หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4047

หลังจากที่พูดจบ หงซานก็รีบออกจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง และกลับมาอยู่บนแท่นหินสีเขียวอีกครั้ง

ผิวของหงซานชัดเจนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาสัมผัสรัศมีเพลิงจากของวิเศษที่อยู่รอบตัว

อย่างไรก็ตาม เมื่อหงซานยกมือขึ้นและตบมือเบาๆ ของวิเศษที่ส่องแสงเรืองรองก็ค่อยๆ สลายไปอย่างน่าประหลาด และในที่สุดก็กลายเป็นตราประทับอันเดียว

“ตราประทับเสินหั่ว นี่คือตราประทับเสินหั่วใช่ไหม?” เมื่อเห็นวัตถุตรงหน้า เฉินผิงก็ผงะทันที

เขาไม่นึกว่าตราประทับเสินหั่วจะมาอยู่ที่นี่

อย่างไรก็ตาม ตราประทับเสินหั่วดูเลือนราง ราวกับว่ามันเป็นเพียงภาพฉายที่ไม่อาจจับต้อง

“นี่คือตราประทับเสินหั่ว แต่ก็ไม่ใช่ตราประทับเสินหั่ว” หงซานพูดช้าๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็สับสนงงงวย ไม่รู้ว่าหงซานกำลังพูดถึงอะไร ใช่ก็คือใช่ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ หมายความว่ายังไงที่ว่ามันคือตราประทับแต่ก็ไม่ใช่ตราประทับ? นี่มันปริศนาอะไรกัน?

ถ้าไม่ใช่เพราะหงซานเพิ่งจะถ่ายทอดวิชาทั้งชีวิตของเขาให้เฉินผิง เฉินผิงก็คงด่าไปแล้ว

เมื่อรู้สึกถึงความไม่พอใจในตัวเฉินผิง หงซานจึงรีบอธิบาย “นี่คือวิญญาณผนึกของตราประทับเสินหั่ว ฉันถึงได้บอกว่าตราประทับเสินหั่วไม่ใช่ตราประทับเสินหั่วอีกต่อไปแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉินผิงก็กระจ่างขึ้นมาทันทีของบางชิ้นที่ผู้บำเพ็ญเพียรครอบครองจะสร้างจิตวิญญาณอาวุธขึ้นมาเมื่อเวลาผ่านไประดับหนึ่งเช่นเดียวกับกระบี่พิฆาตมังกรของฉันที่มีวิญญาณกระบี่เช่นกันตราประทับเสินหั่วเป็นของวิเศษของเซียนอัคคีวิญญาณด้วยความสามารถของเขาจึงไม่แปลกที่ตราประทับเสินหั่วจะมีวิญญาณผนึกและมีสติปัญญาซึ่งวิญญาณผนึกของตราประทับอยู่ที่นี่มาโดยตลอดในขณะที่ตราประทับเสินหั่วที่เจ้าสำนักฮั่วและพรรคพวกตามหาเป็นเพียงตราประทับที่ไร้วิญญาณถึงกระนั้นแม้จะไร้วิญญาณแต่มันก็สามารถช่วยบำเพ็ญเพียรและใช้วิชาหลอมอัคคีได้คงต้องกล่าวว่าของวิเศษที่เซียนอัคคีวิญญาณทิ้งเอาไว้ล้วนเป็นสมบัติล้ำค่า!

หลังจากพูดจบจ้าวมารสีชาดก็หันหน้าหนี ไม่สนใจเฉินผิงอีก

เฉินผิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาเป็นมารเฒ่าที่มีชีวิตอยู่มาหลายพันปี แต่เขากลับทำตัวเหมือนเด็กขี้โมโห...

ที่เฉินผิงไม่ได้สังเกตคือในขณะที่เขากำลังสนทนากับจ้าวมารสีชาด หงซานก็ค่อยๆ หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้า

เสี้ยววิญญาณของเขาค่อยๆ สลายไป

เมื่อไม่มีรัศมีเพลิงหล่อเลี้ยง และเมื่อหงซานได้ถ่ายทอดวิชาทั้งหมดของเขาให้กับเฉินผิง เสี้ยววิญญาณของเขาจึงไม่อาจคงอยู่ได้อีกต่อไป