หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4036

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว “นี่คือแดนรกร้างจริงเหรอ?”

“นี่เจ้าเชื่อเรื่องเหลวไหลที่เขาพูดงั้นหรือ? แดนรกร้างไม่ได้มีลักษณะเช่นนี้ แต่ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างที่พิเศษอยู่ที่นี่” ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นข้างๆ เฉินผิง

เสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาดแยกตัวออกจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง

ผู้อาวุโสถูผงะเมื่อจู่ๆ เขาก็เห็นอีกร่างหนึ่งปรากฏขึ้นข้างเฉินผิง

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจทันทีที่เขามองดูร่างนั้นใกล้ๆ เขาอุทาน “วิญญาณปีศาจ? เขาคือคนที่อยู่ในทะเลจิตสำนึกของแกใช่ไหม? เขาคือคนที่ทำลายวิญญาณปีศาจของฉันบางส่วนใช่ไหม?”

“โอ้ หุบปากไปเลย อะไรทำให้เจ้าคิดว่าพวกมันมีสิทธิที่จะถูกเรียกว่าวิญญาณปีศาจ? ตัวเจ้าเองคู่ควรที่จะถูกเรียกว่ามารงั้นหรือ? ข้าคือมารที่แท้จริง อย่างมากพวกเจ้าก็เป็นได้แค่ผู้ใช้วิชามาร เนื่องจากพวกเจ้าไม่มีสายเลือดมารบริสุทธิ์ และข้าบอกได้เลยว่าเจ้ามันก็แค่มนุษย์กึ่งมาร” จ้าวมารสีชาดพูดพร้อมกับมองผู้อาวุโสถูด้วยความดูถูก

ผู้อาวุโสถูมักจะอ้างตนว่าเป็นมาร แต่มีมารเพียงไม่กี่ตนที่มีสายเลือดมารบริสุทธิ์ หลายคนเป็นมนุษย์ที่เชี่ยวชาญวิชามารและกลายเป็นผู้ใช้วิชามาร

คนพวกนี้ตั้งสำนักของตนเองและบางครั้งก็กล่าวอ้างว่าตนเป็นวิญญาณปีศาจ แต่พวกเขาไม่ใช่มารที่แท้จริง!

คนเหล่านี้จะพบว่าการบำเพ็ญเพียรของตัวเองยากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อระดับพลังเพิ่มขึ้น เป็นเพราะว่าวิชามารขั้นสูงนั้นไม่อาจบรรลุได้สำหรับผู้ที่ไม่ได้มีสายเลือดมารบริสุทธิ์

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้?” ผู้อาวุโสถูจ้องจ้าวมารสีชาดอย่างโกรธจัด

เขาทนต่อการโจมตีทางกายภาพและความอัปยศอดสูได้ แต่รับไม่ได้เมื่อถูกกล่าวหาว่าไม่ใช่มารที่แท้จริง

“ข้าเป็นใครน่ะหรือ?” จ้าวมารสีชาดหยุดชั่วคราว จากนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น “ข้าคือจ้าวมารสีชาดแห่งอาณาจักรแดนสรวง มีศักดิ์เทียบเท่าเซียนอัคคีวิญญาณ หุบเขาเสินหั่วนี้ถูกสร้างขึ้นจากของวิเศษของเซียนอัคคีวิญญาณ เจ้าคิดว่าข้าไม่มีสิทธิที่จะพูดแบบนั้นกับเจ้างั้นหรือ?”

คำพูดของจ้าวมารสีชาดทำเอาผู้อาวุโสถูตกตะลึงตาค้าง

เขาไม่รู้จักจ้าวมารสีชาด แต่เขาเคยได้ยินเรื่องของเซียนอัคคีวิญญาณ ตำนานกล่าวว่าหุบเขาเสินหั่วถูกสร้างขึ้นจากของที่เซียนอัคคีวิญญาณทิ้งเอาไว้

ตำนานนี้บ่งบอกชัดเจนถึงตัวตนและพลังอันยิ่งใหญ่ของเซียนอัคคีวิญญาณ จ้าวมารที่อยู่ตรงหน้าฉันทัดเทียมกับเซียนอัคคีวิญญาณงั้นเหรอ?

เขาทนต่อความเจ็บปวดทางกายได้ แต่การทรมานวิญญาณแบบนี้เป็นสิ่งที่ผู้อาวุโสถูรับไม่ไหว

“จำที่ผมพูดก่อนหน้านี้ได้ไหม? ผมจะไม่หยุดจนกว่าคุณจะร้องขอความเมตตา” เฉินผิงพูดขณะเฆี่ยนตีผู้อาวุโสถูอีกครั้ง “ลิ้มรสความเจ็บปวดให้พอใจ”

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสถูยังคงหัวแข็งและปฏิเสธที่จะร้องขอความเมตตา

ไม่นานผู้อาวุโสถูก็ถูกเฆี่ยนจนหมดสติ ผู้อาวุโสถูหมดเรี่ยวแรงที่จะขยับกายและเหลือเพียงเนื้อตัวที่สั่นเทา

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ใช้แส้ปราบมารมัดผู้อาวุโสถู แล้วเริ่มหาทางออกจากถ้ำพร้อมกับลากเขาไปด้วย

ทุกย่างก้าวที่เฉินผิงเดินทิ้งรอยเลือดน่าสยดสยอง

เมื่อผู้อาวุโสถูตื่นขึ้นมา เขาก็ตระหนักว่าเขาถูกเฉินผิงลากเหมือนกับหุ่นเชิดไร้ชีวิต ในขณะนั้นเขาก็แทบจะสิ้นสติ