หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3996

“บุรุษ?” จูหลิงกระพริบตาด้วยท่าทีประหลาดใจ แล้วหันไปมองเฉินผิง “ท่านพ่อ เขาเป็นคนช่วยท่านกำจัดวิญญาณปีศาจหรือคะ?” เธอเอ่ยถามขึ้นมา

“แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นเขาอยู่แล้วสิ ถ้าหากข้ากำจัดเองได้ล่ะก็ เจ้าไม่คิดว่าข้าจะลงมือไปตั้งนานแล้วหรอกหรือ? เจ้านี่มันจริงๆ เลยนะ ต่อไปเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ต้องบอกข้าให้รู้ก่อนนะ” อดีตเจ้าสำนักบ่นอุบอิบ

“เรื่องใหญ่?” จูหลิงยิ่งสับสนงุนงงขึ้นไปอีก เธอคิดว่าอดีตเจ้าสำนักหมายถึงเรื่องที่ตนพาเฉินผิงมาพบเขา ดังนั้นเธอจึงก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ ข้าเข้าใจแล้ว ครั้งหน้าจะไม่ทำอีก...”

อดีตเจ้าสำนักโบกมือพลางกล่าวว่า “พอเถอะ ข้าไม่ได้โกรธเจ้า เรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของเจ้า ในฐานที่เป็นพ่อของเจ้า ก็ควรจะเคารพการตัดสินใจของเจ้า ดึกมากแล้ว พวกเจ้าควรกลับไปได้แล้ว ขืนรอจนฟ้าสางจะถูกพบเห็นเอาได้”

“ท่านพ่อ ตอนนี้ท่านก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านไม่ออกไปกับพวกเราหรือ?” จูหลิงถามด้วยความสงสัย

ในเมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติและอาการคลุ้มคลั่งของเขาก็ทุเลาลงแล้ว ทำไมจึงไม่ก้าวออกมาt? เพราะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะจะทวงตำแหน่งเจ้าสำนักคืนมาจากฮั่วหยวนถิง!

“แม้ว่าวิญญาณปีศาจจะสลายไปแล้ว แต่ปราณสัมผัสของข้าก็บอบช้ำเต็มทน ข้าต้องพักฟื้นเสียก่อน ถ้าหากข้าออกไปตอนนี้ เกิดฮั่วหยวนถิงรู้ว่าข้าได้สติแล้ว มันอาจจะทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมาก็ได้ เอาไว้ข้าฟื้นตัวเมื่อไหร่ ข้าค่อยเปิดหุบเขาเสินหั่วแล้วเผยตราประทับเสินหั่ว ถึงตอนนั้นลูกเขยของข้าก็จะสามารถใช้ตราประทับเสินหั่วเพื่อเรียนรู้เคล็ดวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ได้!” อดีตเจ้าสำนักค่อยๆ อธิบายให้ฟัง

“ลูกเขย?” จูหลิงสีหน้างุนงงอย่างถึงที่สุด

เฉินผิงรีบจับแขนจูหลิงแล้วเอ่ยเร่งว่า “จูหลิง ฟ้าจะสางแล้ว พวกเรารีบกลับกันเถอะ มิฉะนั้นพวกเราได้ลำบากแน่...”

เฉินผิงไม่อยากให้จูหลิงอยู่ต่อ ขืนพูดคุยกันต่อไป ความลับคงจะแตกเป็นแน่!

จูหลิงรู้สึกไม่อยากจากไป แต่ถูกเฉินผิงดึงตัวไปแล้ว

จูหลิงมองเฉินผิงด้วยความสงสัยแล้วถามว่า “เฉิงผิง เมื่อครู่ท่านพ่อพูดเรื่องอะไรกัน? ท่านเรียกคุณว่าลูกเขยงั้นรึ? พวกคุณสองคนคุยอะไรกันแน่?”

“อ้อ พวกเราไม่ได้คุยอะไรนักหรอก พวกเราก็แค่คุยกันเรื่องเคล็ดวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ ก่อนหน้านี้คุณคงจะหูฝาดแน่ๆ อดีตเจ้าสำนักแค่ชวนผมมานั่งคุยยามว่าง พวกเราเข้ากันได้ดีเลยเชียวล่ะ”

“ผะ... ผมก็แค่สงสัยว่าบุรุษแบบไหนกันที่เข้าตาคุณได้?” เฉินผิงตอบ

“มีบุรุษคนหนึ่งที่ฉันสนใจ” จูหลิงสารภาพ

“ใครงั้นรึ?” เฉินผิงถาม

“บุรุษที่ชื่อเฉินผิง ฉันได้ยินมาว่าเขาอายุเพียงยี่สิบต้นๆ แต่เขากลับมีพลังที่ไม่อาจคาดเดาได้ สมาพันธ์ผนึกมารตั้งรางวัลนำจับเฉินผิง แต่เขาก็หนีไปได้ทุกครั้ง พวกเขาทำอะไรเขาไม่ได้เลย ฉันอยากเจอเฉินผิงคนนี้ ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน ทำไมสมาพันธ์ผนึกมารถึงได้ให้ความสำคัญกับเขานัก”

ระหว่างที่เธอพูด ดวงตาของจูหลิงเปล่งประกายด้วยความชื่นชมและหลงใหล

ดูเหมือนว่าเธออยากพบเฉินผิง บุรุษที่ทำให้เธอสนใจ!