หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3990

“ฉันไม่เป็นไร ฉันฝ่าทลายอาคมกับดักลวงตาได้ ฉันนี่สุดยอดจริงๆ!” ที่แท้จูหลิงก็รู้สึกดีใจมาก

“จูหลิงเก่งมากๆ ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องทำได้” เฉินผิงเอ่ยปากชมเชยจูหลิง

จูหลิงตื่นเต้นมากเสียจนกอดเฉินผิงเอาไว้ เธอรู้สึกว่าเฉินผิงเป็นเหมือนเพื่อนแท้

เฉินผิงที่ถูกจูหลิงกอด จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะวางมือไม้เอาไว้ที่ไหน ดังนั้นเขาจึงเริ่มสัมผัสไปทั่ว

จูหลิงรู้สึกได้ แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามเฉินผิง

“เจ้าเด็กสามหาว กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องลูกสาวของฉัน!”

ขณะที่เฉินผิงกำลังเพลิดเพลินกับการสัมผัส ทันใดนั้นมีเสียงตะโกนด้วยความโกรธจัดดังขึ้น ทำให้เฉินผิงสะดุ้งตกใจเสียจนรีบผลักจูหลิงออกไปทันที

“ท่านพ่อ?” จูหลิงได้ยินเสียงนี้ ก็ดีใจมาก

เพราะการได้ยินเสียงอดีจเจ้าสำนักก็แสดงเขาไม่ได้ประสบเคราะห์ร้าย

จูหลิงพาเฉินผิงเดินผ่านวงแหวนอาคม จนในที่สุดก็มาถึงเรือนหลังใหญ่ เมื่อเฉินผิงเปิดประตูก็เห็นว่าใต้ม่านแสง มีชายชราสวมชุดคลุมสีม่วงนั่งอยู่บนแท่นหยกด้วยท่าทีสงบนิ่ง

คนผู้นี้คืออดีตเจ้าสำนักจื่อเหยียน เขาแลดูใจดีมีเมตตา ไร้วี่แววคลุ้มคลั่งแต่อย่างใด

“ท่านพ่อ!” จูหลิงร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

“อดีตเจ้าสำนัก!” เฉินผิงรีบร้องตะโกนเช่นกัน

เขาสังเกตเห็นว่ารอบๆ ตัวอดีตเจ้าสำนักมีหมอกดำอัปมงคลอันเบาบางลอยวนอยู่รอบตัวอดีตเจ้าสำนัก ราวกับมีพลังอัปมงคลพยายามจะแทรกซึมเข้าไปในร่างของฝ่ายหลัง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็เริ่มเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้ว อดีตเจ้าสำนักเกิดอาการคลุ้มคลั่งเพราะรัศมีมารที่บุกเข้าร่างแล้วควบคุมปราณสัมผัสของเขาไว้ สาเหตุที่ทำให้เขาดูเหมือนจะคลุ้มคลั่งเป็นบางครั้งบางคราว หลายครั้งเป็นเพราะความสว่างภายใต้แสงจันทร์ของรัตติกาลอันมืดมิด พลังของเขาก็จะขับไล่รัศมีมารออกจากร่างได้เป็นการชั่วคราว นั่นคือยามที่เขาหัวสมองแจ่มชัด! แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ มาเยี่ยมอดีตเจ้าสำนัก พวกเขามักจะมาตอนกลางวัน เพราะฉะนั้นพวกเขาถึงพบอดีตเจ้าสำนักในยามคลุ้มคลั่งอยู่ตลอดเวลา