หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3852

“แต่...” เฉินผิงเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี กฎแห่งอาณาจักรนิรันดร์ลึกล้ำเกินกว่าที่ตัวเขาในยามนี้จะเข้าใจได้

แต่เห็นได้ชัดว่าทวยเทพเหล่านี้ต้องทนทุกข์เพราะโลกมนุษย์

ถึงแม้ว่าการที่จงจู่มอบตราบัญชาอู๋จี๋ให้จะเป็นสมบัติล้ำค่าของทวยเทพทั้งหลาย แต่สำหรับเฉินผิงแล้วกลับให้ความรู้สึกเปล่าประโยชน์และไร้ความหมาย

“เจ้าควรจะได้เห็นมรดกของสำนักเซียนอู๋จี๋จริงๆ มันอาจจะไม่สมบูรณ์ แต่ย่อมต้องยอดเยี่ยมเป็นแน่ พวกเราไม่แน่ใจว่าวงแหวนอาคมนอกคฤหาสน์จะคงอยู่ได้อีกนานสักเพียงใด จงฉวยโอกาสนี้เสียเลย ถ้าหากเจ้าได้มรดกของสำนักเซียนอู๋จี๋ เจ้าก็ไม่ต้องหวั่นเกรงคนที่อยู่ข้างนอกพวกนั้นอีกแล้ว” จ้าวมารสีชาดกล่าวกับเฉินผิง

เฉินผิงคิดว่าคำพูดของเขาฟังดูมีเหตุผล แทนที่จะมัวแต่เสียเวลาบ่น เขาควรจะจดจ่ออยู่กับการฝึกมรดกของสำนักเซียนอู๋จี๋ให้ชำนาญเสียมากกว่า

เขาถือตราบัญชาอู๋จี๋แล้วถ่ายเทพลังวิญญาณระลอกหนึ่งลงไป

หึ่ง!

ชั่วครู่ต่อมา สมองของเฉินผิงก็ดังลั่นแล้วทะเลจิตสำนึกของเขาก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย

ข้อมูลปริมาณมหาศาลยังคงหลั่งไหลเข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงไม่หยุดหย่อน มรดกชิ้นนี้ทั้งมีขนาดมหึมาและสลับซับซ้อนยิ่งนัก

เมื่อเฉินผิงซึมซับเข้าไป ก็รู้สึกราวกับมีลำแสงสายหนึ่งส่องลงมาจากท้องฟ้าแล้วปะทะใส่ตัวเขาทันที

ตอนนี้เขารู้สึกสดชื่นอย่างน่าเหลือเชื่อ

เฉินผิงไม่รู้สึกว่าจะใช้มรดกได้มากนัก แต่ลำแสงที่ปะทะใส่ตัวเขาก็ทำให้เขาได้รับพลังอันมหาศาล

เฉินผิงปลุกกระตุ้นจิตตวิสุทธิแล้วเริ่มซึมซับโดยไม่ลังเล

จงจู่ซึมซับวารีปราณเซียนไปจนเกลี้ยงแล้ว ดังนั้นเฉินผิงจึงตัดสินใจชิงเอาพลังที่ลำแสงสายนี้นำพามาด้วย

เขาซึมซับพลังทั้งหมดอย่างตะกละตะกราม

ในยามนี้เอง มู่เย่าพร้อมด้วยคนตระกูลมู่อีกหลายคนกำลังเฝ้าสังเกตการณ์อยู่นอกคฤหาสน์

มู่เย่าร้อนรนกังวลใจยิ่งนัก

“คุณหนูใหญ่ยังไม่ได้ข่าวอีกหรือไง? ทำไมเธอยังมาไม่ถึงอีก?” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

“ท่านลุงมู่เย่า ดูสิขอรับ!”

มู่เย่าออกไปตามหามู่ไน่อี๋โดยทิ้งเหล่าสหายให้รับหน้าที่ด้วยท่าทีโล่งอกโล่งใจ ขืนพวกเรารอให้ฉินผิงซึมซับมรดกแห่งบัญญัติเซียน ก็คงสายเกินไปแล้ว!

หลานอิ๋งอิ๋งเองก็จ้องมองมู่ไน่อี๋ด้วยสายตาเคียดแค้นเช่นกัน ในฐานที่เป็นผู้อาวุโสแห่งตำหนักก่วงหาน เธอโหดเหี้ยมต่อเหล่าธิดาเทพแห่งตำหนักก่วงหานถึงเพียงนั้นได้อย่างไรกัน? เธอมันสมควรตาย!

“พวกเจ้ามากับข้าสิ” มู่ไน่อี๋เหลือบมองปิงลู่และคนอื่นๆ ก่อนจะพูดออกไป

ปิงลู่และพรรคพวกของเธอไม่พูดอะไร พวกเธอต่างจ้องมองมู่ไน่อี๋ด้วยสายตาเคียดแค้น

“พวกเจ้าไม่ได้ยินข้าหรือไง? ข้าสั่งเจ้าในฐานที่เป็นผู้อาวุโสนะ” มู่ไน่อี๋เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ถุย! เจ้าสังหารพี่น้องของพวกเราไปตั้งมากมายถึงขนาดนั้น แต่เจ้ายังคิดจะออกคำสั่งกับพวกเราอีกงั้นเหรอ? เจ้าเสียตำแหน่งผู้อาวุโสแห่งตำหนักก่วงหานไปตั้งนานแล้ว” ปิงลู่ถ่มน้ำลาย

แทนที่มู่ไน่อี๋จะโกรธกลับยังมีท่าทีสงบนิ่ง น้ำเสียงของเธอเย็นชาดังเช่นเคย “มากับข้าแล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า อย่าให้ข้าต้องลงมือ พวกเจ้าคงทราบผลลัพธ์ที่ตามมากันดี”

มู่ไน่อี๋อยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุด ปิงลู่และพรรคพวกของเธอย่อมไม่ใช่คู่ประมือของอีกฝ่าย

แต่พวกเธอกลับไม่แสดงวี่แววหวาดกลัวออกมาเลย

“หึ! ถ้าเจ้ามีปัญญาก็เข้ามาสังหารพวกเราเลย ต่อให้พวกเราต้องตายก็ไม่มีทางไปกับเจ้าแน่” เมื่อปิงลู่พูดจบก็กุมกระบี่น้ำแข็ง เตรียมพร้อมเปิดฉากการต่อสู้อันดุเดือด