หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4041

“ลองวิธีอื่นถ้าเจ้าฆ่าพวกมันไม่ได้ นอกจากนี้ เจ้าไม่ต้องการปราณอัคคีสำหรับฝึกฝนแล้วหรือ? ย้อนกลับไปตอนนั้น เจ้าดูดกลืนปราณอัคคีที่หน้าผานั่น ตอนนี้มีปราณอัคคีให้เจ้ามากมาย จะรออะไรอยู่อีก” จ้าวมารสีชาดบอกเฉินผิง

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายเมื่อตระหนักว่าด้วงอัคคีกินปราณอัคคีเป็นอาหาร ดังนั้นร่างกายของพวกมันย่อมมีปราณอัคคีปริมาณมาก

เมื่อด้วงอัคคีเหล่านี้รวมตัวกัน พลังที่รวมกันของพวกมันน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าปราณอัคคีทั่วๆ ไป

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินผิงยังครอบครองแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจและได้ฝึกวิชากายาธรรมะเจินหัว ทำให้เขามีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีด้วยปราณอัคคี

ดังนั้นด้วงอัคคีย่อมไม่สามารถทำร้ายเฉินผิงได้ แต่เขาสามารถดูดกลืนปราณอัคคีจากร่างกายของพวกมัน

เมื่อไตร่ตรองดูแล้ว เฉินผิงก็เข้าใจเจตนาของจ้าวมารสีชาดทันที

เฉินผิงรู้สึกว่าเขาเข้าใจจ้าวมารสีชาดผิดไป อีกฝ่ายรู้ว่ามีด้วงอัคคีในถ้ำแต่เลือกที่จะไม่บอกเฉินผิง ตั้งใจที่จะล่อแมลงพวกนั้นมาเพื่อให้เฉินผิงดูดพลังของพวกมัน

“จ้าวมาร ขอโทษจริงๆ ที่เข้าใจคุณผิดไป” เฉินผิงกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกละอาย

“รีบออกไปซะ! เลิกอืดอาด วงแหวนอาคมนี้มีไว้เพื่อปกป้องข้า”

จากนั้นจ้าวมารสีชาดก็เตะเฉินผิงจนเขากระเด็นออกจากวงแหวนอาคม

เมื่อเห็นดังนั้น ฝูงด้วงอัคคีก็กรูเข้ามา ล้อมรอบเฉินผิงและโจมตีเขาอย่างไม่หยุดยั้ง!

อย่างไรก็ตาม ด้วงอัคคีไม่สามารถทำร้ายเฉินผิงได้เลย

เฉินผิงใช้จุติดาราของเขาดูดซับปราณอัคคีจากภายในตัวด้วงอัคคีอย่างกระหาย

เขาเห็นเปลวไฟพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าทีละดวง ขณะที่ด้วงอัคคีพุ่งเข้ามาไม่หยุด

ในไม่ช้า ด้วงอัคคีรอบตัวเฉินผิงซึ่งเปี่ยมด้วยปราณเพลิงก็กลายเป็นสีดำ ไร้ซึ่งพลังชีวิต

ในเวลาไม่นาน พวกมันก็กองทับถมกันจนเป็นชั้นหนา

เฉินผิงยินดีมากขณะที่ดูดกลืนทุกสิ่งอย่างกระตือรือร้น

ด้วงอัคคีไร้ซึ่งสติปัญญา พวกมันบินเข้าไปเป็นระลอก จุดหมายเดียวของพวกมันคือปลดปล่อยปราณอัคคีแผดเผาเฉินผิงให้ตาย

อย่างไรก็ตาม นั่นก็เป็นสิ่งที่เฉินผิงต้องการ เมื่อด้วงอัคคีปลดปล่อยปราณอัคคี เขาก็ใช้พลังทั้งหมดที่มีดูดกลืน

หลังจากผ่านไปนานโข พื้นดินก็เต็มไปด้วยซากของด้วงอัคคี

อย่างไรก็ตาม คราวนี้หนูขนแดงดูฉลาดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เหมือนพวกมันจะมีสติปัญญาเป็นของตัวเอง

แม้จะไม่ใช่สัตว์อสูรที่แท้จริงและกำเนิดจากจุติเพลิง พวกมันก็มีสติปัญญาเช่นกัน

นั่นเป็นเพราะว่าปราณอัคคีที่เฉินผิงดูดกลืนมาจากด้วงอัคคีได้เติมเต็มจุติเพลิง และสร้างจิตวิญญาณขึ้นมาในระดับหนึ่ง

ด้วงอัคคีซึ่งขาดสติปัญญาได้แต่บินตามกันอย่างไร้จุดหมายเหมือนคนโง่ ทว่าจุติเพลิงที่เกิดจากพวกมันกลับมีจิตวิญญาณ

หนูขนแดงหลายสิบตัวล้อมรอบเฉินผิง ร้องเสียงแหลมใส่เขาไม่หยุด

“พวกแกไปหาหาทางออกซะ ต้องหาให้เจอ เข้าใจไหม” เฉินผิงสั่ง

หนูขนแดงหลายสิบตัวพยักหน้าพร้อมกัน กระจายตัวก่อนที่จะแยกย้ายไปยังทางเข้าโพรงต่างๆ อย่างรวดเร็ว

ในขณะที่หนูขนแดงกำลังง่วนอยู่กับการหาทางออก เฉินผิงยังคงเฆี่ยนตีผู้อาวุโสถูต่อไปอย่างหน้าตาเฉย

เนื่องจากรู้สึกเบื่อที่ติดอยู่ในถ้ำ เฉินผิงจึงระบายใส่ผู้อาวุโสถู