หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3850

เมื่อเฉินผิงตระหนักได้ว่าท่าทางของจ้าวมารสีชาดออกจะไม่ถูกต้องนัก เขาก็เหลือบมองที่ฝ่ามือของตนเองแล้วตกตะลึงขึ้นมาทันที

รูปสลักกลายร่างเป็นคนที่มีชีวิตโดยที่เขาไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

คนผู้นั้นถือแผ่นหยกเอาไว้ในมือพลางสวมใส่ชุดคลุมสีทองงดงาม อีกทั้งเขายังแลดูค่อนข้างอ่อนเยาว์ทีเดียว

แต่ดูเหมือนว่าคนผู้นั้นจะขยับตัวไม่ได้ เพราะถูกเฉินผิงถือเอาไว้

เฉินผิงตกใจเสียจนโยนคนผู้นั้นออกไปทันที ทำให้เขาตกลงกับพื้น

“เจ้าเด็กโง่ เจ้าจะโยนข้าทิ้งไปทำไมกัน? รีบวางข้าลงบนอาสนะตรงนั้นเลยนะ” คนผู้นั้นโกรธจนหน้าตาแดงก่ำแล้วร้องตะโกนใส่เฉินผิง

เฉินผิงมองคนที่อยู่ตรงหน้าพลางกล่าวด้วยสีหน้าสับสน “เจ้าเป็นใครกัน? ทำไมข้าต้องฟังเจ้าด้วย? ยิ่งไปกว่านั้น หากตัดสินจากอายุของเจ้าแล้ว เจ้าน่าจะแก่กว่าข้าไม่มากนัก กล้าดียังไงถึงมาเรียกข้าว่าเจ้าเด็กโง่?”

“ข้าคือเจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋และมีชีวิตมานับหมื่นปีแล้ว เรียกเจ้าว่าเจ้าเด็กโง่มันผิดตรงไหนกันเล่า?” คนผู้นั้นจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาขุ่นเคือง “หลังจากกลายเป็นเซียน ไม่ว่าใครก็สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ตามใจชอบทั้งนั้น เจ้าช่างโง่งมยิ่งนักที่เอารูปลักษณ์มาตัดสินอายุ!”

“ให้ตายสิ...” เฉินผิงตะลึงงันไปชั่วขณะ

เจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋ที่มีชีวิตอยู่มานับหมื่นปีงั้นเหรอ? ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ปล่อยให้เขาเรียกข้าว่าเจ้าเด็กโง่ไปเถอะ

เฉินผิงรีบวางเจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋ลงบนอาสนะ

ทันทีที่เขานั่งลง จงจู่เจ้าสำนักเซียนอู๋จี๋ก็ดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเริ่มขยับตัวช้าๆ หลังจากนั้นวารีปราณเซียนที่เฉินผิงสู้อุตส่าห์แช่แข็งเอาไว้ ยามนี้กลับถูกจงจู่ซึมซับเข้าไปอย่างตะกละตะกราม

“ท่านทำอะไรน่ะ? เจ้าสิ่งนี้เป็นของข้านะ...”

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึง หลังจากลำบากลำบนมากมายจนในที่สุดเขาก็ได้มา ตอนนี้เขากลับโดนดูดออกไปอีกครั้ง

เฉินผิงคิดจะขัดขวาง แต่กลับพบว่าตนเองขยับตัวไม่ได้เลย

เมื่อก้อนน้ำแข็งปราณเซียนถูกจงจู่ซึมซับไปจนเกลี้ยง เขาก็จ้องมองทั้งดวงตาเบิกกว้าง

เฉินผิงอยากร้องไห้ แต่ไร้ซึ่งน้ำตา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าก็ฟื้นคืนชีพแล้ว!”

จงจู่ลุกขึ้นแล้วส่งเสียงหัวเราะอย่างไม่อาจควบคุมได้

“อาณาจักรนิรันดร์จะหายไปหรือ?” เฉินผิงตะลึงงัน แล้วหันไปทางจงจู่แล้วถามว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น สำนักเซียนอู๋จี๋ก็เป็นคนสร้างอาณาจักรนิรันดร์ขึ้นมางั้นเหรอ?”

จงจู่พยักหน้ายอมรับ “ถูกต้อง!”

เฉินผิงยิ่งรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าสำนักเซียนอู๋จี๋จะแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ!

เฉินผิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “สำนักเซียนอู๋จี๋ตัดสินใจที่จะสร้างอาณาจักรนิรันดร์ไปทำไมกัน? แล้วสำนักของท่านถูกถอนรากถอนโคนได้อย่างไรกัน?”

“เจ้าหนู เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว ต่อให้ข้าอธิบายไป เจ้าก็คงไม่เข้าใจหรอก พอนึกถึงเรื่องที่เจ้าช่วยข้าโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ข้าก็จะตกรางวัลให้เจ้าสักหน่อยก็แล้วกัน”

หลังจากจงจู่พูดจบ เขาก็โยนแผ่นหยกชิ้นหนึ่งให้เฉินผิงอย่างไม่นำพาใส่ใจ

เฉินผิงรับแผ่นหยกเอาไว้ และพบว่ามันมีมรดกของสำนักเซียนอู๋จี๋อยู่ อีกด้านหนึ่งของแผ่นหยกมีคำว่า “ตราบัญชาอู๋จี๋” สลักลงไป

“เจ้าสิ่งนี้มีประโยชน์?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

เจ้าสิ่งนี้มีมรดกของสำนักเซียนอู๋จี๋ เนื่องจากเจ้าไม่ใช่ศิษย์สำนักเรา มรดกชิ้นนี้จึงไม่ใช่ชิ้นสมบูรณ์ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าสิ่งนี้ก็คือตราบัญชาอู๋จี๋ เมื่อเจ้าขึ้นไปที่อาณาจักรแดนสรวง เจ้าสามารถใช้ตราบัญชาอู๋จี๋แผ่นนี้เพื่อขอให้สำนักเซียนอู๋จี๋ช่วยเจ้าทำเรื่องอะไรก็ได้สามข้อ” จงจู่กล่าวขึ้น