หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4018

เมื่อเห็นอย่างนั้น จ้าวมารสีชาดก็เข้าควบคุมร่างของเฉินผิง

“ฮ่าๆๆ...”

ทันทีที่เข้าควบคุมร่างของเฉินผิง จ้าวมารสีชาดก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น!

เขาจำไม่ได้แล้วว่ามันผ่านมากี่ปี นับตั้งแต่ที่กายหยาบของเขาปรากฏตัวครั้งสุดท้ายในโลกนี้!

ขณะที่เขาหัวเราะอย่างสำราญใจ โลกรอบกายเขาก็กระโจนเข้าสู่ความมืดมิดสุดหยั่ง

ทันใดนั้น เสื้อผ้าของเฉินผิงก็หายไปหมด ผิวของเขาเริ่มคล้ำขึ้น และลวดลายสีแดงเข้มก็เริ่มปรากฏขึ้นทั่วกาย

รัศมีมารอันไม่มีที่สิ้นสุดและมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งทะลุร่างของเฉินผิง!

และที่ตรงกลางหน้าผากของเฉินผิง มีดวงตาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นพร้อมเปล่งประกายด้วยแสงที่ดูชั่วร้าย

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้ผู้อาวุโสถูซึ่งพาคนไล่ตามมาต้องหยุดฝีเท้าลงฉับพลัน

“อะไรกัน… เกิดอะไรขึ้น? ทำไมชายคนนั้นถึงมีรัศมีมารที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้?”

ผู้อาวุโสถูมองดูเฉินผิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นดวงตาที่อยู่กลางหน้าผากของเฉินผิง ความเย็นยะเยือกที่อธิบายไม่ได้ก็แผ่ไปทั่วร่างกายของเขา

“จ้าวมาร พอได้แล้ว คุณฉีกเสื้อผ้าของผมเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หลังจากนี้ผมจะไปเจอหน้าใครได้? ถ้าคิดว่ารับมือพวกมันได้ก็ลุยเลย แต่อย่าใช้พลังมากเกินไป ผมกลัวว่าร่างกายนี้จะรับไม่ไหว”

เฉินผิงที่อยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขารีบเตือนจ้าวมารสีชาด

จ้าวมารสีชาดควรระวังอย่าให้ตัวเองตื่นเต้นเกินไปและลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เขาต้องควบคุมตัวเองเพราะร่างกายของเฉินผิงอาจรับไม่ไหว!

โชคดีที่ร่างกายของเฉินผิงผ่านอุปสรรคมาหลายครั้ง เขาจึงยังสามารถทนได้

มิฉะนั้น การปะทุของรัศมีมารในตอนนี้อาจทำให้ร่างกายของเขาระเบิด!

“น่ารำคาญจริงๆ พอข้ากำลังเครื่องติดได้ที่ เจ้าก็ดันเข้ามาขวาง!” จ้าวมารสีชาดบ่นอุบ

เมื่อเห็นศิษย์สำนักกุ๋ยเหลี่ยนรีบวิ่งเข้ามา เฉินผิงก็ไม่ได้หวาดกลัว เขากลับตะโกนอย่างตื่นเต้นไม่เป็นภาษา

ศิษย์สำนักกุ๋ยเหลี่ยนเรียกใช้พลังมารและใช้กลยุทธ์ทุกอย่างต่อสู้กับเฉินผิง

ในดวงตาของเฉินผิงมีคลื่นรัศมีมารหมุนวน และกระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาส่งเสียงครวญครางอยู่ตลอดเวลา

ต่อจากนั้น เฉินผิงก็ยกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้น ปลดปล่อยปราณดาบอันดุเดือดที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!

เฉินผิงเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เมื่อหนุนด้วยรัศมีมารของเขา พลังของกระบี่จึงเพิ่มพูนมหาศาล

ขณะที่เขาตวัดกระบี่ลงมา แผ่นดินก็สั่นสะเทือน

ทันใดนั้น ศิษย์นับสิบคนของสำนักกุ๋ยเหลี่ยนก็หายในอากาศ แม้แต่ร่องรอยของพวกเขายังไม่อาจมองเห็น

“ฮ่าๆๆ สนุกดีจริง...” จ้าวมารสีชาดคำรามอย่างพึงพอใจ

เฉินผิงทำหน้าขมขื่นและพูดว่า “จ้าวมาร อย่างน้อยก็ใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหม? เดินเปลือยกายแบบนี้คงไม่ค่อยเหมาะ...”