หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3980

จูหลิงมองเฉินผิงตาขวาง “คุณอย่าได้ใจนักเลย ฉันยังไม่ลืมเรื่องที่คุณเห็นฉันเปลือยเปล่าและตีฉันหรอกนะ แต่ในเมื่อฉันแพ้แล้ว ฉันก็ต้องทำตามที่ตกลงกันไว้ คุณอยากเรียนรู้วิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ใช่หรือไม่? ฉันอาจจะไม่รู้ แต่ท่านพ่อของฉันน่าจะรู้”

“ศิษย์พี่ ตอนนี้อดีตเจ้าสำนักตกอยู่ในสภาพคลุ้มคลั่ง และถูกคนเฝ้าไม่ให้ใครพบได้ง่ายๆ ต่อให้ท่านจะรู้วิธี ผมก็พบท่านไม่ได้อยู่ดี!” เฉินผิงพูดด้วยท่าทีสิ้นหวัง

“ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีพาคุณไปพบท่านพ่อ แม้ว่าฮั่วหยวนถิงจะอ้างว่าส่งคนคอยคุ้มกันให้ท่านพ่อ และตั้งค่ายกลไม่ให้ใครพบเห็นท่าน แต่ฉันมีวิธีแอบไปพบท่านพ่อโดยไม่มีใครรู้เห็น ฉันบอกวิธีนี้ต่อหน้าผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ ไม่ได้ คืนนี้คุณมาหาฉันสิ ฉันจะพาคุณไปพบท่านพ่อเอง ด้วยกำลังความสามารถของคุณ คุณคงไม่อยู่ในสำนักจื่อเหยียนเพียงเพื่อเป็นศิษย์ชั้นใน การที่คุณเข้ามาได้ เกรงว่าคุณคงให้เงินผู้อาวุโสอวี๋ไปไม่น้อยเลยกระมัง?”

จูหลิงมองเฉินผิงและยิ้มบาง ๆ

เธอรู้มานานแล้วว่าความสามารถของเฉินผิงไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามัญจะมีกันได้ เช่นนั้นเขาจะเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสอวี๋แล้วให้อีกฝ่ายเป็นคนพาเข้ามาได้อย่างไรกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น ก็เป็นที่รู้กันว่าผู้อาวุโสอวี๋เป็นคนละโมภเงินทอง

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ วิชาผสานอัคคีปรมัตถ์เป็นสิ่งที่ศิษย์ส่วนใหญ่ต่างไม่เคยได้ยินมาก่อน!

เพราะการควบคุมอัคคีปรมัตถ์สักชนิดเดียวก็เป็นเรื่องยากแล้ว ศิษย์เหล่านั้นจึงไม่จำเป็นต้องผสานอัคคีปรมัตถ์

และผู้ที่อยากจะผสานอัคคีปรมัตถ์จะต้องควบคุมอัคคีปรมัตถ์อย่างน้อยที่สุดสองชนิด!

เมื่อเห็นจูหลิงเข้าใจแล้ว เฉินผิงก็ได้แต่ยิ้มพลางกล่าวว่า “ผมมาที่สำนักจื่อเหยียนเพียงเพื่อขอคำแนะนำเรื่องวิธีผสานอัคคีปรมัตถ์จากอดีตเจ้าสำนักเท่านั้น ไม่มีเจตนาอื่นใดทั้งนั้น!”

“เช่นนั้นคุณช่วยบอกฉันได้ไหมว่าอัคคีปรมัตถ์ที่คุณใช้เมื่อก่อนหน้านี้เป็นชนิดไหนกัน? ดูเหมือนว่าจะทรงพลังมากทีเดียว” จูหลิงถาม

“อัคคีแก่นพิภพ” เฉินผิงตอบ

“อัคคีแก่นพิภพงั้นรึ?” จูหลิงชะงักไปชั่วขณะ แล้วส่ายหน้า “ฉันไม่เคยได้ยินเลย!”

“เจ้าโจรราคะ คุณอยากจะหลับนอนกับฉัน ก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องเอาเรื่องพวกนี้มาอ้าง ฉันไม่อยากได้อัคคีแก่นพิภพอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่มีทางหลับนอนกับคุณแน่!”

จูหลิงคิดว่าเฉินผิงจงใจหยิบยกข้ออ้างเช่นนี้ขึ้นมาเพียงเพราะอยากจะหลับนอนกับนาง

“คุณบอกไม่เอา ผมก็ไม่อยากให้เหมือนกัน...”

เฉินผิงแค่นเสียงเย็นชาแล้วหันหลังเดินจากไป

“จำไว้ว่า คืนนี้อย่าลืมมาหาฉันด้วยนะ” จูหลิงเตือนเฉินผิง

เฉินผิงไม่ตอบ ได้แต่เดินออกจากเรือนของจูหลิงไป