หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3990

“ฉันไม่เป็นไร ฉันฝ่าทลายอาคมกับดักลวงตาได้ ฉันนี่สุดยอดจริงๆ!” ที่แท้จูหลิงก็รู้สึกดีใจมาก

“จูหลิงเก่งมากๆ ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องทำได้” เฉินผิงเอ่ยปากชมเชยจูหลิง

จูหลิงตื่นเต้นมากเสียจนกอดเฉินผิงเอาไว้ เธอรู้สึกว่าเฉินผิงเป็นเหมือนเพื่อนแท้

เฉินผิงที่ถูกจูหลิงกอด จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะวางมือไม้เอาไว้ที่ไหน ดังนั้นเขาจึงเริ่มสัมผัสไปทั่ว

จูหลิงรู้สึกได้ แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามเฉินผิง

“เจ้าเด็กสามหาว กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องลูกสาวของฉัน!”

ขณะที่เฉินผิงกำลังเพลิดเพลินกับการสัมผัส ทันใดนั้นมีเสียงตะโกนด้วยความโกรธจัดดังขึ้น ทำให้เฉินผิงสะดุ้งตกใจเสียจนรีบผลักจูหลิงออกไปทันที

“ท่านพ่อ?” จูหลิงได้ยินเสียงนี้ ก็ดีใจมาก

เพราะการได้ยินเสียงอดีจเจ้าสำนักก็แสดงเขาไม่ได้ประสบเคราะห์ร้าย

จูหลิงพาเฉินผิงเดินผ่านวงแหวนอาคม จนในที่สุดก็มาถึงเรือนหลังใหญ่ เมื่อเฉินผิงเปิดประตูก็เห็นว่าใต้ม่านแสง มีชายชราสวมชุดคลุมสีม่วงนั่งอยู่บนแท่นหยกด้วยท่าทีสงบนิ่ง

คนผู้นี้คืออดีตเจ้าสำนักจื่อเหยียน เขาแลดูใจดีมีเมตตา ไร้วี่แววคลุ้มคลั่งแต่อย่างใด

“ท่านพ่อ!” จูหลิงร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

“อดีตเจ้าสำนัก!” เฉินผิงรีบร้องตะโกนเช่นกัน

เขาสังเกตเห็นว่ารอบๆ ตัวอดีตเจ้าสำนักมีหมอกดำอัปมงคลอันเบาบางลอยวนอยู่รอบตัวอดีตเจ้าสำนัก ราวกับมีพลังอัปมงคลพยายามจะแทรกซึมเข้าไปในร่างของฝ่ายหลัง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็เริ่มเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว อดีตเจ้าสำนักเกิดอาการคลุ้มคลั่งเพราะรัศมีมารที่บุกเข้าร่างแล้วควบคุมปราณสัมผัสของเขาไว้ สาเหตุที่ทำให้เขาดูเหมือนจะคลุ้มคลั่งเป็นบางครั้งบางคราว หลายครั้งเป็นเพราะความสว่างภายใต้แสงจันทร์ของรัตติกาลอันมืดมิด พลังของเขาก็จะขับไล่รัศมีมารออกจากร่างได้เป็นการชั่วคราว นั่นคือยามที่เขาหัวสมองแจ่มชัด! แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ มาเยี่ยมอดีตเจ้าสำนัก พวกเขามักจะมาตอนกลางวัน เพราะฉะนั้นพวกเขาถึงพบอดีตเจ้าสำนักในยามคลุ้มคลั่งอยู่ตลอดเวลา

“ไม่มีทางเสียหรอก ข้าแค่แพ้พนันให้เขา ข้าถึงต้องพาเขามาด้วย ข้าจะชอบเขาได้ยังไงกัน? เรื่องนั้นไม่เป็นความจริง!” จูหลิงรีบปฏิเสธ

เห็นจูหลิงพูดด้วยท่าทีกระวนกระวายใจ อดีตเจ้าสำนักก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของตนเอง เขาจึงยิ้มจางๆ พลางกล่าวว่า “พอเถอะ เจ้าไม่ต้องหาข้ออ้าง เจ้าหนุ่มคนนี้สัมผัสแตะต้องเจ้าอยู่ตั้งนาน เจ้าก็ไม่ขัดขืนเลย ปกติบุรุษอื่นจ้องมองเจ้านานสักหน่อย เจ้าก็จะตีคนคนนั้นแล้ว”

“ข้า...” จูหลิงอ้าปากค้างพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

เฉินผิงเพิ่งจะกอดและสัมผัสตัวเธอ แต่เธอกลับไม่ได้ขัดขืน หรือรู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด

มิหนำซ้ำจูหลิงออกจะรู้สึกพึงพอใจเสียด้วยซ้ำไป

“เอาล่ะ เจ้าออกไปก่อน ข้าจะคุยกับเจ้าหนุ่มคนนี้สักหน่อย ในเมื่อมันบังอาจมาลวนลามลูกสาวของข้า ข้าก็อยากจะรู้ว่ามันมีความสามารถสักแค่ไหนกัน” อดีตเจ้าสำนักพูดพลางโบกมือให้จูหลิงออกไป