แต่การวิเคราะห์ของเขาก็ถูกต้องจริงๆ นั่นแหละ พลังที่มู่ไน่อี๋มีอยู่ในตอนนี้ไม่ยั่งยืน และน่าจะคงอยู่ได้ไม่นานก่อนที่มันจะค่อยๆ สลายไป
“ตายเสียเถอะ!”
มู่ไน่อี๋แผดเสียงร้องแล้วหายตัวไปทันที
เฉินผิงขมวดคิ้วแน่น รูม่านตาของเขาพลันหดวูบพลางเอ่ยพึมพำขึ้นมาว่า “ช่างว่องไวนัก... พลังของระดับมหายานช่างน่าเกรงขามจริงๆ”
ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะสามารถต่อกรกับผู้บำเพ็ญเพียรในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสูงสุดได้ แต่หากเขาต้องประจันหน้ากับผู้บำเพ็ญเพียรในระดับมหายานซึ่งๆ หน้า ก็คงจะเป็นการทำสิ่งที่เกินตัว
ควรทราบว่าการเลื่อนระดับพลังในขอบเขตใหญ่ทุกครั้ง พลังของคนผู้นั้นก็จะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด
โดยเฉพาะการก้าวกระโดดจากระดับผู้ทุกข์ยากไปสู่ระดับมหายาน ซึ่งเป็นระยะห่างที่แตกต่างกันมาก
ยิ่งระดับสูงขึ้นมากเท่าไหร่ กลับยิ่งยากจะฝ่าทะลวงมากขึ้นเท่านั้น บางคนจึงได้แต่ติดแหง็กอยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากไปชั่วชีวิตและไม่มีทางเลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายานได้
หลังจากฝ่าทะลวงระดับผู้ทุกข์ยากแล้ว ก็จะได้ร่างกึ่งเซียนทำให้ใกล้เคียงกับการได้เป็นเซียนแท้ยิ่งขึ้น บ่อยครั้งที่เมื่อเลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายาน ไม่เพียงแต่สภาพจิตใจเท่านั้น ทว่าความคิดก็เปลี่ยนไปมาก
เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่เลื่อนขึ้นสู่ระดับมหายานจะให้ความสนใจเรื่องการฝึกบำเพ็ญฌาน อย่างไรเสียพวกเขาก็อยู่ห่างจากการเป็นเซียนเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น
ความล่อตาล่อใจและความปรารถนาที่จะกลายเป็นเซียนอาจจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
นี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้ยากจะพบเห็นเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในระดับมหายานเตร็ดเตร่อยู่บริเวณอาณาจักรนิรันดร์ เพราะพวกเขาส่วนใหญ่จะเก็บตัวฝึกบำเพ็ญฌาน
การที่ผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรในระดับมหายานไม่ได้เตร็ดเตร่อย่างไร้จุดมุ่งหมายจึงไม่มีเหตุผลใดเป็นพิเศษ
ถึงเจ้าตำหนักก่วงหานจะเป็นข้อยกเว้น แต่อย่างไรเสียนางก็แบกรับภาระหนักในการสร้างตำหนักก่วงหานขึ้นมาใหม่ ทำให้นางไม่มีโอกาสได้ไปเก็บตัวฝึกบำเพ็ญฌาน
เฉินผิงล่าถอยทันที ไม่กล้าปะทะกับมู่ไน่อี๋ซึ่งๆ หน้าอีกต่อไป
นางบรรลุพลังของระดับมหายานแล้ว เฉินผิงก็ตระหนักในพลังของตนเองดี
เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่กล้าลงมือและเอาแต่ถอยร่นไม่หยุดหย่อน มู่ไน่อี๋เอ่ยเหน็บแนมด้วยด้วยเสียงเย็นชา “มาดูกันซิว่าเจ้าจะหนีไปได้ไกลสักแค่ไหนเชียว!”
คำพูดประชดของนางมาพร้อมกับเสียงดังปัง
ปราณเย็นสีขาวระลอกหนึ่งผุดขึ้นมารอบตัวมู่ไน่อี๋ทันที พลางมุ่งหน้าตรงเข้ามาหาเฉินผิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...