หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 405

“แม่งเอ๊ย! แกกล้าดียังไงมาชกฉัน? ฆ่ามัน...”

เถ้าแก่ชุยเช็ดเลือดสดๆ ออกจากจมูกแล้วตะโกนออกคำสั่งกับลูกน้องของตน

ลูกน้องพวกนั้นพุ่งเข้าใส่เฉินผิงพร้อมอาวุธในมือ ตอนที่เฉินผิงกำลังจะตอบโต้ กู่หลิงเอ๋อร์ก็เข้ามายืนแทรกกลางระหว่างพวกเขา ถึงเธอจะไม่สามารถต่อสู้กับเหล่าปรมาจารย์จากตระกูลศิลปะการต่อสู้ได้ แต่ลิ่วล่อพวกนี้ก็มากเกินพอ

ปัง! เปรี้ยง! ตุ้บ!

เพียงชั่วพริบตาเดียวพวกลิ่วล้อก็ถูกกู่หลิงเอ๋อร์ซัดขนหมอบ พวกมันลงเอยด้วยการที่ไม่แขนหักก็ขาหัก แล้วกู่หลิงเอ๋อร์ก็เดินจากไปเพราะเธอโมโหจัดที่ถูกเมิน

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ฉากนี้เข้า เถ้าแก่ชุยก็ถึงกับเซไปข้างหลังสองสามก้าว “ก็ได้ ก็ได้ พวกแกก่อเรื่องใหญ่เข้าแล้ว! อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากที่นี่เลย!”

เถ้าแก่ชุยล้วงโทรศัพท์ออกมาต่อสาย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโทรหาคุณชายอู่

“เจ้าหนุ่ม รีบเก็บข้าวของแล้วไปซะ อย่าได้มองข้ามตระกูลอู่เป็นอันขาดเชียว พวกเขามิใช่คู่ต่อสู้ที่จะต่อกรได้ง่ายๆ หรอกนะ...”

ท่ามกลางฝูงชนมีบางคนเกลี้ยกล่อมเฉินผิง

“พี่ พวกเรา...”

เมื่อเห็นเถ้าแก่ชุยโทรหาใครสักคน กู่เฟิงก็ชักจะรู้สึกกังวลและหวาดกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว อย่างไรเสียตระกูลอู่ก็มิใช่ตระกูลที่ใครจะไปล้อเล่นได้

“กู่เฟิง ไม่ต้องกลัว นายยังมีฉันอยู่นะ” เมื่อเห็นกู่เฟิงมีท่าทีหวาดกลัว เฉินผิงจึงเอ่ยขึ้นอย่างสงบนิ่ง

กู่เฟิงผงกศีรษะเล็กน้อย “อืม พี่รู้จักคนจากสำนักชื่อเฟิ่งหรือเปล่า? ได้โปรดโทรหาพวกเขาที แล้วพวกเราก็จะได้ไม่ต้องกลัวตระกูลอีก!”

“พวกเราแค่กำลังเผชิญหน้ากับตระกูลอู่ ไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาให้กับสำนักชื่อเฟิ่ง!”

เฉินผิงยิ้มเยาะ

ผู้คนอดมิได้ที่จะส่ายหน้าเมื่อได้เห็นความโอหังของเฉินผิง พวกเขาคิดว่าเขาคงต้องจ่ายเป็นมูลค่ามหาศาลให้กับการเพิกเฉยต่ออำนาจของตระกูลอู่

ไม่นานก็มีชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ ปรากฏตัวขึ้นพร้อมพัดจีบในมือ โดยมีคนกลุ่มหนึ่งตามเขามาอย่างกระชั้นชิด

แต่เฉินผิงกลับสัมผัสไม่ได้ถึงพลังยุทธ์ใดๆ ที่ออกมาจากชายหนุ่มผู้นี้เลย ดูเหมือนว่าเขาจะมิใช่ผู้ฝึกยุทธ์ บุตรชายของอู่ลิ่วอีจะไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์ได้อย่างไรกัน? บิดาของเขาเป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายในเชียวนะ