หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4004

“สำนักเหลี่ยงอี๋?”

เมื่อเฉินผิงได้ยินชื่อสำนักนี้ เขาก็พลันนึกถึงบุรุษที่ทำลายบุตรสาวของผู้อาวุโสเซี่ยแห่งสำนักว่านถงขึ้นมาได้

เขามาจากสำนักเหลี่ยงอี๋ นามว่ากู้เทียนเฉา

เฉินผิงไม่คาดคิดว่าระหว่างอยู่ที่สำนักจื่อเหยียน จะได้ยินชื่อสำนักเหลี่ยงอี๋อีกครั้ง

“ทำไมเหรอ เฉิงผิงก็รู้จักสำนักเหลี่ยงอี๋งั้นรึ?” เว่ยชิงเห็นท่าทีตอบสนองของเขาจึงถามขึ้น

“อืม ผมเคยได้ยินมาบ้าง” เฉินผิงพยักหน้ารับ

“สำนักเหลี่ยงอี๋เป็นสำนักที่ศึกษาเรื่องวงแหวนอาคม มีปรมาจารย์อาคมอยู่เป็นจำนวนมาก ที่จริงก็นับว่ามีชื่อเสียงในแคว้นจงอวี้ ครั้งนี้ฮั่วหยวนถิงเชิญคนจากสำนักนั้นมา ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจที่จะเปิดหุบเขาเสินหั่วแล้ว” เว่ยชิงกล่าว

“เช่นนั้นทำไมคุณถึงไม่ขัดขวางเขาล่ะ?”

เฉินผิงรู้สึกสงสัยมาก ในเมื่อฮั่วหยวนถิงกำลังจะฝืนเปิดหุบเขาเสินหั่ว อวี๋จิ้นกับคนอื่นๆ ก็ควรจะขัดขวางสิ!

"ศิษย์พี่จูหลิงไม่ยอม เธอยืนกรานว่าให้รอจนกว่าการสำนึกผิดของคุณจะเสร็จสิ้น แล้วค่อยปรึกษากันว่าจะทำยังไงต่อไป ดูเหมือนว่าตอนนี้ศิษย์พี่จูหลิงจะไว้ใจคุณแล้ว คุณอย่าทำให้เธอผิดหวังล่ะ! "

“ไปกันเถอะ พวกเราไปหารือกับอาจารย์กัน!”

เฉินผิงไม่ได้ตอบเว่ยชิง แต่เขากลับเดินตรงไปที่เรือนของอวี๋จิ้นทันที

เฉินผิงไม่อาจปล่อยให้ฮั่วหยวนถิงได้ครอบครองตราประทับเสินหั่ว ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเคล็ดวิชาผสานอัคคีปรมัตถ์ต้องใช้ตราประทับเสินหั่ว ดังนั้นตราประทับเสินหั่วเขาต้องครอบครองมันให้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น อดีตเจ้าสำนักก็สัญญากับตนไว้แล้ว ดังนั้นเฉินผิงจะไม่ยอมให้ฮั่วหยวนถิงได้ครอบครองตราประทับเสินหั่วก่อนที่อดีตเจ้าสำนักจะฟื้นตัวแน่ๆ

แต่ขณะที่เฉินผิงกับเว่ยชิงมาถึงเรือนของอวี๋จิ้น จู่ๆ สำนักจื่อเหยียนทั้งสำนักก็ถูกปกคลุมด้วยคลื่นความร้อน

พร้อมกับแผ่นดินไหวและเสียงฟ้าร้อง ลำแสงสีขาวเจิดจ้าสายหนึ่งพุ่งออกมาจากชั้นในสุดของสำนักจื่อเหยียน

“แย่แล้ว! หุบเขาเสินหั่วถูกเปิดออกแล้ว!”

อวี๋จิ้นรีบวิ่งออกจากเรือน มองดูลำแสงสีขาวเจิดจ้าสายนั้นด้วยสายตาตื่นตะลึง

ขณะที่แผ่นดินไหวต่อไป จูหลิง เหล่าผู้อาวุโสและศิษย์จากฝ่ายอดีตเจ้าสำนักต่างพากันรีบรุดมา

แม้แต่ผู้อาวุโสชุยที่สงบนิ่งมาโดยตลอด ก็รีบวิ่งมาทั้งเหงื่อไหลไคลย้อย

สุดท้าย หุบเขาสูงตระหง่านก็ปรากฏขึ้นแก่สายตาของผู้คน แต่กลับเป็นสีแดงเพลิง

บนยอดเขาแห่งนั้นมองเห็นเปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นสู่ฟ้า

"ช้าก่อน... นี่ไม่ใช่ภูเขาลูกเดียวกับที่ผมเคยเห็นที่ผาสะท้อนตนหรอกหรือ?"

เฉินผิงมีสีหน้าประหลาดใจ

ตอนเขาอยู่ที่ผาสะท้อนตน ภูเขาลูกนั้นก็คือหุบเขาสูงตระหง่านลูกเดียวกับที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ทั้งยังมีเปลวเพลิงลุกโชนเช่นเดียวกัน

“ใช่แล้ว นี่ก็คือหุบเขาเสินหั่วด้านที่หันหน้าเข้าหาผาสะท้อนตน”

อวี๋จิ้นพยักหน้า

“หรือว่าหุบเขาสูงตระหง่านลูกนี้ก็เป็นภาพลวงตาด้วย?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

เพราะผาสะท้อนตนเป็นเรื่องที่คิดขึ้นมาเอง เนื่องจากถูกควบควบคุมทะเลจิตสำนึกเอาไว้

“นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นภูเขาจริงๆ เพียงแต่มันถูกอาคมซ่อนไว้ ปกติแล้วจะมองไม่เห็น ต้องเปิดจานอาคมเสียก่อนถึงจะทำให้อาคมค่อยๆ สลายไป แล้วภูเขาลูกนี้ก็จะปรากฎแก่สายตาผู้คน” จูหลิงอธิบายให้ฟัง