เฉียนซิ่วส่ายหัวเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ตอนที่ฮั่วตงออกจากสำนัก เขาก็เป็นผู้ทุกข์ยากระดับแปดอยู่แล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาเก่งขึ้นมากขนาดไหน ถ้าเขาทำอะไรบ้าๆ ฉันขอจบชีวิตตัวเองดีกว่า แม้ต้องตายฉันก็จะไม่ยอมให้เขาทำฉันแปดเปื้อน”
เมื่อเฉียนซิ่วพูดอย่างนั้น ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เห็นได้ชัดว่าเธอพร้อมที่จะปลิดชีพตัวเองจริงๆ!
“เฉียนซิ่ว ถึงคุณจะฆ่าตัวตาย แต่ฮั่วตงก็อาจจะยังสนใจศพของคุณ ถ้าอย่างนั้น...”
เฉินผิงไม่พูดให้จบประโยค เขามั่นใจว่าเฉียนซิ่วเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามบอก
เฉียนซิ่วนิ่วหน้าเหยเก เธอไม่เคยนึกถึงเรื่องนั้นเลย
ฮั่วตงคงไม่โรคจิตขนาดนั้นใช่ไหม?
อย่างไรก็ตาม เรื่องนั้นไม่มีใครรู้
เฉียนซิ่วรู้สึกทุกข์ใจ
“เฉียนซิ่ว ถ้าฮั่วตงทำให้เธอเดือดร้อน บอกฉันเลย ฉันจะปกป้องเธอเอง!” เว่ยชิงรีบรับปากเมื่อเขาเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเฉียนซิ่ว
“เว่ยชิง นายเอาชนะฮั่วตงได้หรือเปล่า?” เฉียนซิ่วถาม
“ฉัน...”
เว่ยชิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเอาชนะฮั่วตงได้
“เฉียนซิ่ว คุณมาพักกับผมดีไหม? ถ้าเขากล้ามายุ่งกับคุณถึงที่นี่ ผมจะไม่ปล่อยให้เขารอดไปได้” เฉินผิงแนะนำเฉียนซิ่ว
เมื่อได้ยินดังนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นทันทีและพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “ได้สิ! ฉันจะพักกับคุณ ฉันจะไปเอาผ้าห่มเดี๋ยวนี้เลย ... “
หลังจากพูดอย่างนั้น เฉียนซิ่วก็รีบไปเอาผ้าห่มของเธอ!
เฉินผิงทำได้เพียงฝืนยิ้มแหยๆ เมื่อเขาเห็นความกระตือรือร้นของเธอ เขาให้เธอมานอนค้างคืนด้วยเพราะความปลอดภัยของเธอเท่านั้น
แน่นอนว่าไม่มีเจตนาอื่นใด แต่เฉียนซิ่วคงไม่คิดอย่างนั้น
เว่ยชิงมองเฉินผิงด้วยความอิจฉา “เฉิงผิง คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้ โดยปกติแล้วเฉียนซิ่วจะไม่สุงสิงกับใคร แต่เธอกลับหลงคุณเป็นบ้าเป็นหลัง! คืนนี้ขอให้คุณโชคดี สนุกให้พอ! ผมจะไม่รบกวนคุณแล้ว!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...