมทีเฉินผิงคิดว่าตัวเองตาพร่า แต่เมื่อเขามองดูใกล้ๆ ก็พบว่ารูปสลักกำลังจ้องมองมาที่เขา

“ให้ตายสิ!”

เฉินผิงตะลึงงัน

“เจ้าหนุ่ม ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าสิ่งนี้ไม่ใช่รูปสลัก แต่เป็นคนเป็นๆ ผู้หนึ่ง เจ้าคิดว่าเขาจะพอใจที่ถูกเจ้าด่าทอหรือเปล่าล่ะ?” จ้าวมารสีชาดกล่าวกับเฉินผิง

เฉินผิงเองก็พูดไม่ออกเช่นกัน ในที่สุดสระปราณเซียนที่เขาสู้อุตส่าห์หาพบก็ถูกรูปสลักซึมซับไปจนเกลี้ยง

ทำไมข้าถึงจะด่าทอไม่ได้เล่า?

ขณะที่เฉินผิงหมดทั้งเรี่ยวแรงและอารมณ์ อีกทั้งกำลังจะถูกไล่ตามทัน ก็มีคฤหาสน์สภาพสมบูรณ์ปรากฏขึ้นอีกแห่ง

เฉินผิงรีบวิ่งเข้าไปโดยไม่ลังเลแม้ชั่วขณะ

เขารู้ว่าจะต้องมีวงแหวนอาคมอยู่ภายในคฤหาสน์แห่งนี้ เนื่องจากมีเนตรส่องนภาคอยช่วย เขาจึงสามารถมองเห็นอักขระอาคมของวงแหวนอาคมได้ เมื่อเขาเดินเข้ามาแล้ว มู่เย่ากับคนอื่นๆ ก็ถูกวงแหวนอาคมขวางเอาไว้ข้างนอก

ทันทีที่เฉินผิงพุ่งเข้าไปในคฤหาสน์ จู่ๆ อาคมคุ้มกันของคฤหาสน์ก็ทำงาน แล้วก็มีลำแสงสายหนึ่งพุ่งเข้าใส่เขา

“ช่างเป็นลมปราณอันแกร่งกล้า วงแหวนอาคมนี้แข็งแกร่งเหลือเกิน ข้าเกรงว่าพวกเราจะไม่สามารถทลายลงได้!” จ้าวมารสีชาดอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

เฉินผิงเองก็รู้สึกว่าวงแหวนอาคมภายในคฤหาสน์ช่างแข็งแกร่งจนน่าสะพรึงกลัว และแข็งแกร่งยิ่งกว่าวงแหวนอาคมที่เหล่าศิษย์ทั่วไปที่อยู่ข้างนอกวางเอาไว้เสียอีก

ตอนนี้เฉินผิงรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว

เขาเกรงว่าจะไม่สามารถทลายวงแหวนอาคมลงได้ ถ้าถูกผลสะท้อนกลับ ก็เท่ากับว่าเขากำลังจะเดินเข้าสู่กับดัก

“หรือว่าทุกสิ่งทุกอย่างในคฤหาสน์แห่งนี้จะถูกย้ายออกไปแล้ว?”

เฉินผิงกวาดสายตามองห้องว่างเปล่ารอบตัวเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

“ที่นี่คงจะเป็นหอฝึกบำเพ็ญฌาน แน่นอนว่าย่อมไม่มีอะไรอยู่ที่นี่อีก เจ้าเห็นอาสนะที่อยู่บนพื้นหรือเปล่า?” จ้าวมารสีชาดกล่าวขึ้นมา

“ใช้หอใหญ่เช่นนั้นเพียงเพื่อนั่งสมาธิและฝึกบำเพ็ญฌานก็ออกจะเสียของเกินไปสักหน่อย ถึงกับมีวงแหวนอาคมที่แข็งแกร่งเช่นนั้นวางอยู่ข้างนอก ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่” เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างอับจนหนทาง

“เจ้าเด็กโง่ เจ้าจะรู้อะไรเล่า?”

ทันใดนั้นก็มีน้ำเสียงฉายแววไม่พอใจดังขึ้น

“ใครกัน ข้าน่ะหรือ?”

เฉินผิงรีบกวาดสายตามองสภาพรอบข้าง หอว่างเปล่าแบบนี้ ไม่น่าจะมีใครพูดอะไรเลยนี่!

หลังจากกวาดสายตาไปรอบๆ ก็ไม่พบใครสักคน เฉินผิงจึงรีบหันมาทางจ้าวมารสีชาดแล้วถามว่า “ผู้อาวุโส เมื่อสักครู่ใครเป็นคนพูดงั้นเหรอ?”

จ้าวมารสีชาดไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งสายตาให้เฉินผิงอย่างสุดกำลัง ราวกับว่าเขาหวาดกลัวบางสิ่งบางอย่าง