หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3891

เฉินผิงจ้องมองเปลวไฟอันรุนแรงของธิดาเพลิง จากนั้นจู่ๆ เขาก็อ้าปากกลืนเปลวไฟเข้าไปในท้องอย่างน่าตกใจ

ซึ่งทำเอาธิดาเพลิงอ้าปากค้าง

ขณะเดียวกันทั้งสามคนก็ผงะไป พวกเขาตระหนักดีถึงความสามารถของธิดาเพลิง แต่ไม่นึกว่า เฉินผิงจะสามารถดูดกลืนเพลิงปีศาจของเธอได้

ธิดาเพลิงมองเฉินผิงด้วยความตกใจและถามว่า “คุณเป็นใครกันแน่?”

“ผมชื่อเฉินผิง” เฉินผิงตอบอย่างสบายๆ

“เฉินผิง?”

ธิดาเพลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทันใดนั้นชายร่างกำยำก็นึกบางอย่างขึ้นได้และอุทานว่า “ฉันรู้จักเขา! เขาคือคนที่สมาพันธ์ผนึกมารตั้งค่าหัวด้วยบรรณาการร้อยปี! วันนี้เราเจอของดีเข้าแล้ว!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทั้งสี่คนก็ตื่นเต้นและเข้าล้อมรอบเฉินผิง

ชายชราที่ถือไม้เท้าพูดว่า “แกคือเฉินผิงนี่เอง ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคนที่สมาพันธ์ผนึกมารตั้งค่าหัวด้วยบรรณาการร้อยปี! แกนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ ยังไงก็ตาม ดวงซวยของแกกลับพามาเจอพวกเราสี่คน อย่าคิดว่าแกจะหนีไปไหนได้”

เฉินผิงถามด้วยรอยยิ้ม “พวกคุณคิดจะกลุ้มรุมผมงั้นเหรอ?”

ชายหนุ่มที่ถือพัดพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ตามนั้น! คนเยอะกว่าย่อมได้เปรียบ ขอแค่จับตัวแกได้ เราสี่คนก็จะได้วางมือเสียที!”

“ไม่รู้สึกละอายใจเลยเหรอที่ทำตัวหมาหมู่?” เฉินผิงถามหนักแน่น

ชายร่างกำยำหัวเราะอย่างร่าเริง “ละอายใจ? ฮ่าๆๆ! ใครๆ ก็รู้ว่าพวกเราสี่นักล่าชอบรุมคู่ต่อสู้และไม่เคยรู้สึกละอายใจเลยสักครั้ง หากยอมจำนนในตอนนี้ เรารับปากว่าจะให้แกตายสบาย”

“ในเมื่อพวกคุณชอบรุมคนอื่นนัก งั้นลองลิ้มรสความรู้สึกนั้นดูบ้าง” จากนั้นเฉินผิงก็พูดกับเรือเหาะว่า “ทุกคน อยากลงมายืดแข้งยืดขาหน่อยไหม!”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ ประตูห้องโดยสารของเรือเหาะก็เปิดออกช้าๆ

หลัวโชไห่และพรรคพวกทุกคนออกมาจากเรือเหาะ

ในไม่ช้า คนนับสิบคนก็เข้าล้อมสี่นักล่า

เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ทั้งสี่คนก็ตกตะลึง

“พวกเขาต้องได้รับบทเรียนที่กล้าขวางเรือเหาะของเรา” เฉินผิงประกาศ

สิ้นคำสั่งของเฉินผิง หลัวโชไห่และคนอื่นๆ ก็พุ่งข้าไป

ขณะที่เรือเหาะค่อยๆ ลอยขึ้นและเริ่มแล่นไปไกลจนลับสายตา สี่นักล่านอนอยู่บนพื้น แต่ละคนบาดเจ็บสาหัส ไม่น่าจะไปปล้นใครได้อีก

เรือเหาะยังคงเดินทางต่อไป ทุกคนบนเรือเหาะต่างพูดคุยและหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวา

จี้อวิ๋นเป็นผู้ถือหางเสือเรือเหาะและคอยปรับทิศทางอย่างต่อเนื่อง

เมื่อพลบค่ำใกล้เข้ามา ทันใดนั้นร่างหลายร่างก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าเรือเหาะ

จี้อวิ๋นรีบหยุดเรือเหาะด้วยความหงุดหงิด “เรือเหาะลำนี้มันจะเด่นไปไหน! ทำไมเราถึงเจอโจรอยู่เรื่อย?”

สายตาของทุกคนมองไปข้างหน้า พวกเขาเห็นคนเจ็ดคนยืนเรียงกันเป็นแถวอย่างองอาจหน้าเรือเหาะ

คนเหล่านั้นแต่งกายด้วยชุดของสำนักว่านถง หนึ่งในนั้นตะโกนใส่เรือเหาะว่า “พวกคุณเป็นใคร? ทำไมถึงขับเรือเหาะในอาณาเขตของสำนักว่านถง? อยากมีปัญหาใช่ไหม?”