หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3850

เมื่อเฉินผิงตระหนักได้ว่าท่าทางของจ้าวมารสีชาดออกจะไม่ถูกต้องนัก เขาก็เหลือบมองที่ฝ่ามือของตนเองแล้วตกตะลึงขึ้นมาทันที

รูปสลักกลายร่างเป็นคนที่มีชีวิตโดยที่เขาไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

คนผู้นั้นถือแผ่นหยกเอาไว้ในมือพลางสวมใส่ชุดคลุมสีทองงดงาม อีกทั้งเขายังแลดูค่อนข้างอ่อนเยาว์ทีเดียว

แต่ดูเหมือนว่าคนผู้นั้นจะขยับตัวไม่ได้ เพราะถูกเฉินผิงถือเอาไว้

เฉินผิงตกใจเสียจนโยนคนผู้นั้นออกไปทันที ทำให้เขาตกลงกับพื้น

“เจ้าเด็กโง่ เจ้าจะโยนข้าทิ้งไปทำไมกัน? รีบวางข้าลงบนอาสนะตรงนั้นเลยนะ” คนผู้นั้นโกรธจนหน้าตาแดงก่ำแล้วร้องตะโกนใส่เฉินผิง

เฉินผิงมองคนที่อยู่ตรงหน้าพลางกล่าวด้วยสีหน้าสับสน “เจ้าเป็นใครกัน? ทำไมข้าต้องฟังเจ้าด้วย? ยิ่งไปกว่านั้น หากตัดสินจากอายุของเจ้าแล้ว เจ้าน่าจะแก่กว่าข้าไม่มากนัก กล้าดียังไงถึงมาเรียกข้าว่าเจ้าเด็กโง่?”

“ข้าคือเจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋และมีชีวิตมานับหมื่นปีแล้ว เรียกเจ้าว่าเจ้าเด็กโง่มันผิดตรงไหนกันเล่า?” คนผู้นั้นจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาขุ่นเคือง “หลังจากกลายเป็นเซียน ไม่ว่าใครก็สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ตามใจชอบทั้งนั้น เจ้าช่างโง่งมยิ่งนักที่เอารูปลักษณ์มาตัดสินอายุ!”

“ให้ตายสิ...” เฉินผิงตะลึงงันไปชั่วขณะ

เจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋ที่มีชีวิตอยู่มานับหมื่นปีงั้นเหรอ? ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ปล่อยให้เขาเรียกข้าว่าเจ้าเด็กโง่ไปเถอะ

เฉินผิงรีบวางเจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋ลงบนอาสนะ

ทันทีที่เขานั่งลง จงจู่เจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋ก็ดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเริ่มขยับตัวช้าๆ หลังจากนั้นวารีปราณเซียนที่เฉินผิงสู้อุตส่าห์แช่แข็งเอาไว้ ยามนี้กลับถูกจงจู่ซึมซับเข้าไปอย่างตะกละตะกราม

“ท่านทำอะไรน่ะ? เจ้าสิ่งนี้เป็นของข้านะ...”

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึง หลังจากลำบากลำบนมากมายจนในที่สุดเขาก็ได้มา ตอนนี้เขากลับโดนดูดออกไปอีกครั้ง

เฉินผิงคิดจะขัดขวาง แต่กลับพบว่าตนเองขยับตัวไม่ได้เลย

เมื่อก้อนน้ำแข็งปราณเซียนถูกจงจู่ซึมซับไปจนเกลี้ยง เขาก็จ้องมองทั้งดวงตาเบิกกว้าง

เฉินผิงอยากร้องไห้ แต่ไร้ซึ่งน้ำตา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าก็ฟื้นคืนชีพแล้ว!”

จงจู่ลุกขึ้นแล้วส่งเสียงหัวเราะอย่างไม่อาจควบคุมได้