หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3996

“บุรุษ?” จูหลิงกระพริบตาด้วยท่าทีประหลาดใจ แล้วหันไปมองเฉินผิง “ท่านพ่อ เขาเป็นคนช่วยท่านกำจัดวิญญาณปีศาจหรือคะ?” เธอเอ่ยถามขึ้นมา

“แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นเขาอยู่แล้วสิ ถ้าหากข้ากำจัดเองได้ล่ะก็ เจ้าไม่คิดว่าข้าจะลงมือไปตั้งนานแล้วหรอกหรือ? เจ้านี่มันจริงๆ เลยนะ ต่อไปเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ต้องบอกข้าให้รู้ก่อนนะ” อดีตเจ้าสำนักบ่นอุบอิบ

“เรื่องใหญ่?” จูหลิงยิ่งสับสนงุนงงขึ้นไปอีก เธอคิดว่าอดีตเจ้าสำนักหมายถึงเรื่องที่ตนพาเฉินผิงมาพบเขา ดังนั้นเธอจึงก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ ข้าเข้าใจแล้ว ครั้งหน้าจะไม่ทำอีก...”

อดีตเจ้าสำนักโบกมือพลางกล่าวว่า “พอเถอะ ข้าไม่ได้โกรธเจ้า เรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของเจ้า ในฐานที่เป็นพ่อของเจ้า ก็ควรจะเคารพการตัดสินใจของเจ้า ดึกมากแล้ว พวกเจ้าควรกลับไปได้แล้ว ขืนรอจนฟ้าสางจะถูกพบเห็นเอาได้”

“ท่านพ่อ ตอนนี้ท่านก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านไม่ออกไปกับพวกเราหรือ?” จูหลิงถามด้วยความสงสัย

ในเมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติและอาการคลุ้มคลั่งของเขาก็ทุเลาลงแล้ว ทำไมจึงไม่ก้าวออกมาt? เพราะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะจะทวงตำแหน่งเจ้าสำนักคืนมาจากฮั่วหยวนถิง!

“แม้ว่าวิญญาณปีศาจจะสลายไปแล้ว แต่ปราณสัมผัสของข้าก็บอบช้ำเต็มทน ข้าต้องพักฟื้นเสียก่อน ถ้าหากข้าออกไปตอนนี้ เกิดฮั่วหยวนถิงรู้ว่าข้าได้สติแล้ว มันอาจจะทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมาก็ได้ เอาไว้ข้าฟื้นตัวเมื่อไหร่ ข้าค่อยเปิดหุบเขาเสินหั่วแล้วเผยตราประทับเสินหั่ว ถึงตอนนั้นลูกเขยของข้าก็จะสามารถใช้ตราประทับเสินหั่วเพื่อเรียนรู้เคล็ดวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ได้!” อดีตเจ้าสำนักค่อยๆ อธิบายให้ฟัง

“ลูกเขย?” จูหลิงสีหน้างุนงงอย่างถึงที่สุด

เฉินผิงรีบจับแขนจูหลิงแล้วเอ่ยเร่งว่า “จูหลิง ฟ้าจะสางแล้ว พวกเรารีบกลับกันเถอะ มิฉะนั้นพวกเราได้ลำบากแน่...”

เฉินผิงไม่อยากให้จูหลิงอยู่ต่อ ขืนพูดคุยกันต่อไป ความลับคงจะแตกเป็นแน่!

จูหลิงรู้สึกไม่อยากจากไป แต่ถูกเฉินผิงดึงตัวไปแล้ว

จูหลิงมองเฉินผิงด้วยความสงสัยแล้วถามว่า “เฉิงผิง เมื่อครู่ท่านพ่อพูดเรื่องอะไรกัน? ท่านเรียกคุณว่าลูกเขยงั้นรึ? พวกคุณสองคนคุยอะไรกันแน่?”

“อ้อ พวกเราไม่ได้คุยอะไรนักหรอก พวกเราก็แค่คุยกันเรื่องเคล็ดวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ ก่อนหน้านี้คุณคงจะหูฝาดแน่ๆ อดีตเจ้าสำนักแค่ชวนผมมานั่งคุยยามว่าง พวกเราเข้ากันได้ดีเลยเชียวล่ะ”