“กรงโลหิต?” ผู้อาวุโสชุยตกใจจนไม่กล้าขยับตัว จากนั้นเขาก็หันไปหาอดีตเจ้าสำนักพร้อมส่ายหัว และพูดว่า “ฉัน... ฉันหยุดวงแหวนอาคมนี้ไม่ได้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น อดีตเจ้าสำนักก็ร้อนรนใจทันที
จูหลิงและคนอื่นๆ ก็วิตกกังวลเช่นกัน แต่ก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
เฉินผิงและฮั่วตงติดอยู่ในกรงโลหิตอย่างรวดเร็ว โซ่สีแดงเข้มเชื่อมท้องฟ้าและโลกเข้าด้วยกัน ป้องกันไม่ให้เฉินผิงหลบหนี
เมื่อเห็นอย่างนั้น ฮั่วตงก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ไม่มีที่ให้แกหนีอีกแล้ว! รอรับอัสนีบาตของฉันได้เลย”
ฮั่วตงมองเฉินผิงด้วยดวงตาที่เปี่ยมความสะใจ
เฉินผิงเหลือบมองวงแหวนอาคมของกู้เทียนเฉา คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “ก็แค่ของเด็กเล่นเท่านั้น คุณคิดเหรอว่าแค่นี้จะขังผมได้? ช่างน่าขำ ถ้าผมคิดจะหนีจริงๆ ก็ไม่มีใครหยุดผมได้”
หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็นั่งขัดสมาธิ ไม่มีท่าทีว่าจะหลบหนี
เมื่อเห็นว่าเฉินผิงนั่งลงจริงๆ ทุกคนก็อึ้งกันหมด
“เฉินผิงทำอะไรอยู่? ทำไมเขาถึงนั่งลง?” จูหลิงถามด้วยความสับสน
“ใจเย็นเกินไปแล้ว ทั้งที่เขาต้องเผชิญคู่ต่อสู้ถึงสองคน” เว่ยชิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเฉินผิงทำอะไรอยู่
อดีตเจ้าสำนักขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของเขาจ้องเฉินผิงเขม็ง
ตอนนั้นเมฆอัสนีบาตก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว อัสนีบาตพร้อมที่จะโจมตีได้ทุกเมื่อ
แต่เฉินผิงยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ไม่คิดจะรับมืออัสนีบาตที่กำลังจะผ่าลงมาหาเขาเลย
ส่วนฮั่วตงนั้นเตรียมพร้อมสำหรับอัสนีบาตที่จะผ่าลงมาอยู่แล้ว
ในขณะเดียวกัน คลื่นพลังก็พวยพุ่งอย่างต่อเนื่องรอบตัวเฉินผิง
เมื่อเห็นว่าเฉินผิงกำลังจะเพิ่มระดับเช่นกัน ฮั่วตงก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทั้งที่เฉินผิงต้องหนีเอาตัวรอดจากอัสนีบาตของฉัน เขาก็ยังคงเลือกที่จะเพิ่มระดับในตอนนี้ เขามันโง่ที่คิดว่าตัวเองสามารถรับมืออัสนีบาตถึงสองครั้งในเวลาเดียวกัน! หรือว่าเขาตั้งใจจะตายไปพร้อมกับฉัน โง่จริงๆ อยากรู้ว่าอัสนีบาตของผู้ทุกข์ยากระดับห้าจะรุนแรงสักแค่ไหน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...