“สระพลังวิญญาณ?”
เฉินผิงขมวดคิ้ว รู้สึกถึงลางสังหรณ์ใจขึ้นมา!
"เป็นอะไรงั้นรึ?" อวี๋จิ้นถามเมื่อสังเกตเห็นเฉินผิงสีหน้าไม่สู้ดี
"อ้อ ไม่มีอะไร!" เฉินผิงรีบส่ายหน้า
แต่เมื่อเห็นอาคารลานเรือนที่คุ้นเคยและพลังวิญญาณที่เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เฉินผิงก็ชักจะเริ่มไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ
คงจะไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกนะ?
เฉินผิงภาวนาอยู่ในใจ ไม่อยากให้บังเอิญขนาดที่ว่าจูหลิงผู้นี้คือหญิงสาวเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่เขาเห็นเมื่อคืนนี้
ไม่นาน อวี๋จิ้นก็พาเฉินผิงกับเว่ยชิงมาถึงเรือนของจูหลิง เมื่อเห็นเรือนที่อยู่ตรงหน้า เฉินผิงก็ถึงกับพูดไม่ออก
"ท่านอาจารย์ ที่นี่คือเรือนของศิษย์พี่จูหลิงจริงๆ เหรอ?" เฉินผิงถาม
"ถูกต้อง ทั้งสำนักจื่อเหยียนมีเพียงเรือนของจูหลิงที่มีสระพลังวิญญาณ" อวี๋จิ้นกล่าวยืนยันพลางพยักหน้า
"เอ่อ..." เฉินผิงตะลึงงัน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ฉันจะอธิบายเรื่องที่เข้ามาอาบน้ำในเรือนของจูหลิงตอนกลางดึกแล้วเห็นนางเปลือยเปล่าอย่างไรดี? ทำไมถึงไม่มีใครคอยเฝ้า? แล้วเหตุใดถึงเปิดประตูเอาไว้ด้วย?
ขณะที่เฉินผิงมัวแต่ครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูเรือนก็เปิดออก มีผู้บำเพ็ญเพียรสตรีที่หน้าตาเหมือนกันสองนางเดินออกมา
"แม่นางทั้งสอง วันนี้พวกเรานัดกับคุณหนูใหญ่ว่าจะมาพบนาง" อวี๋จิ้นกล่าวกับคนเฝ้าเรือนของจูหลิงด้วยท่าทีสุภาพมีมารยาท
"อ๊ะ ผู้อาวุโสอวี๋ เชิญเข้ามาเลยเจ้าค่ะ จูหลิงรออยู่สักพักแล้ว"
พวกนางสองคนพาอวี๋จิ้นและพวกเข้ามาข้างใน
เมื่อเห็นการจัดเรือนและสระพลังวิญญาณที่ปล่อยกลิ่นอายพลังออกมา เฉินผิงก็รู้สึกหนักใจ
"ศิษย์น้องเฉิงผิง เตรียมตัวไว้ให้ดี ศิษย์พี่จูหลิงงดงามมากเลยนะ ผู้บำเพ็ญเพียรบุรุษหลายคนที่พบนางเป็นครั้งแรกถึงกับเลือดกำเดาไหลเชียวล่ะ!" เว่ยชิงเตือนเฉินผิง
"จริงหรือ? ถึงขนาดเลือดกำเดาไหลเลย?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...