หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4077

“ผมจัดการเอง...”

พลังวิญญาณของเฉินผิงปะทุขึ้นทันทีขณะที่เขายิ้มอย่างไม่แยแส จากนั้นเขาก็กำหมัดแน่น

หมัดนั้นส่องประกายแสงสีทอง ชวนให้นึกถึงดวงอาทิตย์ร้อนแรง

“หมัดเซิ่งกวง...”

หมัดเดียวซัดออกไป เงาหมัดขนาดใหญ่พุ่งตรงเข้าหาเว่ยเทียนหยา

หนึ่งหมัดของเฉินผิงกลับสามารถทำลายพลังฝ่ามือของเว่ยเทียนหยาได้

เว่ยเทียนหยาชะงัก พอได้ปะมือกันจริงๆ เขาจึงได้รู้ว่าเฉินผิงซึ่งเป็นผู้ทุกข์ยากระดับห้านั้นมีพลังมากกว่าที่เห็น

“ไอ้หนู ทั้งที่เป็นแค่ผู้ทุกข์ยาก แกก็ยังสังหารผู้อาวุโสถูและฮั่วตงได้ ฝีมือไม่ธรรมดา ยังไงก็ตาม พวกที่แกฆ่าไปล้วนเป็นคนของสำนักกุ๋ยเหลี่ยน ดังนั้นแกต้องชดใช้...”

หลังจากเว่ยเทียนหยาพูดจบ เสียงกระหึ่มก็ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า หลังจากนั้นความมืดก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ และกลายเป็นหน้ากากวิญญาณร้ายขนาดใหญ่ในทันใด

หน้ากากวิญญาณร้ายนั้นใหญ่เท่ากับภูเขาลูกเล็ก มันบิดเบี้ยวอยู่ตลอดเวลา ดวงตาทั้งสองข้างบนหน้ากากวิญญาณร้ายดูราวกับมีชีวิต มันจ้องเฉินผิงไม่หยุดราวกับพยายามมองให้เข้าไปถึงจิตใจ

ภายใต้ดวงตาเหล่านั้นทุกคนต่างก้มหน้าลง รู้สึกเหมือนถูกพวกมันมองทะลุไปถึงแก่นวิญญาณ

แรงกดดันที่มองไม่เห็นแผ่กระจายออกมาจากหน้ากากวิญญาณร้ายอย่างต่อเนื่อง

ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนรู้สึกเหมือนถูกกดทับด้วยน้ำหนักของภูเขาและลำธาร ทำให้พวกเขาหายใจติดขัด

ผู้บำเพ็ญเพียรบางคนที่มีพลังน้อยเริ่มซวนเซและล้มลงกับพื้นทีละคน

แม้แต่ผู้อาวุโสอวี๋และคนอื่นๆ ก็ยังดูวิตกอย่างเห็นได้ชัด พยายามดิ้นรนสุดกำลัง

การปรากฏของหน้ากากวิญญาณร้ายทำให้คนทั้งสำนักจื่อเหยียนหวาดกลัว

รัศมีอันสูงส่งน่าเกรงขามและน่าสะพรึงกลัวนั้นทำให้ทุกคนไม่กล้าเคลื่อนไหว

สีหน้าของอดีตเจ้าสำนักก็เคร่งเครียดอย่างยิ่งเช่นกัน

ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และไม่มีใครกล้ามองหน้ากากวิญญาณร้ายตรงๆ

มีเพียงเฉินผิงคนเดียวที่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาไม่มีแม้แต่เสี้ยวของความกลัว

ภายในขอบเขตของมิติที่ถูกปิดตายหรือภายในทะเลแห่งจิตสำนึก เสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาดสามารถคงอยู่ได้อย่างอิสระ

เมื่อเห็นเฉินผิงเชิดหน้าโดยไม่มีร่องรอยของความกลัว เว่ยเทียนหยาก็ใช้หน้ากากวิญญาณร้ายแผ่พลังกดดันเขาต่อไป

เปรี้ยง!

เฉินผิงรู้สึกได้ว่าเขาหายใจเร็วขึ้น ร่างกายของเขาเกร็งขึ้นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนว่าทั่วท้องฟ้ากำลังพุ่งลงมาหาเขา

พลังที่เกินจะอธิบายทำให้โครงกระดูกของเฉินผิงปริแตก แต่เฉินผิงยังคงยืนหยัด

เฉินผิงกัดฟัน ดวงตาของเขาร้อนผ่าวด้วยแสงสีแดงฉาน ความแข็งแกร่งทางกายภาพที่เขาได้รับจากการทดสอบและอัสนีบาตปรากฎให้เห็นอย่างชัดเจน

พลังวิญญาณในตัวเขาโคจรอยู่ตลอดเวลา และรัศมีเพลิงจากตราประทับเสินหั่วก็ปะทุขึ้นไม่หยุดหย่อน มันปกป้องเฉินผิงจากแรงกดดัน

“เจ้าหนู” เขากล่าว “ปราณอัคคีในตราประทับเสินหั่วสามารถเอาไปใช้บำเพ็ญเพียรได้ อย่าใช้ทิ้งใช้ขว้างแบบนี้ ให้ข้าออกไปจัดการแทนเจ้าเถอะ” จ้าวมารสีชาดบอกกับเฉินผิง

จ้าวมารสีชาดต้องการที่จะออกจากทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง เขาปรารถนาที่จะท่องไปทั่วฟ้าดินอย่างอิสระ