หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4079

แม้ว่าหน้ากากวิญญาณร้ายจะอ้าปากกว้างและสูดลมเข้าอย่างหนักหน่วง แต่จ้าวมารสีชาดก็ยังนิ่งสนิท

ต่อให้เป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ ก็ใช่ว่าผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานอย่างเว่ยเทียนหยาจะเอาชนะเขาได้

“เป็นไปได้ยังไง? แกเป็นแค่เสี้ยววิญญาณ หน้ากากวิญญาณร้ายของฉันดูดกลืนวิญญาณปีศาจมานับไม่ถ้วนและไม่เคยล้มเหลว มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

เว่ยเทียนหยาตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น

“เพราะเจ้ายังไม่ได้เจอข้า หน้ากากวิญญาณร้ายของเจ้าถึงยังไม่เคยล้มเหลว ทั้งที่ใช้ของกระจอกแบบนี้แต่ก็ยังกล้าปากดีอีก ช่างน่าอับอายเสียจริง!” จ้าวมารสีชาดถ่มน้ำลายด้วยความดูถูก

เพียงแค่เขาถ่มน้ำลายครั้งเดียว หน้ากากวิญญาณร้ายของเว่ยเทียนหยาก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันทีราวกับถูกฟ้าผ่า หน้ากากวิญญาณร้ายขนาดใหญ่หายไปในพริบตา

เว่ยเทียนหยาตะลึงงัน

ผู้คนที่เฝ้าดูต่างอึ้งกับภาพที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา พวกเขาไม่อาจจินตนาการถึงวิญญาณปีศาจที่ซ่อนอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงได้ วิญญาณนั้นมันเป็นตัวอะไรกันแน่

ทั้งที่เป็นเพียงเสี้ยววิญญาณแต่กลับทรงพลังมาก ช่างน่าเหลือเชื่อ

“ฉันเข้าใจแล้ว! เข้าใจแล้ว!”

ในขณะนั้นเอง ในที่สุดอดีตเจ้าสำนักก็เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงไม่เกรงกลัววิญญาณปีศาจของสำนักกุ๋ยเหลี่ยน และกล้าที่จะปล่อยให้มันเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของเขา

ที่แท้เฉินผิงก็รู้อยู่แล้วว่ามีวิญญาณปีศาจสุดแกร่งอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา หากวิญญาณปีศาจตนอื่นเข้าไปก็คงตายสถานเดียว

“กะ-แกเป็นใครกันแน่ พลังมหาศาลแบบนี้เหตุใดถึงเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ? แล้วทำไมถึงไปอยู่ในทะเลจิตสำนึกของไอ้เด็กนั่นได้?” เว่ยเทียนหยาถามด้วยความประหลาดใจ

ขนาดเป็นแค่เสี้ยววิญญาณพลังของเขาก็ยังน่าเกรงขาม นึกไม่ออกเลยว่าจ้าวมารสีชาดจะน่ากลัวขนาดไหนเมื่ออยู่ในร่างสมบูรณ์

แม้จะมีพลังน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ แต่เขาก็ยังถูกสังหาร ร่างกายของเขาถูกทำลายจนเหลือเพียงเสี้ยววิญญาณเท่านั้น

“ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้า ดังนั้นคุกเข่าลงซะและแสดงความเคารพต่อข้า!” จ้าวมารสีชาดกล่าวพร้อมหัวเราะ

อันที่จริงจ้าวมารสีชาดไม่ได้พูดผิด ด้วยความที่เป็นมาร พวกเขาย่อมเกี่ยวพันกันทางสายเลือด

ทุกคนต่างจ้องมองด้วยความเหลือเชื่อ

เว่ยเทียนหยาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสาม แม้จะเป็นเพียงร่างเงาและไม่ใช่ตัวจริงของเขา พลังของเขาย่อมไม่ด้อยกว่าใคร แต่เขากลับถูกวิญญาณปีศาจตบหน้า

ยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนว่าเว่ยเทียนหยาจะตอบโต้ไม่ได้เลย

แรงตบทำเอาเว่ยเทียนหยามึนงงไปหมด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและความกลัวเพราะเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีแผ่วเบาจากจ้าวมารสีชาด รัศมีที่ไม่ได้มาจากอาณาจักรนิรันดร์

“กะ-แกเป็นวิญญาณปีศาจจากอาณาจักรแดนสรวงงั้นหรือ?” เว่ยเทียนหยาถามในขณะที่ร่างกายของเขาสั่นเทา

“ดูออกเสียด้วย เจ้าหนู ข้าเคยเป็นจ้าวมารแห่งอาณาจักรแดนสรวง เสี้ยววิญญาณของข้าเร่ร่อนมาที่อาณาจักรนิรันดร์โดยบังเอิญ แม้ว่าข้าจะเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ สิ่งมีชีวิตต้อยต่ำเยี่ยงเจ้าไม่มีสิทธิปากดีกับข้า” จ้าวมารสีชาดพูดอย่างเย็นชา

“อาณาจักรแดนสรวง? จ้าวมาร?”

ดวงตาของเว่ยเทียนหยาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาหวาดกลัวจนแทบสติแตก