หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 406

“จะขอโทษหรือจะยอมตาย? คุณก็เลือกเอาเถอะ...”

อู่ตงมองเฉินผิงด้วยสีหน้าโอหัง ไม่เคยกล้ามีใครกล้าปฏิเสธคำสั่งของเขามาก่อน เฉินผิงนับเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้

“ผมขอเลือกตัวเลือกที่สามได้ไหม?” เฉินผิงยิ้ม

“ตัวเลือกที่สามงั้นเหรอ?” อู่ตงรู้สึกตกตะลึงไปชั่วขณะ

“นั่นคือพวกแกต้องตายให้หมด...”

ขณะที่เฉินผิงเอ่ยคำว่า “ตาย” พลังในร่างพลันปะทุขึ้นมาทันที

เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่ล้อมเขาไว้ถึงกับกลั้นหายใจเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าพรั่นพรึง พวกเขารู้สึกราวกับมีหินก้อนใหญ่กำลังกดทับอยู่

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

พวกเขาคุกเข่าลงกันทีละคนๆ พร้อมดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดยิ่ง แล้วพวกเขาก็เริ่มกระอักเลือดออกจากปาก

ผู้คนต่างอ้าปากค้างด้วยความคร้ามเกรงเมื่อได้เห็นภาพเหตุการณ์ฉากนั้นเข้า

ผู้เฒ่าร่างผอมหนังหุ้มกระดูกดวงตาเบิกโพลงขณะที่ร่างกายสั่นไม่หยุด เขาเกือบล้มลงกับพื้นเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังของเฉินผิง โชคดีที่มันมิได้พุ่งมาที่เขา มิฉะนั้นเขาก็คงไม่สามารถต้านทานได้เช่นกัน

“คุณเป็นใครกันแน่?” ผู้เฒ่าจ้องมองมาที่เฉินผิงอย่างระแวดระวัง

“ผมมีชื่อว่าเฉินผิง” เฉินผิงอ้าปากพูดอย่างสงบนิ่ง

สีหน้าของผู้เฒ่ากลับแลดูน่าเกลียดน่ากลัว สายตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว “คะ คุณก็คือคุณเฉินงั้นเหรอ?”

ผู้เฒ่าเป็นพ่อบ้านของตระกูลอู่ แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นคู่ปรับในสังเวียนมาก่อน แต่เขาก็เคยได้ยินเรื่องชื่อเสียงของเฉินผิงมาบ้าง ประกอบกับอู่ลิ่วอีส่งเขามาเชิญเฉินผิงที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยงอยู่สองครั้ง แต่เฉินผิงกำลังอยู่ในช่วงฝึกฝนตามลำพัง ดังนั้นเขาจึงไม่เคยพบกันมาก่อน

เขานึกถึงพลังอันน่าพรั่นพรึงที่เฉินผิงเพิ่งจะปลดปล่อยออกมาได้ เขาแน่ใจว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตนก็คือผู้ที่กุดหัวเจียงเจิ้งจง

“คุณเฉิน เป็นเพราะพวกเรามีตาหามีแววไม่จึงได้ล่วงเกินคุณเฉินไป พวกเราหวังว่าคุณเฉินจะไม่ถือสาหาความ!”

ผู้เฒ่าร่างผอมหนังหุ้มกระดูกคุกเข่าลงต่อหน้าเฉินผิงท่ามกลางความสับสนของผู้คน

“ฉีป๋อ แกทำอะไรน่ะ?”

อู่ตงดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เขาได้เห็น

เขาจะคุกเข่าให้คนหนุ่มผู้หนึ่งได้อย่างไรกัน? นั่นเป็นการสร้างความอัปยศอดสูให้แก่ตระกูลอู่ยิ่งนัก!

เพี๊ยะ!