ไม่ถึงสามสิบนาที เหล่าผู้อาวุโสและศิษย์จากฝ่ายอดีตเจ้าสำนักต่างก็มารวมตัวกัน
จูหลิงที่นานๆ จะปรากฏตัวให้เห็นสักครั้ง ก็มาที่เรือนของอวี๋จิ้นเช่นกัน
เมื่อเหล่าศิษย์ทั้งหลายเห็นเธอ ต่างก็รู้สึกตื่นเต้นกันมาก
“คุณหนูใหญ่ ฮั่วหยวนถิงพาปรมาจารย์อาคมจากสำนักเหลี่ยงอี๋เข้ามาหมายจะฝืนเปิดหุบเขาเสินหั่วเพื่อเอาตราประทับเสินหั่วมา ต้องไม่ให้เขาทำสำเร็จ ถ้าเขาได้ตราประทับเสินหั่วเอาไว้ในมือ เขาย่อมต้องลงมือต่อต้านท่านกับอดีตเจ้าสำนัก” อวี๋จิ้นบอกจูหลิง
ยามนี้คำพูดของจูหลิงมีอำนาจมากกว่าเขาเสียอีก
ทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ตรงนั้นต่างมาจากฝ่ายอดีตเจ้าสำนัก ดังนั้นพวกเขาจึงจะเชื่อฟังคำพูดของเธอมากกว่า
“เขาจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่?” จูหลิงถาม
“เป็นวันนี้แหละ ศิษย์พี่จูหลิง ผมเห็นมากับตาตัวเอง” เว่ยชิงรีบตอบ
“วันนี้เหรอ?” จูหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากเหลือบมองผู้คนรอบตัว เธอก็หันไปถามอวี๋จิ้นว่า “อาวุโสอวี๋ เฉิงผิงอยู่ที่ไหน?”
“คุณหนูใหญ่ เขาเที่ยวเดินเตร่ไปทั่วโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วบังเอิญไปแตะถูกวงแหวนอาคมเข้า ฮั่วหยวนถิงก็เลยลงโทษให้เขาไปนั่งสำนึกผิดที่ผาสะท้อนตนสามวัน” อวี๋จิ้นตอบ
จูหลิงรู้ว่าเฉินผิงรับโทษแทนเธอ
“ปรมาจารย์อาคมจากสำนักเหลี่ยงอี๋ต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการเปิดจานอาคม?” จูหลิงถามต่อ
“เอ่อ...” อวี๋จิ้นลังเล เขาก็ไม่รู้เช่นกัน
เพราะเขาไม่ใช่ปรมาจารย์อาคม ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เรื่องนั้น
คนอื่นๆ ก็เอาแต่นิ่งเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบคำถามของจูหลิงยังไงดี
“ศิษย์พี่จูหลิง ผมว่าผู้อาวุโสชุยอาจจะรู้ก็ได้ พวกเราควรไปถามเขาดูนะ” ตอนนั้นเองเว่ยชิงก็แนะนำขึ้นมา
“ตกลง งั้นก็ไปเชิญผู้อาวุโสชุยมา” จูหลิงตอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...