หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3859

ยิ่งไปกว่านั้น ธิดาเทพเหล่านั้นล้วนได้รับความอัปยศอดสูมากมาย ดังนั้นเฉินผิงจึงคิดจะให้มู่ไน่อี๋ได้ลิ้มรสชาติของความอัปยศอดสูดูบ้าง

“อ๊าก!”

มู่ไน่อี๋จวนจะเสียสติอยู่แล้ว นางแผดเสียงร้องอย่างมีโทสะพลางตบฟาดเข้าที่หน้าผากของตนเอง

“โอ๊ะ โอ... คุณหนูใหญ่ตระกูลมู่กำลังจะปลดผนึกประจำตระกูลแล้ว”

เมื่อมู่เย่าที่แอบชื่นชมเรือนร่างของมู่ไน่อี๋เห็นท่าทีคลุ้มคลั่งของนาง ก็ทำเอาเขาสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที

ผิวพรรณของมู่ไน่อี๋ซึ่งขาวราวกับหิมะ เริ่มปรากฎรอยเลือดขึ้นมา

รอยเลือดพวกนั้นก่อกำเนิดเป็นลวดลายอันซับซ้อนยิ่งบนเรือนร่างของมู่ไน่อี๋ ตอนนี้แม้แต่ผิวของนางก็กลายเป็นสีแดงเรื่อ

ขณะที่ลวดลายอันซับซ้อนแผ่ลามไปทั่วทั้งร่างของมู่ไน่อี๋ พลังสั่นสะเทือนปฐพีก็เริ่มเลื้อยพันเข้าไปในร่างของนาง

อากาศโดยรอบยังคงสั่นสะเทือนไม่หยุดหย่อน แล้วพลังอันรุนแรงก็พุ่งออกไปทั่วทุกสารทิศราวกับคลื่นยักษ์

ทั่วทั้งร่างของมู่ไน่อี๋โอบล้อมไปด้วยลำแสงสีแดงเจิดจรัส และพลังปราณของเขายังคงกระเพื่อมไหวอยู่ไม่หยุดหย่อน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? มู่ไน่อี๋คิดจะฝ่าทะลวงพลังระดับผู้ทุกข์ยากแล้วเลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายานงั้นเหรอ?”

“ช่างเป็นพลังที่น่าพรั่นพรึง! ระดับมหายานจะบรรลุกันได้ง่ายๆ เช่นนั้นเลยรึ?”

“ข้าไม่เคยเห็นผู้บำเพ็ญเพียรในระดับมหายานมาก่อนเลย”

ทุกคนที่จ้องมองมู่ไน่อี๋ตกตะลึงจนพูดไม่ออก พวกเขาต่างตกตะลึงกับพลังบนร่างของนาง ไม่มีใครชื่นชมเรือนร่างของนางอีกต่อไปแล้ว

ปิงลู่กับคนอื่นๆ เองก็มีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความร้อนใจ เพราะร้อนใจเรื่องเฉินผิงนั่นเอง

เฉินผิงเองก็ขมวดคิ้ว เพราะไม่คาดคิดว่ามู่ไน่อี๋จะมีเคล็ดวิชามารที่สามารถเพิ่มพูนพลกำลังได้ในฉับพลัน

มู่ไน่อี๋อยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุด ถ้านางเลื่อนระดับพลังอีกล่ะก็ น่าจะไม่ใช่ระดับมหายานแล้วกระมัง?

ตอนนี้มู่ไน่อี๋ยังห่างไกลจากการมาถึงทางตันมากนัก อีกทั้งพวกเขาก็ยังมีปิงลู่และคนอื่นๆ อยู่ในกำมือเป็นเบี้ยต่อรองแท้ๆ ดังนั้นพวกเขาไม่จำเป็นต้องปลดผนึกเลยสักนิด

บางทีอาจเป็นเพราะมู่ไน่อี๋ตกใจมากเกินไป นางจึงควบคุมตัวเองไม่ได้

อย่างไรเสียสตรีก็ให้ความสำคัญกับเรือนร่างของตนเองเหนือสิ่งอื่นใด ฉะนั้นเมื่อตกอยู่ภายใต้การจับจ้องของทุกคน นางย่อมต้องโกรธอยู่แล้ว

พลังในร่างของมู่ไน่อี๋เพิ่มขึ้นไม่หยุดหย่อน ตอนนี้พลังของมู่ไน่อี๋เหนือกว่าระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุดไปแล้ว

แต่กลับไม่มีทัณฑ์อัสนีผ่าฟาดลงมาเลยสักนิด

นั่นคือร่างกายของมู่ไน่อี๋ก็ยังอยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุด แต่พลังที่แท้จริงของนางกลับเหนือล้ำกว่าระดับนั้นไปเสียแล้ว

คนตระกูลโอวหยางถามโอวหยางเจิ้นฮว๋าด้วยความรู้สึกสับสนอย่างถึงที่สุด “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงปลุกกระตุ้นทัณฑ์อัสนีไม่ได้เล่า?”

“เพราะพลังนี้ไม่ได้มาจากคุณหนูใหญ่ตระกูลมู่ แต่น่าจะเป็นพลังที่แต่เดิมอยู่ภายในตัวนาง ดังนั้นแม้จะดูเหมือนว่าพลังของนางเหนือกว่าระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุด ทว่ากลับยังปลุกกระตุ้นให้เกิดทัณฑ์อัสนีไม่ได้เลย ถ้าหากข้าเดาไม่ผิดล่ะก็ พลังของนางคงอยู่ได้ไม่นานนักและย่อมต้องมีผลข้างเคียงอยู่แล้ว การที่พลังของคนผู้หนึ่งก็พุ่งทะยานฟ้าจนขัดต่อวิถีแห่งธรรมชาติจะต้องได้รับผลสะท้อนกลับเป็นแน่ นี่คือวิถีแห่งจักรวาลที่ทุกสรรพสิ่งในพิภพต้องยึดมั่นและพวกเราก็ต้องปฏิบัติตาม นี่ก็คือสิ่งที่ข้าสั่งสอนพวกเจ้ามาโดยตลอดว่าในการฝึกเคล็ดวิชา พวกเราจะต้องมีรากฐานที่ดีเลิศและคืบหน้าแบบค่อยเป็นค่อยไป จงอย่าได้ใจร้อนอาศัยทางลัดแล้วใช้ประโยชน์จากเคล็ดวิชามารทั้งหลายเพื่อรีบเพิ่มพลัง การกระทำเช่นนั้นรังแต่จะนำพาตนเองไปสู่หายนะในท้ายที่สุด” โอวหยางเจิ้นฮว๋าตอบ พลางสั่งสอนคนที่เขาพามาด้วย