หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3854

ภายในคฤหาสน์ เฉินผิงหลับตาแน่น อาภรณ์ปลิวสะบัด แล้วพลังอันมหาศาลก็ปะทุขึ้นมาไม่หยุดหย่อน

ทันใดนั้นเขาก็พลันลืมตาขึ้น ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีทองโชติช่วง ชวนให้ระลึกถึงภูเขาไฟระเบิดที่พวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ทุกหนแห่งที่ลำแสงสีทองพาดผ่าน ทุกอย่างล้วนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แม้แต่อาคมคุ้มกันของคฤหาสน์ภายใต้พลังรุนแรงเช่นนี้ก็หายวับไปทันที

คนตระกูลมู่ที่ยืนเฝ้าอยู่นอกคฤหาสน์เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเป็นล้นพ้น พวกเขาต้านทานพลังรุนแรงเช่นนี้ไม่ไหวจึงพากันหนีไปไกลๆ คนแล้วคนเล่า

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เฉินผิงซึมซับมรดกแห่งบัญญัติเซียนหมดแล้วงั้นรึ?”

“ทำไมท่านลุงมู่เย่าถึงยังไม่กลับมาอีกนะ?”

คนตระกูลมู่รู้สึกตื่นตระหนกและหนีเอาตัวรอดไปทีละคนๆ

ตอนนี้ทั่วทั้งร่างของเฉินผิงโอบล้อมไปด้วยลำแสงสีทอง แววตาเต็มไปด้วยอัคคีคลั่ง

คฤหาสน์กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปตั้งนานแล้ว ส่วนร่างของเฉินผิงกลับค่อยๆ ลอยขึ้นไป

คนตระกูลมู่ต่างจ้องมองมาที่เฉินผิง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ ยามนี้เฉินผิงแลดูน่าเกรงขามราวกับเทพเซียนองค์หนึ่ง

ครืน...

ทันใดนั้นเอง เมฆสายฟ้าทลายนับไม่ถ้วนก็มารวมตัวกันบนท้องฟ้า ตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าที่ฟังดูไม่ชัดเจนขึ้นมาทันที!

เมื่อเมฆสายฟ้าทลายอุบัติขึ้น ความปั่นป่วนในแดนโกลาหลก็สลายไป

ขณะที่อสุนีบาตสายหนึ่งผ่าฟาดใส่เฉินผิง อัคคีคลั่งก็กลืนกินทั่วทั้งร่างของเขา

“ทัณฑ์อัสนี? มะ... มันบรรลุถึงระดับผู้ฝ่าทะลวงแล้วเหรอ?”

“ไม่ได้การแล้ว รีบแจ้งท่านลุงมู่เย่ากับคุณหนูใหญ่เดี๋ยวนี้เลย!”

“ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงได้บรรลุระดับผู้ฝ่าทะลวงเอาที่นี่นะ?“

”ทัณฑ์อัสนีช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน!“

“ช่างน่าพรั่นพรึงนัก! ไม่น่าเล่ามันถึงได้บังอาจตั้งตนเป็นศัตรูกับคุณหนูใหญ่!”

“นับว่าสมาพันธ์ผนึกมารสายตากว้างไกลถึงได้งัดเอาบรรณาการร้อยปีเพื่อแลกกับชีวิตของเจ้าหมอนี่ เพราะมันรับมือได้ไม่ง่ายเอาเลย”

เมื่อเฉินผิงยังคงไม่ขยับตัวท่ามกลางทัณฑ์อัสนี คนตระกูลมู่ต่างเฝ้ามองด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าหนุ่ม ข้าไม่มีทางยอมให้เจ้าเลื่อนระดับพลังสำเร็จแน่...” ทันใดนั้นมู่เย่าก็ปรากฎตัวแล้วปลดปล่อยมังกรเพลิงให้พุ่งตรงเข้าไปหาเฉินผิง

ก่อนที่มังกรเพลิงจะทันได้แตะถูกเฉินผิงอสุนีบาตอีกสายหนึ่งก็ผ่าฟาดลงมา

เปรี้ยง!

อสุนีบาตสายนี้ทำให้มังกรเพลิงที่มู่เย่าปลดปล่อยออกมาสลายไปทันที และในขณะเดียวกัน ภายใต้ทัณฑ์อัสนีครั้งนี้ก็ทำให้เฉินผิงเลื่อนขึ้นสู่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสี่ได้สำเร็จ

ตอนนี้ร่างของเฉินผิงโอบล้อมด้วยลำแสงสีทอง พลางใช้สายตาเยียบเย็นจ้องมองมู่เย่าราวกับฝ่ายหลังไม่นับเป็นตัวอันใดนอกเสียจากมดตัวเล็กจ้อย

เมื่อเมฆสายฟ้าทลายสลายไป ความปั่นป่วนระหว่างห้วงมิติและกาลเวลาก็ปรากฎขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้ง