หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 401

“นั่นอะไรน่ะ? ไปดูกันเถอะ!”

ซูอวี่ฉีลากเฉินผิงไปตรงนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“นั่นคือนักเดิมพันศิลา พวกเขาก็เป็นแบบนี้กันอยู่ทุกวี่ทุกวัน ฉันล่ะไม่เข้าใจคนที่เอาแต่แหกปากตะโกนใส่หินกองหนึ่งอยู่ได้ตลอดทั้งวันพวกนี้เลยจริงๆ”

กู่หลิงเอ๋อร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงฉงนสนเท่ห์

ทีแรกเฉินผิงก็ไม่ได้อยากรู้หรอก แต่พอกู่หลิงเอ๋อร์พูดถึงเรื่องการเดิมพันศิลาขึ้นมา เขาก็พลันสนใจขึ้นมาทันที บางทีเขาอาจจะได้หินหยกสักสองสามก้อนมาทำเครื่องประดับให้แก่ซูอวี่ฉีก็ได้

“ในสายตาของคนพวกนี้ หินกองนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเครื่องสำอางแพงๆ ในสายตาของพวกผู้หญิง”

เฉินผิงยิ้มอย่างเบิกบานใจแล้วเดินออกไป

“ให้ตายสิ! หยกจักรพรรดิ! เป็นหยกจักรพรรดิเชียวนะ!”

ก่อนที่เฉินผิงกับคนอื่นๆ จะไปถึงตรงนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงปรบมือดังขึ้นมาจากฝูงชน

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันรวยแล้ว! ฉันรวยแล้ว!”

ทันใดนั้นก็มีคนที่เริ่มหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง เห็นได้ชัดเลยว่าคนผู้นี้เป็นคนที่ซื้อหินไป

แต่เมื่อเฉินผิงได้ยินเสียงนี้ เขาก็ขมวดคิ้วเนื่องจากเสียงฟังดูคุ้นมากทีเดียว

กู่หลิงเอ๋อร์ที่อยู่อีกทางหนึ่งกลับมีสีหน้าคล้ำเครียด “กู่เฟิง ไอ้เด็กเปรตนั่นมาเดิมพันศิลาที่นี่ด้วย”

จากนั้นกู่หลิงเอ๋อร์ก็เดินพุ่งไปยังฝูงชนด้วยความโกรธ

เฉินผิงเองก็จำได้ทันทีว่าเสียงที่เขาได้ยินคือเสียงของกู่เฟิงน้องชายของกู่หลิงเอ๋อร์

ทันทีที่เฉินผิงและคนอื่นๆ มาถึงข้างหน้า พวกเขาก็เห็นกู่เฟิงกอดหินเอาไว้พลางหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข

“คุณกู่ ผมต้องขอโทษจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่หินของคุณหรอกนะ คุณเอาไปไม่ได้!”

กู่เฟิงหวาดกลัวเสียจนสีหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที แต่เขาก็ไม่คิดจะมอบหยกจักรพรรดิอันแสนล้ำค่าให้หรอก เขากอดหินเอาไว้แน่นพลางกล่าวว่า “เถ้าแก่ชุย พี่สาวของผมทำงานอยู่กระทรวงยุติธรรมเชียวนะ! ถ้าหากคุณกล้าแตะต้องผมล่ะก็ เธอคงไม่ปล่อยคุณไปแน่!”

“แล้วอย่างไรเล่า? แม้แต่กระทรวงยุติธรรมก็ยังต้องปฏิบัติตามกฎเลย”

เถ้าแก่ชุยยิ้มเยาะ

กู่เฟิงกอดหินเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เถ้าแก่ชุยส่งสัญญาณมือให้คนของตนแย่งหินไปจากเขา ยามที่ชายร่างใหญ่สามคนเข้ามาประชิดตัวกู่เฟิงเอาไว้ กู่หลิงเอ๋อร์ก็พุ่งเข้ามาล้มพวกนั้นลงอย่างรวดเร็ว

“พี่!” กู่เฟิงดีใจมากที่ได้เจอกู่หลิงเอ๋อร์

“คุณกู่ ในฐานที่เป็นคนของกระทรวงยุติธรรม คุณทำร้ายประชาชนได้ยังไงกัน? คุณคิดจะข่มเหงชาวบ้านงั้นเหรอ?” สีหน้าของเถ้าแก่ชุยแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

“ฉันจะทนยืนดูคุณทำร้ายน้องชายตัวเองได้ยังไงเล่า? ถึงฉันทำร้ายคุณก็ถือเสียว่าเป็นการป้องกันตัว!”

กู่หลิงเอ๋อร์กล่าวพลางเหลือบมองเถ้าแก่ชุย