หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3864

“อ๊า! พวกเจ้าสมคบคิดกันตั้งตนเป็นศัตรูกับตระกูลมู่ของข้า! ข้าจะสังหารพวกเจ้าให้หมด! พวกเจ้าต้องตายกันให้หมดทุกคน!” มู่ไน่อี๋ไม่คาดคิดว่าโอวหยางเจิ้นฮว๋าจะกล้าเป็นศัตรูกับตระกูลมู่

อย่างไรเสียตระกูลมู่ก็เป็นตระกูลใหญ่ในแดนเหนือ

ตระกูลโอวหยางไม่นับเป็นตัวอะไรนอกเสียจากตระกูลเล็กๆ ที่สร้างหุ่นเชิด นอกเหนือไปจากนั้น โอวหยางเจิ้นฮว๋าที่เป็นประมุขตะกูลก็เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นเก้า

ดังนั้นมู่ไน่อี๋จึงรู้สึกตกใจที่ตระกูลเล็กๆ เช่นนั้นถึงขั้นบังอาจตั้งตนเป็นศัตรูกับตระกูลมู่ พวกมันไม่ไว้หน้าตระกูลมู่เลยสักนิด!

มู่ไน่อี๋ร้องตะโกนเสียงดังลั่น ผิวพรรณขาวผ่องของนางเริ่มมีโลหิตไหลซึมจนร่างของนางชุ่มโชกไปด้วยโลหิตแดงฉาน แลดูน่าสะพรึงกลัวเป็นที่สุด

ขณะที่โลหิตไหลซึมออกมา หมอกสีแดงประดุจโลหิตก็โอบล้อมมู่ไน่อี๋เอาไว้อย่างน่าประหลาด

หมอกสีแดงประดุจโลหิตที่แผ่ออกไป พกพากลิ่นคาวโลหิตรุนแรงและปราณเย็นมาด้วย

อาณาบริเวณรอบตัวพวกเขาบิดเบี้ยวภายใต้หมอกสีแดงประดุจโลหิตดังกล่าว

ปราณเย็นหลายระลอกแผ่ออกมาจากร่างของมู่ไน่อี๋ ทำให้อุณหภูมิของอากาศโดยรอบลดฮวบลงทันที อาณาบริเวณภายในรัศมีหลายร้อยไมล์เริ่มที่จะจับตัวเป็นน้ำแข็งไม่ว่างเว้น

ปราณเย็นทำให้ทุกคนตัวสั่นสะท้านแล้วบีบให้พวกเขาต้องถอยร่นอีกครั้ง

เมื่อทุกคนเห็นมู่ไน่อี๋ที่กลายเป็นบางอย่างที่ใกล้เคียงกับสัตว์ประหลาด พวกเขาต่างพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง

แม้แต่มู่เย่าก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่ามู่ไน่อี๋ใช้เคล็ดวิชาแบบไหนถึงกลายสภาพเป็นเช่นนั้นไปเสียได้

“ถอย!” มู่เย่าร้องเรียกคนตระกูลมู่ที่เหลืออีกสองคน แล้วสั่งให้พวกเขาถอยกลับมา

เพราะเขาสัมผัสได้ว่าปราณเย็นเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่อาจต้านทานได้ ยิ่งไปกว่านั้น มู่ไน่อี๋ก็ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว เขาเกรงว่านางอาจจะสังหารพวกเขาได้

หมอกปราณเย็นสีเลือดรอบตัวมู่ไน่อี๋หนาทึบขึ้นเรื่อยๆ ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ขมวดคิ้วพร้อมแววตาที่แผ่เจตนาสังหาร

แก่นมังกรบนหน้าอกของเฉินผิงวูบไหว จากนั้นมังกรทองตนหนึ่งก็ค่อยๆ ปรากฏตัวข้างหลังเขาพร้อมส่งเสียงคำรามดังหูดับตับไหม้

เสียงกู่ร้องคำรามของมังกรทองดังก้องไปทั่วทั้งสำนักเซียนอู๋จี๋

การที่มังกรทองมีเพลิงอัคคีแผดเผาทั่วร่าง บ่งบอกว่าเฉินผิงที่เลื่อนขึ้นสู่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสี่ก็เพิ่มพลังให้มังกรทองด้วย

จู่ๆ มังกรทองก็กู่ร้องคำรามพลางพุ่งเข้าใส่มู่ไน่อี๋ ลำตัวของมันพุ่งผ่านอากาศอย่างไร้ร่องรอย เพียงชั่วพริบตาเดียว มันก็มาอยู่ตรงหน้ามู่ไน่อี๋