หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4037

ไม่ว่าผู้อาวุโสถูจะโวยวายด่าทอยังไง เฉินผิงก็ยังคงค้นหาทางออกจากถ้ำต่อไป

โชคดีที่มีจ้าวมารสีชาดอยู่ด้วย เขาจึงไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

ถ้ำแห่งนี้กว้างใหญ่และปกคลุมไปด้วยความมืดมิด แม้แต่เฉินผิงยังมองเห็นได้ไกลเพียงร้อยเมตร

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่สามารถใช้ปราณสัมผัสได้ ทุกครั้งที่เขาลองใช้พลังลึกลับจะขัดขวาง

ภายในถ้ำมีแรงกดดันพอสมควร และเกิดคลื่นความร้อนพัดเข้ามาเป็นบางครั้ง

“ทำไมถึงรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ถ้ำ แต่น่าจะเป็นท้องของสัตว์อสูรตัวใหญ่มากกว่า” เฉินผิงสังเกตสภาพแวดล้อมก่อนพูด

ในตอนนั้นคลื่นความร้อนที่พัดเป็นระยะให้ความรู้สึกเหมือนลมหายใจของสัตว์อสูรขนาดมหึมา

“หยุดพูดไร้สาระ สัตว์อสูรแบบใดกันที่มีท้องใหญ่ขนาดนี้? ไม่มีทางที่สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาเช่นนั้นจะอยู่ได้ในอาณาจักรนิรันดร์ แม้จะมีความเป็นไปได้มากมายนับไม่ถ้วนในจักรวาลอันกว้างใหญ่ ที่ซึ่งทุกสิ่งสามารถเกิดขึ้นและเป็นไปได้ แต่ก็ยังมีกฎบางอย่างที่ไม่อาจฝ่าฝืน กฎแห่งธรรมชาติมีขีดจำกัดของตัวมันเอง ในอาณาจักรนิรันดร์อันเล็กจ้อย หากมีสัตว์อสูรขนาดมหึมาปรากฏขึ้นจะไม่กลายเป็นหายนะหรอกหรือ?” จ้าวมารสีชาดถาม

เฉินผิงชะงัก จากนั้นมองดูจ้าวมารสีชาดด้วยความประหลาดใจ “คุณรู้ได้ยังไงว่าที่นี่คืออาณาจักรนิรันดร์? อาจจะเป็นโลกอื่นก็ได้ไม่ใช่เหรอ? เราอาจจะมาโผล่ในอาณาจักรที่เราไม่รู้จักก็ได้”

เมื่อเห็นอย่างนั้น จ้าวมารสีชาดก็แสดงสีหน้าอึดอัดทันที จากนั้นเขาก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ข้าแค่อยากให้เจ้าตกใจน่ะ เจ้าหนู ไม่คิดเลยว่าข้าจะหลุดปาก ที่นี่คืออาณาจักรนิรันดร์ แต่เจ้าไม่ได้สังเกตให้ดี แม้จะมีความสามารถพอสมควร แต่บางครั้งเจ้าก็หัวทึบ! ไม่เห็นเส้นใยเพลิงบนกำแพงหินรอบๆ ถ้ำเลยหรือ? แม้ว่าเส้นใยเพลิงเหล่านี้จะบางเบามากจนเจ้าไม่อาจตรวจพบรัศมีจากพวกมัน แต่ลองรวมพวกมันเข้าด้วยกันแล้วเจ้าจะได้เห็นเอง”

เฉินผิงสำรวจกำแพงหินโดยรอบอย่างระมัดระวัง เขาพบเส้นใยเพลิงละเอียดอ่อนจำนวนมาก

เปลวไฟดวงเล็กเหล่านี้ค่อยๆ แผ่เข้ามาในถ้ำจากภายนอกทีละน้อย มันบอบบางมากจนเฉินผิงไม่ได้สังเกตเห็น

เฉินผิงค่อยๆ ดึงเส้นใยเพลิงบางๆ จากกำแพงหินมาหาตัวเขา

เฉินผิงใช้เวลาพอสมควรรวบรวมเปลวไฟจนมีลักษณะคล้ายแสงเทียน

อย่างไรก็ตาม เปลวไฟดวงเล็กเท่านี้เพียงพอแล้วที่เฉินผิงจะมองเห็นรัศมีเพลิง

เมื่อเฉินผิงพบรัศมีเพลิง เขาก็เบิกตากว้างขึ้นทันที แววเหลือเชื่อปรากฏในดวงตาของเขา

“เวรเอ้ย คุณรู้มาตลอดและไม่คิดจะบอกผมเลยเหรอ?”

เฉินผิงจ้องมองจ้าวมารสีชาดด้วยความโกรธ

“ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย ในเมื่อเจ้าไม่ยอมปล่อยให้ข้าสนุกด้วยซ้ำ!”

จ้าวมารสีชาดหันหน้าหนีอย่างขุ่นเคือง

จ้าวมารสีชาดผู้ยิ่งใหญ่ทำตัวอย่างกับชายแก่ขี้น้อยใจ

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ทำไมพวกผู้อาวุโสจากอาณาจักรนิรันดร์ถึงชอบทำตัวเอาแต่ใจอยู่เรื่อย?

ผู้อาวุโสถูแทบจะตายอยู่รอมร่อขณะที่เขาฟังการสนทนาระหว่างเฉินผิงและจ้าวมารสีชาด เขาสับสนไปหมด