หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3858

มู่ไน่อี๋ตกตะลึงแล้วรีบชักแขนออกด้วยความตื่นตระหนก แต่น้ำแข็งบนท่อนแขนของนางกลับไม่หายไป

มู่ไน่อี๋รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาเสียแล้ว ข้าฝึกเคล็ดวิชาธาตุน้ำแข็งซึ่งควรจะทำให้ข้ามีภูมิต้านทานต่อความเย็นเช่นนี้ แล้วข้าจะถูกแช่แข็งได้อย่างไรกันเล่า?

ขณะที่มู่ไน่อี๋พูดไม่ออกอยู่นั้น ก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาก็เริ่มแตกร้าวจนในที่สุดก็แตกเป็นเสี่ยงๆ จนสิ้น

ร่างของเฉินผิงเองก็พุ่งทะยานสู่ฟ้าเช่นกัน

“หมัดเซิ่งกวง!”

ทั่วทั้งร่างของเฉินผิงเปล่งลำแสงสีทองจนแลดูน่าเกรงขามราวกับเซียนต้าหลัวจิน เงาหมัดขนาดมหึมาพุ่งตรงเข้ามาหามู่ไน่อี๋

มู่ไน่อี๋ตกตะลึงแล้วคิดจะต้านทานเอาไว้ตามสัญชาตญาณ แต่แขนของนางกลับถูกแช่แข็งเอาไว้จนไม่สามารถออกกระบวนท่าได้

ตู้ม!

หมัดนี้ทำให้มู่ไน่อี๋ร่วงกระแทกพื้น

“รับหมัดนี้ไปซะ! แล้วก็หมัดนี้ด้วย!”

เฉินผิงลอยอยู่กลางอากาศ กำปั้นเปล่งประกายแสงสีทอง แต่ละหมัดชกใส่ร่างของมู่ไน่อี๋อย่างไม่ลดละ

เมื่อมู่ไน่อี๋แผดเสียงที่ฉายแววโทสะ ทั่วทั้งสำนักต่างพากันตัวสั่นสะท้าน

“คุณเฉินช่างน่าเหลือเชื่อนัก!”

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ปิงลู่กับคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนด้วยความยินดี

โอวหยางเจิ้นฮว๋าและคนอื่นๆ ตกตะลึงสุดขีด สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “ช่างน่าเหลือเชื่อ!” พวกเขาร้องอุทานขึ้นมา “ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสี่จะเล่นงานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุดได้!”

“นี่มันเพลงหมัดแบบไหนกัน? ช่างแลดูแข็งแกร่งยิ่งนัก!”

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ต่างรู้สึกตกตะลึงสุดขีดและพบว่าสถานการณ์เกินกว่าที่จะเข้าใจได้ พวกเขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงที่อยู่แค่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสี่มีพลังอันน่าพรั่นพรึงเช่นนั้นได้อย่างไรกัน

เมื่อมู่เย่าและคนตระกูลมู่พวกนั้นเห็นมู่ไน่อี๋ถูกชกหมัดแล้วหมัดเล่าจนร่วงกระแทกพื้น พวกเขาต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก

เมื่อสักครู่นี้พวกเขายังลอบยินดี เพราะเชื่อว่าเฉินผิงไม่ใช่คู่ประมือของมู่ไน่อี๋ แต่ในชั่วพริบตาเดียว สถานการณ์กลับตาลปัตรอย่างถึงที่สุด

พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงยังจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาพวกนั้น

ตอนนี้ร่างของมู่ไน่อี๋กระแทกกับพื้นแล้ว แต่เฉินผิงก็ไม่มีวี่แววว่าจะปล่อยไป หมัดของเขายังคงกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลดละ

อาภรณ์ของมู่ไน่อี๋ขาดรุ่งริ่งไปตั้งนานแล้ว

ในฐานที่เป็นคุณหนูใหม่ตระกูลมู่ การที่นางโดนเล่นงานก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่การที่อาภรณ์ขาดรุ่งริ่งเป็นเรื่องที่มู่ไน่อี๋สุดจะทนได้อย่างถึงที่สุด