หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3857

ภายใต้คลื่นอันหนาวเหน็บ แสงสว่าง ณ ตำแหน่งหนึ่งชักจะเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่หยุดหย่อน ก่อนจะพุ่งออกมาในท้ายที่สุด

เพลิงปีศาจพลันปะทุขึ้นมาจากร่างของเฉินผิง ส่งผลทำให้อุณหภูมิรอบตัวเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“หมัดเซิ่งกวง!” เฉินผิงเหวี่ยงหมัดอย่างไร้ปรานี กำปั้นที่ถูกเพลิงอัคคีลามเลียแหวกผ่านอากาศแล้วพุ่งใส่มู่ไน่อี๋

เปรี้ยง!

กำปั้นที่ซึมซับอัคคีคลั่งพุ่งใส่มู่ไน่อี๋ราวกับฝนดาวตก

มู่ไน่อี๋แค่นเสียงเย็นชาพลางยกมือทั้งสองข้าง คลื่นอันหนาวเหน็บใต้ฝ่าเท้าของเธอพลันลอยขึ้นฟ้าทันที แล้วก่อตัวเป็นปราการขนาดมหึมาต่อหน้าของเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นก็มีน้ำวนผุดขึ้นเหนือปราการขนาดมหึมา ซึ่งดูเหมือนจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็น

พลังที่กำปั้นของเฉินผิงปลดปล่อยออกมา ถูกน้ำวนพวกนั้นซึมซับเอาไว้จนหมด

ทันใดนั้นหมัดที่ผสานเข้ากับเพลิงอัคคีก็ถูกแช่แข็งอยู่ในคลื่นอันหนาวเหน็บ แล้วก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาก็ตกสู่พื้น จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทางแล้วพุ่งขึ้นมาหาเฉินผิง

เฉินผิงรีบเหวี่ยงหมัดแล้วชกใส่ก้อนน้ำแข็งจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทว่าเศษเล็กเศษน้อยพวกนั้นก็ยังพุ่งใส่เขาราวกับดินระเบิด

เฉินผิงปลดปล่อยเพลิงปีศาจระลอกแล้วระลอกเล่า ทำให้ก้อนน้ำแข็งพวกนั้นทะลุผ่านเพลิงอัคคีแล้วระเหยไปทันที

แต่เขาเพิ่งจะโล่งอกได้เล็กน้อย เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังอันตรายที่มาจากเบื้องบน

เฉินผิงตื่นตระหนกแล้วรีบถอยร่น ขณะที่มู่ไน่อี๋ยิ้มเยาะขึ้นมาว่า “สายเกินไปแล้ว”

ชั่วครู่ถัดมา ก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาก็พลันปรากฏอยู่เหนือศีรษะของเฉินผิง ราวกับโผล่ออกมาจากที่ไหนสักแห่ง

เฉินผิงไม่มีเวลาที่จะหลบหนี เขาถูกก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมากระแทกใส่จนร่วงตกพื้น

ก้อนน้ำแข็งร่วงกระแทกเสียงดังสนั่น ก่อให้เกิดหลุมยักษ์บนพื้นดิน

สิ่งที่ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจก็คือ ร่างของเฉินผิงฝังอยู่ในน้ำแข็งก้อนนั้น

เฉินผิงมีพรสวรรค์และชาญฉลาดจนน่าเหลือเชื่อ เขาเพียงแค่ต้องการเวลาที่จะกลายมาเป็นผู้นำแห่งอาณาจักรนิรันดร์ ช่างน่าเสียดายที่ถูกกำจัดไปเสียแล้ว